Heimilisblaðið - 01.11.1940, Blaðsíða 28

196
HEIMILISBLAÐIÐ
muisterinu, því að ekki var með öllu ó'hult
að vera þar til langframa, og vísaði oss
nú að lind, þaðan sem allar vatnsbirgðirn-
ar koma í þessu hverfi; lind þessi féll odi-
an í víða bergskál og þaðan um pípur, sem
vér vissum ekki, hvert lágu.
»Sjáið, þessi lind er ævagömul«, sagði
Maqueda og sýndi okkur brúnina á skál-
inni; mátti þar sjá merki eftir allar þær
kynslóðir, sem hvílt höfðu hendur sínar á
hinni hörðu klöpp.
»Hvernig fengu þeir lýst upp svo geysi
víðan helli?« spurði Orme.
»Pað vitum við ekki sagði hún, »en það
hefir varla verið gert með lömpum ein-
um. Það er leyndardómur þeirra tíma„ sem.
enginn Abatí hefir kært sig um að skyggn-
ast inn í«.
»En segið mér nú, hvort Abatíarnir færi
sér ekki í nyt þenna víða helli?«
»Eitthvað er geymt af korni í þessum
helli á umsáturs-tímum«, sagði hún; en
síðan mælti hún hrygg í bragði: »Með þessu
eru eigi höfð full not af þessum helli, því
að koirnið, sem, þar er geymt, er aðeins af
eignum mínum. Ég hefi beðið fólk að láta
af hendi svo sem hundraðspart af uppskeru
sinni; en þeir vilja það ekki. Allir segja
þeir: Ef granni vor gefur, þá skulum vér
gefa, en með því móti gefur enginn. Og þó
getur sá dagur komið að kornforðabúr væri
hið eina, sem gæti bjargað frá hungur-
dauða, ef t. d. Fungar settumst um. dalinn«,
og hún sneri sér við óþolinmóðlega og hélt
áfram göngunni.
»Dáfallegt fólk, þessir Abatíar«, sagði
Kvik við mig. »Ég skyldi ekkert hafa á
móti því, aö þeir fengi að kenna á dálít-
iili hungursneyð„ ef ekki væru konurnar
þeirra og börnin og um fram allt þessi
drottning þeirra, sem ég.er orðinn ásthrif-
inn af eins og húsbóndi minn«.
»Enn á ég eftir að sýna ykkur einn stað«,
sagði Maqueda, og ég hugsa mér, að ykkur
þyki tilvinnandi að sækja þann stað heim,
því að þar er allur sá auður geymdur, sem
ykkur er ætlaður að launum«,
Vér gengum, nú gegnum ýmsa ganga;
síðasti gangurinn breikkaði skyndilega og
varð að breiðri og brattri klettaþröm; geng-
um vér eftir henni um fimtíu skref og
komum þá að þverhníptum. hamri. Hér
bað Maqueda þjónana og hirðmeyjarnar
að nema staðar; hlýddu þau þeirri skipun
næsta fúslega; en ekki vissum vér þó hvern-
ig á því stóð. Síðan gekk Maqueda að hamr-
inum og sýndi okkur lausar hellur í honum
og bað mig að taka þær út. Þegar mér hafði
tekist með töluverðum erfiðismunum að
gera svo víða g'átt, að fullorðinn karlmað-
ur gat skriðið inn um hana, þá sneri hún
sér að föruneyti sínu og sagði: »Eg veit,
að þið haldið, að hér muni vera reimt inni.
En ég og þessir útlendingar gongum inn
óttalaust. Fáið okkur því olíuflösku og
nokkra kyndla; bíðið svo hér, þangað til
við komum aftur. En setjið lampa í gætt-
ina, svo að við getum séð hann, ef slokkna
skyldi á lömpunum okkar. Nei, engin and-
mæli, gerið sem ég segi ykkur!«
Síðan tók hún Oliver sér við hönd og
skreið með aðstoð hans inn um gættina.
Við komum á eftir og komum nú í nýjan
helli; þar inni var hitinn töluvert meiri
en útd fyrir.
»Hvers konar staður er þetta?« spurði
Orme í hálfum hljóðum, Staðurinn virtist
vekja hjá honum svo mikla lotningu, að
hann þorði ekki að hafa hátt.
»Það er grafreitur hinna fornu Múr-
konunga«, svaraði hún. »Nú skuluð þið
bráðum fá að sjá«, og hún tók nú aftur
í hönd honum, því vegurinn var ósléttur
og sleipur.
Og við héldum áfram og stöðugt niður
á við, fjögur hundruð metra, að ég held.
Fótatakið heyrðist, því að kyrrðin var svo
djúp, og lamparnir lcguðu eins og fjórar
stjörnur í þessu hræðilega myrkri. Loks
víkkaði gangurinn og varð að hringmynd-
uðu sviði, með háu hamraþaki líkt og
kirkjuþak væri. Maqueda sneri sér þá við
og nam staðar fyrir framan eitthvað hvít-