Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
15
Ný, spennandi framhaldssaga:
Maðurxim frá Alaska
Eftir James Oliver Curwood
I.
Rifle skipstjóri, grár og gamall Alaskamaður og um
áratugi skipstjóri á gufuskipum í strandferðium við Al-
aska, liafði ekki glatað æskuhug sínum, þótt árin færð-
ust yfir liann. Ævintýralöngunin lifði enn með honum,
og sá eldur, sent hvetur lirausta menn, sem alizt hafa
upp í faðmi hrikalegrar náttúru, til stórræða brann enn
í blóði hans. Hann liafði enn þá næmt auga fyrir hinu
fagra og tignarlega og fann til fagnaðar andspænis hinu
óþekkta og óvænta. Og stundum altóku minningarnar
hann svo, að honum fannst hann lifa atburði löngu lið-
inna daga, og Alaska var aftur ungt og .ósnortið land
og hreif liugi þeirra manna, sem áttu þor og dug til að
fara þangað og berjast fyrir auðæfum þess, sigra eða
falla.
Og í kvöld, þegar hann fann mjúkan og rólegan lijart-
slátt skipsins undir fótum sér, og bleikur máninn reis
yfir hvassar brúnir Alaskafjallanna, settist einstæðings-
kennd um liann og hann sagði rólega:
— Já, þetta er Alaska.
Stúlkan, sem stóð við hlið hans við borðstokkinn,
hreyfði sig ekki og svaraði engu fyrst í stað. Hann sá
'angasvip liennar, skýran eins og á upphleyptri mynd
í hinu skæra mánaskini, og augu hennar voru stór, svört
og leiftrandi. Varir hennar voru ofurlítið aðskildar og
grannur líkaminn var stæltur, er hún horfði í tunglið,
sem sýndi risavaxnar skuggamyndir bergkastalans, sem
bar á lierðum sér gráa skýjakápu,‘glitrandi eins og skart-
klæði.
Svo sneri liún höfðinu ofurlítið og kinkaði kolli.
Já, Alaska, sagði hún, og gamli skipstjórinn heyrði,
að^ rödd hennar titraði ofurlítið. — Yðar Alaska, Rifle
skipstjóri.
Fjarlægt hljóð, eins og ymur af þrumu, barst að eyr-
tnn þeirra utan úr víðáttum næturinnar. Tvisvar áður
hafði Mary Standish heyrt það, og nú spurði liún:
- Hvað var þetta? Þetta getur þó ekki verið óveður
að slátra lambi eða uxa. Á fimmtándu
öld var hætt öllum blóðfórnum í sam-
bandi við nafngiftir skipa og framsetn-
ingu. En þá komu til sögu ýmsar trúar-
legar athafnir í sambandi við skipa-
skírnir. Og í Frakklandi ríkir enn sá
siður að efna til guðsþjónustu með alt-
arisgöngu, þegar skipum er hleypt af
stokkunum.
1 Bretlandi tíðkaðist lengi sá siður,
þegar skipi var rennt á flot, að full-
trúi konungs sæti í hásæti á skutpalli.
Og væri um sérstaklega þýðingarmikið
skip að ræða, var þetta konungurinn
sjálfur. Hann dreypti á víni úr gulln-
um bikar, nefndi nafn skipsins og flutti
bæn þess efnis, að gifta mætti fylgja
því og það njóta guðlegrar varðveizlu.
Síðan stökkti hann vini á þilfar skips-
ins í fjórar höfuðáttirnar.
Allt fram á nítjándu öld hélzt sá sið-
ur, að karlmenn nefndu skip. En þá
fann prinsinn af Wales upp þá vegsemd
til handa ýmsum vinkonum sínum að
fela þeim að skíra lierskip og ýmis önn-
ur skip. í Bandaríkjunum var sá sið-
ur fyrst tekinn upp árið 1858. Voru
konurnar þá tvær og liðsforingi í sjó-
hernum þeim til aðstoðar.
Áður fyrr kostaði framsetning skipa
allt að 5000 sterlingspund, og var þar
í innifaldar dýrar gjafir til þeirra
kvenna, sem skirðu skipin. Þessi kostn-
aður var greiddur af opinberu fé. En
nú á dögum bera skipasmíðastöðvarnar
oftast nær þennan kostnað. Konan, sem
valin hefur verið til að skíra skip, fær
greiddan allan ferðakostnað fyrir sig og
skyldmenni hennar og vini, sem kunna
að vera í fylgd með henni. Henni eru
gefin dýr blóm og armbandsúr eða ein-
hver skartgripur, og nema þau útgjöld
allt að 250 sterlingspundum. Hún er
heiðursgestur í veizluhöldum að lokinni
athöfninni. Þegar hún er komin heim
til sín, er benni sent safn ljósmynda,
sem af henni hafa verið teknar, allt frá
þvi hún kom til skipasmíðastöðvarinn-
ar og þangað til liún veifar flöskunni.
Henni er ennfremur sendur vandaður
kassi með flöskubrotunum, og ágröfnum
silfurskildi.
AMERÍKUMENN hafa fundið upp
nýjan kolaofn, sem tekur mjög frarn
þeim ofnurn, er hingað til hafa verið