Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 33

heimilisblaðið
33
— Nei, ekkert.
— Hefur hún verið- veik síðan?
— Já.
— Var lnin með örkuml, áður en liún var
barin þenna dag?
— Hún var hölt.
— Var það eftir barsmíð?
— Já.
— Þetta er lagleg lygi, kallaði húsfreyja.
— Kyrrð í réttinum! kallaði sýslumaður
enn.
— Sáuð þér nokkur verksummerki meiðsla
á jólanóttina?
— Já.
— Hvað var það?
—- Það voru sokkin í henni augun, eink-
'im þó annað, a/ bólgu.
— Hefur liún verið í rúminu síðan á jól-
um?
— Já.
'— Hefur læknis verið vitjað?
— Nei.
Þér megið nú fara, Ásrún Jóhannes-
dóttir.
Hallbjörg húsfreyja var nú kölluð næst.
— Hve nær kom María Jónsdóttir í yðar
'endur? spurði sýslumaður fyrst eftir eiðstaf.
_' Á síðustu hreppaskilum. Þér eruð nú
“úinn að heyra það?
' Bar hún merki örkumla þá?
~~ I*að veit ég ekki. Maður skoðar fólk
®kki í krók og kring, þó það komi á heim-
manns.
" Víst hafið þér séð í andlit henni.
, 7~ er nú ekki mikið að sjá þar á henni,
róganum; hún er allt af kreðuleg.
• Er hún þæg við yður?
. Vei, sýslumaður, það er nú öðru nær;
Hin er ekkert, nema óþekktin og blóðlöt.
Þér hafið þá þurft að hirta hana?
. JA því ekki það? Eins -og það er nú
*ka lítið erfiði að glíma við stelpu þá.
i TJæja’ Hallbjörg Þórðardóttir. Með þ essu
Jata®’ að þér hafið lagt hendur á
laríu Jónsdóttur.
Hústreyja neri saman höndunum augna-
blik.
77 En fetturnar út í allt, sem maður segir.
inhver sveimur, sem líktist brosi, fór
•mgnablik yfir andlit sýslumanns.
Var það fjórða og tuttugasta og fjórða
desember, að þér börðuð Maríu Jónsdóttur?
— J,a, nú er ég aldeilis hissa á sýslumann-
inum. Heldur hann, að ég dagsetji það, þó
að ég dangli ofurlítið í rófuna á króganum?
Sumir af hinu fólkinu litu liræðslulega til
sýslumanns, eins og þeir byggjust við, að hann
máske hirti húsfreyju fyrir glannaskapinn.
En það bar ekkert á Barða sýslumanni.
— Ekki máske í „rófuna“ á lienni, eins
og þér takið til orða; en þér munið sjálfsagt,
nær þér börðuð í augun á henni.
— Ég hef aldrei barið hana í augun; það
fór eitthvert kusk upp í augun á henni við
eldiviðarhlaðann.
— Af hverju létuð þér bamið sofa niðri
hjá eldiviðarhlaða?
— Af hverju? Þér ættuð að sjá hvemig
liún flæðir út rúmið sitt. Þarna feygir hún
hverja sængina af annari af einlægum und-
ir — —
— Þetta er nóg, sagði sýslumaður. Þér
ættuð að fara til læknis með barnið.
— Læknis! Sá held ég hefði gert eitthvað
við því.
— Skeð gat það. Það var að minnsta kosti
skylda yðar.
— Jæja, þetta getið þið, höfðingjarnir,
sagt okkur smælingjunum til um einlægar
skyldur og peningaútláta forskriftir; við höf-
um ekki efni á því hér í Skor, að hanga
alltaf í kjólum höfðingjanna, þó eitthvað
smávegis beri út af.
— Vitið þér það, Hallbjörg Þórðardóttir,
að þér hafið enn smærri smælingja undir
höndum, þar sem María Jónsdóttir er?
— Ég held, að læknir hefði ekki hjálpað
henni mikið.
— Svo þér hafið þá oft barið hana.
— Það er ekki barsmíð þetta, dumpað svo
lítið á botninn á lienni, ekkert, sem skaðar.
— Hún ber þó meiðsla merki?
— Hún hefur rekið sig á í einhverju ólm-
anda-kastinu.
— Tvö vitni segja hana barða til skaða:
Ásrún Jóhannesdóttir og Ólafur læknir Þórð-
arson.
— Það hefur þá bara eitt vitni sagt það
hér, og afi minn sæli sagði, að í biblíunni
stæði, að eitt vitni væri ógilt.
— Hann afi yðar sæli hefði átt að segja