Heimilisblaðið - 01.01.1945, Blaðsíða 34

(
34
yður, að það stæði í biblíunni, að menn ættu
að segja sannleikann, sagði sýslumaður.
— Ég er stöðugt að segja yður sannleikann,
berra sýslumaður.
— Þér fáið meðgjöf með barninu og gál-
uð því kostað upp á læknislijálp banda benni,
bæði fyrr og nú.
-—- Hann Arnkell tekur það.
— Teljið þér það ekki það sama og í yð-
ar höndum, þó að maður yðar taki það?
— Ekki fer ég í kaupstaðinn, sjaldan meira
en einu sinni á ári.
— Það kemur þessu ekkert við. Hvað gef-
ið þér Maríu Jónsdóttur að borða?
— Að borða? Nú, þetta, eins og ég sagði
yður, alls konar góðmeti.
— Segið þér mér, hvaða matur það er?
— Haldið þér kannske, að fólk fái ekki
nóg að borða í Skor? Jú, Barði sýslumaður,
þafi er rétt eins góður kostur hjá okkur hér,
eins og höfðingjunum.
— Það má vel vera, en segið mér, hver
hann er.
— Þér þekkið mat, svo ég þarf ekki að
segja yður það.
— Hvað gefið þér Maríu Jónsdóttur mikla
mjólk á sólarhring.
— Já, tarna, fyrir mig! Hallbjörg sló á lær-
ið. Heldur sýslumaðurinn að ég mæli og muni
bvern bita og sopa, sem út er látinn í Skor?
— Hvað mikla nýmjólk fær María Jóns-
dóttir á sólarbring?
— Ég man það ekki, en ég býst við að
það væri hátt upp í mörk, ef það væri mælt.
Sýslumaður skrifaði þetta hjá sér.
— Hvað fleira? spurði hann svo.
— Nú, mat, alh konar mat.
— Vitið þér, hvað við því liggur að binda
saklausan mann?
— Binda? Hallbjörg greip upp í eyrað á
sér.
— Já, binda saklausan mann og skilja hann
eftir hjálparlausan og það barn á slóðum,
sem ógna því?
Hallbjörg leit á sýslumann.
— Þetta rugl úr henni Ásrúnu, eigið þér
við?
— Það er ekki rugl, Hallbjörg Þórðardótt-
ir. Það er gildur vitnisburður.
— Það liefur víst enginn heyrt um bind-
ingu þá, nema Ásrún Jóhannesdóttir,
HEIMILISBLAÐIÐ
— Við sjáum nú til með það, sagði sýslu-
maður liægt.
— Gáið nú að, bvað ég segi. Nú ætla ég
að spyrja yður spurninganna í síðasta sinni.
Þér munið, að það liggur mikið við fyrir
yður, að segja sannleikann.
— Ég lield ég sé nú að því.
Sýslumaður horfði nú augnablik á Hall-
björgu, eins og hann vorkenndi henni.
— Hafið þér barið Maríu Jónsdóttur?
— Ofurlítið, rétt blakað við henni.
— Börðuð þér liana fjórða desember í vét-
ur, þar til á henni sá?
— Nei.
— Börðuð þér hana tuttugasta fjórða des-
ember í vetur, svo á henni, sá?
— Nei.
— Bunduð þér liana niðri lijá eldiviðar-
hlaða á jólanóttina í velur?
— Nei.
— Hver batt hana?
— Ég veit það ekki, ég sá liana ekki
bundna. Hafi bún verið bundin, þá liefur
Ásrún gert það. Hún var eittlivað að ráðs-
mennskast í kringum hana.
— Nú eruð þér ekki að segja satt.
— Þetta er þó líklegast.
— Það er annað mál. — Af hverju létuð
þér liana sofa niðri?
— Ég lét hana ekki sofa niðri. Hún gerði
það rétt af bríaríi, af því það var jóla-
nóttin.
— Þér sögðuð áðan, að það væri af því hún
vætti sæng sína.
— Já, ég segi nú þetta núna.
— Þá hafið þér sagt ósatt áðan?
— Ég sagði ekkert ósatt. Hún vætir rúm-
ið og hún vildi sofa niðri á jólanóttina.
— Af livcrju bunduð þér hana þá?
— Ég batt liana ekki. Það var ein vinnu-
konan mín hjá lienni, hún Ásrún „foreraði"
liana á nýmjólk úr kúnum mínum.
— Samt hefur nú María Jónsdóttir verið
veik síðan.
— Einhver letilumbra er í lienni.
— Hafið þér vitjað læknis?
— Ég hafði engin efni á því.
— Hallbjörg Þórðardóttir, þér þröngvuðuð
telpunni til að sofa niðri, börðuð bana til
skaða og bunduð liana við stoð.
— Þér hafið bara eitt vitni að því, að ég