Heimilisblaðið - 01.03.1945, Qupperneq 8

48
HEIMILISBLAÐIÐ
og að það sé föðurland Sankti Kláusar, af því að hrein-
dýrin eiga þar heima. Ég finn ekki betur en þetta sé
skoðun alls almennings um landið, og þó er það raun-
verulega níu sinnum stærra en Washingtonríki og tólf
sinnum stærra en New York-ríki. Og við keyptum það
af Rússum fyrir minna en tvö sent ekruna.
— Rétt hjá þér, vinur, sagði hógvær rödd að baki
honum. — Þessi landafræði er hárrétt hjá þér, og þú
getur bætt því við, að Alaska er aðeins þrjátíu og sjö
mílur frá Sovét-Síberíu, og að þaðan er stöðugt útvarp-
að áróðri til Alaska um að rísa gegn stjórninni í Wash-
ington. Við höfum beðið stjórnina um nokkrar fallbyss-
ur og fáeina hermenn til þess að verja Nome, en þeir
hlógu að okkur.
Alan var hálfundrandi á þessum samræðum. Hann sá
glitta í gamlari-gráskegg, sem mælti þessi orð, en þekkti
hann ekki, og um leið og gamli maðurinn sneri sér við
og hvarf í skuggann mælti liann hægt og skýrt: — En
ef þið viljið vinna Alaska gagn, skuluð þið segja stjórn-
inni ykkar, að það þurfi að hengja John Graham ásamt
nokkrum hans líkum, vinir mínir.
Þegar Alan heyrði þetta nafn, fann liann blóðið ólga
í æðum sér. Hann bar ódauðlegt liatur til aðeins eins
manns á jörðinni, og sá maður var John Graliam. Hann
var að hugsa um að fara á eftir gamla manninum, sem
mælt hafði þessi orð og skilið ungu mennina eftir í orð-
lausri undrun, þegar hann tók eftir því, að grannvaxin
vera stóð í ljósrákinni milli hans og reykskáladymana.
Það var Mary Standish. Hann sá það af útliti hennar,
að hún hafði heyrt orð gamla mannsins, en samt horfði
hún á hann. Hann minntist þess ekki að liafa nokkum
tímann séð annað eins augnatillit lijá nokkurri konu.
Það var ekki ótti. Það var miklu fremur skelfing, sem
kemur frá ægilegum hugsunum og innri baráttu. Húu
starði á Alan Holt. Þetta var í annað sinn þetta kvöld,
sem almenn og henni óskyld umræðuefni virtust hleypa
henni í uppnám. Hann sneri sér að hinum þegjandi,
ungu mönnum og sagði:
— Nei, það er ekki rétt hjá honum. Það er ekki
ástæða til að hengja John Graham. Það er allt of væg
hegning fyrir hann.
Hann kinkaði kolli til þeirra um leið og hann gekk
burt. En hann var ekki kominn nema nokkur skref, þeg-
ar hann heyrði hratt fótatak á eftir sér, og svo fann
hann hönd stúlkunnar grípa um handlegg sinn.
— Fyrirgefið, Alan Holt.
Hann stanzaði og tók um leið eftir því, að það vai
að var af kunnustu hljómsvcitarstjóruin.
Hún hcfur leikið' i útvarp að staðaldri
og haldið fjölda marga hljómleika. Verk
hinna viðurkenndustu meistara, svo sem
Bachs og Mozarts, leikur hún af skiln-
ingi og þroska hins fullorðna manns, en
jafnframt af fegurð og hreinleika harns-
ins. Blandast engum hugur um það, að
þessi unga stúlka eigi fágætan frama í
vændum.
Tvöfalt minna fataslit.
Efnaverksmiðjur í Bandaríkjunum
gefa fyrirheit uin það, að nokkru eftir
stríðslokin endist föt tvöfalt lengur en
nú. Einnig er því lofað, að karlmenn
þurfi ekki að óttast gljáa á buxnaset-
unni né kvenfólk lykkjuföll á sokkun-
um.
Verksmiðjur þessar telja sig hafa
fundið upp efni, er verji alls konar fatn-
að fyrir sliti og lýtum. Menn eiga til
dæmis að geta verið úti í slagviðris-
rigningu án þess að brotin fari úr bux-
unum. Efni þetta á að hafa það í för
með sér, að fatnaðurinn standist hita,
vatn og ýmsar sýrur. — Eftir er að vita,
hvort þetta muni allt ganga eftir. En
áreiðanlega þykja mörgum þetta góð tíð-
indi, ef sönn reynast. Og víst er um
það, að allar þær merku uppgötvanir,
sem gerðar liafa verið á styrjaldarárun-
um, eiga eftir að grípa inn í daglegt
líf manna á afdrifaríkari hátt en flesta
órar fyrir.
Er hœgt að „rœkta“ sjóinn?
Allir þckkja hugtakið rányrkju, þegar
rætt er um landbúnað. Og langt er síð-
an menn komust að raun um það, að
hún er ekki vænleg til frambúðar. Það
yrði að gefa jörðinni eitthvað í stnðinn
fyrir það, sem frá henni vœri tekið. Eft-
ir það fóru mcnn að rækta jörðina, bera
á hana.
Kunnara er það en frá þurfi að segja,
að fiskvciðar eru enn í dag rcknar sem
hrcin rányrkja. Fiskinum er mokað upp
úr sjómim, ef svo má segja, en ekkcrt
gefið í staðinn. Af þessu hafa 6prottið
áhyggjur margra manna um þuð, að af-
leiðingar þessarar rányrkju muni segja
lil sín fyrr eða seinna. Fiskgengd sjáv-