Heimilisblaðið - 01.03.1945, Blaðsíða 14

54
HEIMILISBLAÐI&
IX.
lVfARÍA litla bylti sér í rúminu og iðaði
höfðinu á koddanum. Höndin föl og
mögur þreifaði um úfið hárið og grófgert
brekánið, rekkjuvoðina og vaðmálskodda-
verið.
Þetta voru ekki svalandi voðir, fannst
Maríu.
Margt manna var uppi. Karlmenn töluðu
með þvílíkum liávaða, einkum liann Bjarni
frá Leiru, sem kom í morgun, og spýttu á
gólfið. Konurnar þeyttu rokkana. Tuskan var
ennþá uppi í túðunni.
Úli! Það var erfitt smælingja að anda liér
eða finna frið. Vindurinn gnauðaði um fros-
inn gluggann.
Ásrún hafði verið að störfum fram í bæ all-
an morguninn og ekki getað sinnt Maríu
neitt.
María liafð’i legið í rúrninu á þriðja mán-
uð. Ólafur læknir barðist af alefli við að
nú henni til lífsins aftur, og nú sérstaklega
við að tæringin næði ekki í liana.
Þær húsfreyja og Ásrún voru í eldhúsinu.
Hundar þutu upp geyjandi allt í einu úti
á lilaðinu.
— Ólafur læknir er víst að koma? sagði
drengur og leit inn í eldhúsdyrnar. Hallbjörg
húsfreyja tók nokkurt viðbragð. Hún blótaði
kringumstæðunum. Og svo blótaði hún lækn-
inum og sagði, að hann liefði ekki ætlað að
koma fyrr en á laugardag.
ið og Titian málaði mynd af Maríu með
Krist látinn í skauti sínu. En jafnvel þá gat
hann ekki 6taðist freistinguna að braska dá-
lítið með samninginn sem hljóðaði um greftr-
un hans. Hann liélt hann gæti pínt út örlítið
stærri grafreit ef hann krefðist hærra verðs
fyrir inyndina og það eru mikil meðmæli
með kaupmannshæfileikum lians að honum
tókst þetta. Plágunni tókst ekki að vinna bug
á lionum fyrsta árið en árið 1576 óð hún aft-
ur yfir og sótti Titian heim í liöll hans. Hin-
urn langa feluleik var lokið. Hann lézt á 99.
aldursári. , .jj'áÍ'iS?
Skáldsaga eftir
Rannveigu Kr. Gúömundsdóltur
■—• Og láttu nú sjá, Ásrúnar-tetur, að þú
getir eitthvað annað en slúðrað í liöfðingjá;
Þvoðu Maríu og þrífðu hana upp, eins og
læknirinn er alltaf að stagast á, svo mikið
skrattans gagn, sem er í\ því! Ég skal koma
með fþkur að láta á rúmið liennar.
Ásrún snaraðist upp á loft með vatn í
þvottaskál; en húsfreyja fram í dyraloft.
Þegar Ásrún var að enda við að þvo Maríu,
kom liúsfreyja með eitt línlak og koddaver
úr líni. Hún smeygði þessu í rúinið og það
stóð héima, að þegar þelta var húið, gekk
Ólafur læknir í baðstofuna og liafði skilið
reiðkápuna eftir niðri.
Það hýrnaði yfir honum sem snöggvast,
þegar hann sá alla dýrðina á Maríu litlu. Síð-
an lmyklaði hann hrýrnar, blótaði og sagði:
— Ég lield þið liafið verið að láta á þetta
núna!
— Var nokkuð lakara að láta það á í morg-
un, en endra nær, sagði húsfreyja. — Þér ætl-
uðuð ekki að koma fyrr en á laugardag. Nú
er fimmtudagur, svo þér sjáið að ekki var
það gert yðar vegna.
— Það má fjandinn vita, sagði læknir og
hnyklaði brýrnar enn meir.
María liorfði á þau til skiptis gríðarstór-
um, geislandi augum og þagði. Ásrún leit
undan og þagði líka.
— Takið ofan új- túðunni, sagði Ólafur
læknir og blótaði túðunni. — Það er eins
og hér sé samanhrúgað svínum og sauðkind-
um. Og þið ætlist til að veik manneskja lifi
í þessu? Þar að aukr barn.
Menn fóru og gerðu sem læknirinn vildi-
— Þú ert að verða nokkuð sperrt, María
litla, sagði læknirinn glaðlega og klappaði
á kollinn á henni.
Hún svaraði með nýju lióstakasti.
Ólafur læknir lmyklaði brýrnar og liorfði
á liana.
— Hvað fékk hún að horða í morgun?
spurði hann.
— Graut, svaraði Ásrún lágt.
— Mjólkurgraut?
— Ne-i.
— Vatnsgraut, ítrekaði liann reiðilega.