Heimilisblaðið - 01.03.1945, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÍJIÐ
55
“ Kannski þér ætlið að setja liér annað
téttarhald, Ólafur læknir, sagði liúsfreyja.
Þér ættuð það margfaldlega skilið, og
wteira en bara réttarhaldið eintómt. Honum
varð litið á Maríu. Augun ætluðu út úr henni
af hræðslu. ■— Jæja, það er bezt að vera ekki
rífast, sagði hann.
Gefið þér barninu aldrei það, sem ég
segi fyrir um?
' Ég gef henni það, sem við hin borðum
af mjólk og annað fleira sælgæti.
' Hefur liún fengið nýmjólk spurði lækn-
irinn Ásrúnu.
Ég fékk mjólk í gær, sagði María litla
°g tarin runnu niður kinnar liennar.
‘— Ekki spyr ég nú að skælunum í þessum
krakka, sagði liúsfreyja.
Hún liefur stundum fengið mjólk, sagði
Asrún hægt og horfði liughreystandi á Maríu.
Hún fékk kjötsúpu á sunnudaginn og
°rðaði þá kjöt líka, sagði liúsfreyja.
Aldrei-kjötsúpu endranær?
Þé getið þó aldrei búizt við að ég fari
a^ elda ofan í hana eina.
Ég sagði yður, livað þér ættuð að gefa
benni.
Ég ræð því sjálf, livað ég læt úti við
ólk mitt, Ólafur læknir, sagði liúsfreyja.
_ Þá er ekki til neins að sækja mig, ef
Per ætlið ekki að gera neitt af því, sem ég
segi fyrir um.
Ég held við þurfum yðar ekki neitt sér-
staklega með, við getum sjálf litið eftir króg-
auum, sagði húsfreyja.
Það var eins og Ólafur læknir hefði ekki
ug8að út í, að einmitt svona svar mundi
úsfreyja gefa lionum. Hann þagnaði við fá-
6111 augnablik.
~~ Ég kem fyrir það opinbera, sagði hann
°g leit hlýlega til Maríu.
~~ Já, og látið okkur borga, sagði húsfreyja.
Þetta er nóg núna, sagði læknirinn, tók
Upp úrið sitt og bar saman við sláttinn á úln-
uðnum á Maríu.
— Viljið þér gefa henni nýmjólk í kvöld
°g nyjólkurgraut?
~~ Éf það gengur nú í hana; hún hefur
a t af þra verjgj? ekkj 8{zt að borða það, sem
uenni er sagt.
Það er hægt að láta öll börn borða það,
Sem er g°tt handa þeim, ef rétt er að þeim
farið, meðan þau hafa þolanlega lieilbrigðan
maga, sagði Ólafur læknir.
Hann skoðaði meðala-birgðir Maríu. Gaf
emi að nýju fyrirskipun um mataræði henn-
ar og skrifaði eitthvað niður hjá sér.
— Þeir reru niður í Höfnum í gær; var
sagt, að þeir hefðu fiskað vel. Fenguð þið
ekkert af því?
— Við höfum annað að gera við fólk okk-
ar en að láta það snapa niður við sjó, sagði
liúsfreyja.
— Það hefði þó verið búbót fyrir yður
að fá nýjan fisk, sagði Ólafur læknir og
kímdi.
— Það getur vel verið, það fer eftir því,
hvað hann kostar, sagði hún.
— Ég ætla nú að senda yður dálítið um
leið og ég fer til baka. En þér verðið að
gefa Maríu fiskstykki og lofa henni að borða
það, sem hún vill.
— Ég kannski geri það, ef læknirinn ætl-
ar að skenkja mér þetta.
Læknir svaraði því engu, en yfirleit starf
sitt enn að nýju, kvaddi svo og fór.
— Þér munið eftir að gefa telpunni allt
það, sem ég lief fyrir mælt, kallaði liann enn
til húsfreyju, þegar liann fór.
Húsfreyja anzaði því litlu.
— Ég hef enga nýmjólk til að ausa hemii
út, eins og ofan í kálf, sagði hún við Ásrúnu.
Síðan fór hún ofan á eftir Ólafi lækni.
— Þér verðið búnir að setja okkur hér á
sveitina, áður en þér komið þessum krakka
á fætur, sagði hún við lækninn, er þau komu
ofan.
— Já, og þér verðið búnar að setja yður
sjálfa til lielvítis, áður en barnið fær heilsu,
sagði læknir.
Húsfreyja setti upp réttlætissvip.
— Þetta er ekki ljótt orðbragð af lieldra
manni og við konu. Kaldur hæðni- og sigur-
hrósssvipur glampaði af andliti liennar.
Arnkell kom að í þessu. Hann vildi, að Ól-
afur læknir þægi kaffi. Ólafur læknir sýnd-
ist ekki ætla að þiggja það, en Arnkell var
í góðu skapi. Það hafði sefandi áhrif á þau
hin.
Húsfreyja fór þegjandi fram í eldhús, en
þeir til stofunnar.
— Hvernig líður telpunni? spurði Arnkell.
— Hún er í feikna-hættu fyrir tæringu. Ég