Heimilisblaðið - 01.03.1945, Blaðsíða 16

56
HEIMILISBLAÐIÐ
veit ekki, livað veldur því, að hún skuli ekki
vera búin að fá hana.
Amkell tók niður vínflösku og saup og
læknirinn fékk sér hressingu. Arnkell á eftir.
— Þér verðið að lijálpa til að koma henni
á fætur, sjá um, að loftið í baðstofunni sé
betra en það var í morgun og að telpan fái
það, sem ég hef fyrirskipað.
— Við skulum sjá, sagði bóndi. — Það er
nú ekki mikil nýmjólk til hér núna, bara
tvær kýr votar.
— Það ætti að vera nóg til þess, að bamið
geti fengið fáeina kaffibolla á dag. Eigið þér
ekki nýbæm?
— Hm! Jú-ú.
— Þá hafið þér það, sem með þarf. Lát-
ið þér lxana hafa mjólk úr henni.
Amkell klóraði sér í liöfðinu.
— Ég vakti í alla nótt sem leið, sagði Ól-
afur læknir enn fremur.
Bóndi horfði á hann með atliygli.
— Hvar?
— I Bót.
— Hvað var þar að? sagði Arnkell og leit
út um gluggann.
— Barnsmóðir yðar var svona veik og barn-
ið líka.
— Uss! þurfið þér að hafa svona hátt?
— ögmundur hefur orðið. fyrir þungum
búsifjum fyrir það, dóttir hans enn þyngri.
— Hvernig líður þá núna?
— Betur. Læknir fékk sér annað staup til.
— Er það mögulegt, að heil sveit hafi þag-
að í þrjá mánuði svo, að hér liafi ekki allir
frétt þetta?
— Já, það er nú svo skringilegt, að það er
ekki komið alla leið enn, sagði Arnkell og
var dálítið kindarlegur.
— Jæja! Veitið mér að málum hér með
litlu stúlkuna, þá hreyfi ég ekki við neinu
lengra en þörf gerist.
Kaffið kom ekki, svo að Ólafur læknir fékk
sér í þriðja staupið, kvaddi síðan og fór.
Þegar læknirinn var farinn, fór Hallbjörg
upp á loft, tók allt línið úr rúmi Maríu og
lét vaðmálsvoðir og vaðmálskoddaver í stað-
inn.
X.
Fífillinn gægðist upp í hlaðvarpanum. Sól-
in varð léttari á fluginu yfir fjöllin með
hverjum degi. Vorvindarnir gerðu ýmist að
hrella eða hlýja; hið síðarnefnda mátti bet-
ur og ylurinn og gróðurinn færðist dýpra að
lijarta náttúmnnar. Allt varð léttara í svif-
um.
María lá enn í rúminu, þó vorið væri kom-
> ið; en hún naut góðs af aukinni náttúru-
blíðunni.
Henni var að smábalna.
Magnús Jónsson hefur verið þögult vitni
að flestu því, sem fram hefur farið í sam-
bandi við Maríu, þenna vetur.
Magnús er eins og gamall, útlifaður klár,
sem eltir liina vinnandi hesta upp og ofan
akurreinarnar. Hann hyggur sig vafalaust
vera að vinna og er sælli fyrir það, að hann
er á ferli með liinum klámnum, vinum sín-
um. Það er eitthvað í blóði lians, sem ekki
vill yfirgefa þessar samferðaverur, þessa ná-
kvæmu snúninga. Því skemmra, sem liestur-
inn er frá villiástandi sínu, nátlúrulögmálinu,
því fastara sækir hann það að vera með í
skyldugöngu tilverunnar; því lengur sem
hann hefur verið alimi, já, stríðalinn af
mönnum, því makráðari verður hann og ráða-
færri, þegar þrótturinn er farinn. Jafnvel
hestar geta týnt anda sínum í mat og maur-
um mannanna.
Magnús var búinn að liorfa, hlusta, hlera
eftir öllu, sem fram fór kringum þessa veru,
sem átti svo lík lífskjör og liann, sveitar-
ómaginn. Alveg eins og hann. Ósjálfbjarga,
alveg eins og hann. Ennþá hjálparlausari
en hann — María gat ekki malað kom, eins
og liann.
Magnús tók rauða vasaklútinn með' svörtu
rósunum og veifaði honum með töluvert karl-
mannlegu handhragði upp að hálsi sér, aft-
ur fyrir linakkann, undir hársrætumar. Hann
gat malað kom — víst gat hann malað korn.
--------Já, en hann var ógildur fyrir rétti,
var ekki atkvæðisbær, af því að hann var
fatlaður og varð að vera á sveitinni, alveg
eins og hún María litla, veslings litla María,
sem var barin, svelt og af ýmsu þjökuð, af
því að hún var máttvana.
Skyldi ekkert verða úr þessu? Magnús fór
í huganum yfir ferðalag sitt á Þorláksmessu
um veturinn. Það var víst töluvert barnalegt
þetta — þetta. Hann hafði verið að biðja
Guð að gera sig eins og aðra menn — gera
sig gildan mann. Niðurl. næst.