Heimilisblaðið - 01.04.1945, Blaðsíða 24

84
HEIMILISBLÁÐIÐ
Carmack — en fór svo á hausinn rétt á eftir, manstu
það ekki?
Alan kinkaði kolli en sagði ekkert.
Hann þagði andartak og fitlaði við rakt vangaskeggið
og virti fyrir sér fyrsta sólroðann, sem brauzt gegn um
skýþykknið milli þeirra og hinna ósýnilegu fjallatoppa.
— Fimm sinnum mÍ8sti ég allt, sem ég átti, sagði
hann eins og ofurlítið hreykinn.
— Ég veit það, svaraði Alan.
— I Friskó og Seattle tóku þeir allt af mér og gáfu
inér síðan farseðil til Nome. Fallega gert af þeim, finnst
þér það ekki, sagði Stampade gamli og nuddaði ánægju-
lega saman höndunum. — Þetta fór allfc- virðulega fram.
Ég vissi, að Koph félagi minn var lieiðvirður maður,
og þess vegna trúði ég honum fyrir peningum mínum.
Það var ekki hans sök, að þeir glötuðust.
— Auðvitað ekki, svaraði Alan.
— Mér fellur það dálítið illa, að ég skildi leika liann
svo grátt vegna þess. Já, mér fellur það sannarlega illa.
— Þú drapst hann?
— Nei, ekki alveg. En ég skar af honum eyrað til
minningar um þetta. Það var í Chink Holleran. Það
var fantaskapur. Ég hugsaði ekki út í það þá, livað það
var hugulsamt af lionum að láta mig hafa farseðil til
Nome. Ég svalaði mér aðeins í augnabliks bræði. Ég
skildi ekki þá, Alan, livhð hann gerði mér mikinn greiða
með því að losa mig við alla peningana. Það var mér
mikið lán, það veit sá, sem allt veit. Þú skilur ekki,
hvað allt í heiminum er frjálst, faguit og auðvelt, fyrr
en þú ert búinn að tapa öllum þínum peningum.
Ljúfmannlegt og drengilegt bros lék um varir lians
milli úfinna skeggbartanna. En augu Alans voru hvöss
og hörð, og hann tók þétt í handlegg gamla mannsins.
— Jú, mér er þetta fullkomin alvara. Alan, sagði
gamli maöurinn. — Og það er þess vegna, sem ég álít
að peningar séu skaðræðisgripir. Að eiga peninga og
eyða þeim færði mér aldrei neina hamingju. Það er
að finna gullið og grafa eftir því í fjöllunum, sem gef-
ur mér gleði og fær blóðið til að renna örar í æðum
mínum. Þegar ég er búinn að fá pcningana í hendur,
veit ég aldrei, hvað ég á að gera með þá. Þá er mér
nauðsynlegt að tapa þeim. Annars mundi ég verða lat-
ur og feitur og fá alls konar sjúkdóma, og svo mundi
einliver vitlaus og klaufskur læknir skera mig upp, og
ég mundi deyja. Það kemur ekki svo sjaldan fyrir í
Friskó, Alan. Einu sinni fékk ég einliverja innanskömm,
og þeir sögðu, að það þyrfti að skera eitthvað innan
„LÆKNISLEYSI OG LÆKNISHJÁLP1'-
„Maundauði mikill er sagður úr Múla-
eýelum; mest er talað um taugaveiki
og barnaveiki, v og eru slíkt jafnan
hörmuleg tíðindi. Það er eitt orð, sem
aldrei gleyinist að prenta i blaði voru,
því að það er nauðsynlegt, að þess ee
gelið, meðan blaðið lifir og ber eitl
nafn. Það er orðið „íslendingur“. En
vér leyfum oss að scgja, þegar vér lít-
um yfir land vort og til alvörunnar
kemur og bin sanna ættjarðarást er
enortin í brjóstum vorum, að það séu
tvö önnur orð, sem vér ættum að láta
sjást í liverju einu einasta blaði, seffl
vér sendum út, og út af mætti og út af
ætti að leggja með mesta sanni; og það
eru orðin „læknisleysi og læknishjálp ■
Þetta má ekki lengur svo búið standa.
Það má til að skerast af alefli í þetta
mál, bæði af stjórn vorri og þjóð ineð
öflugum vilja og öflugum sanitökuffl-
Börnin hrynja niður, ungmennin vesl-
ast upp og deyja, miðaldra mönnunt er
hópum sanian burtu kippt. Vér eiutn
þjóða fáliðaðastir og þolum það ekki-
Þetta má og getur lagazt, og á að lagast
heldur í ár en að ári. Þegar nú hér til
kemur, að beilabrot og byltingar eru
farnar að koma í suma góða menn norð-
ur í Þingeyjarsýslu, að fara af landi
burt — eins og talað er og satt mun vera,
— og flytja sig búfcrluni, ekki suður
á Suðurland, heldur suður til BrasiU11
í Vesturheimi, þá cr fyrirsjáanlegt,
þeim ferst vel, hvað verða muni, þegaf
fram í sækir tímann. Læknisleysið «g
dauðinn liafa nægt hingað til, þótt ekki
komi nú hið þriðja til, burtflutningur
fólks úr landinu".
íslendingur H. marz 1861-
„ÞVÍ ERUM VÉR SVO FÁTÆKIR . ■ •“
„Reykjavík á sumardaginn fyrsta (25-
dag aprílmánaðar). Gleðilegt 6iffliar>
góðir landar. „Nú er vetur úr bæ“, e*n'
liver binn blíða'sti og bezti vetur, scn1
liðið hefur yfir meiri hluta laiuls vors
uin inörg ár. Lilur er farinn að konia •
jörðina; fénaðurinn eirir ekki við hu&-
i