Heimilisblaðið - 01.04.1945, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
85
taér, en ég þakkaði nú fyrir gött boð. Álan, það er
8Vo inargt illt, sem getúr kö'mið fyrir mann, sem á mikla
Peninga.
— Er þér alvara með þetta allt, Stampade?
' Já, mér er bláköld alvara. Ég vil aðeins lifa frjálsu
°g óháðu lífi undir skýjum himinsins, Alan. Ég vil dvelja
1 fjöllunum, og gula duftið mun verða eins konar leik-
félagi minn, unz ég dey, og þá mun einhver husla mig
* Nome.
Nei, það verður ekki gert, sagði Alan. — Ekki,
°f ég ræð nokkru þar um. Stampade, ég þarf einmitt
a þér að lialda. Þú verður að koma með mér upp í
Endicott-fjöllin. Þar á ég tíu þúsund hreindýr. Það er
allt ónumið land, og við getum gert þar allt, sem okk-
Ur þóknast. Ég er ekki að leita eftir gulli. Ég hef mciri
a^uga á öðru. En samt getur vel verið, að Endicott-
fjöllin séu full af þessu gula dufti þínu. Þetta er alveg
°kannað land. Þú liefur aldrei komið þangað. \ iltu
c°nia með mér?
01 *
tettnin var liorfin úr augum Stampade, Hann starði
a Alan.
, 7~ Hvort ég vil koma? Alan, þarftu að spyrja að
Vr' Spurðu mig aftur. Segðu þetta allt saman aftur.
eir tókust þétt í hendur og kinkuðu kolli brosahdi
austurátt. Síðustu trefjar þokunnar voru að eyðast.
H
^^assar og tindóttar brúnir Alaskafjallanna risu .nót
aum og heiðskírum liimni, og morgunsólin gyllti suævi
ta fjallatoppana. öll orð voru þarflaus og ónauð-
eg. Þeir skildu hvor annan til fulls og handtakið
Var sáttmáli þeirra.
V. KAFLI.
^lan kom seint til morgunverðar þennan dag, og það
Va^^aðeins tveir stólar auðir við borðið. Annar þeirra
fan 3118.8tÓ11, en hinn var stóll Mary Standish. Honum
j|llnSt Slxöggvast eitthvað ögrandi við þennan auða stól.
0 nn kinkaði kolli til þeirra, sem næstir sátu, um leið
'ann settist, og það kom ofurlítill glampi í augu
*U8 Um °.® f13,111 mætti tilliti unga verkfræðings-
ailn rifjaði upp í lxuga sínum, livað þessi ungi
jj^. Ur f10t< Hann hét Tucker. Hann var snotur í and-
Var |lrausHegur útlits. Hver aulinn gat séð, að hann
ákv-eÍra en fHió hrifinn af Mary Standish. Og Alan
g^ti sjálfum sér að bæta eins fljótt og hann
ynr vanrækslu sína og gera þau kunnug hvort
in; sumarfuglarnir eru komnir liópum
saman, og fleiri kvað vera von meó
fyrstu ferðum. En blessaður fiekurinn
kemur eigi. Það má kalla næstum fiski-
laust fyrir almenning í öllum veiði-
stöðvum við Faxaflóa, og eru það dapr-
ar fréttir, þar sem líf og atvinna margra
þúsunda er undir komin, einkum eins
og nú er ástatt í landinu. Hrognkelsa-
veiði er og lítil. Um daginn var mönn-
um sýnd, en ekki gefin, inikil marsvína-
veiSi suður við Keflavík og Njarðvík-
ur; er sagt, að menn af ólagi og sam-
takaleysi hafi spillt lienni fyrir sér. Svo
að fiskarnir sluppu allir til hafs. Hug-
ir nú eigi svo búið lengur, og mega
menn ‘til að læra af Færeyingum, sem
sjaldan eða aldrei hregðast marsvínin,
ef þau koma í nánd við eyjamar og
sjórinn er fær. En Færeyingar hafa
stjórn og samtök og fasta reglu á þeirri
veiði, og því fer þeim vel; en vér hÖf-
um enga stjórn, engin samtök, engá
reglu, og því fer oss illa; og því er-
um vér svo fátækir, sem vér erum“,
íslendingur 27. apríl 1861.
„HORFIR TIL HUNGURS ...“
„... í öllum veiðistöðvum við Faxa-
flóa er dænialaust aflaleysi, enda horf-
ir til hungurs í Gullhringusýslu, nema
matbjörg fáist með éinhverju móti. Sagt
er, að þiljubátur þeirra Njarðvíkinga
hafi fengið 1300 fisks í þrjá daga, og tvö
þilskip frá kaupmönnum í Hafnarfirði
hafi ágæta vel aflað hákarlslifur, en vér
vitum það eigi með vissu. Hin frakk-
nesku fiskiskip umkringja Suðurland
tugum saman inni á fiskimiðum og
draga fiskinn öran, þó að hátar vorir
verði varla varir. Kveður svo rammt
að því, að þessa daga hafa yfir 20 af
þessum útlendu stórskipum verið- á físk-
veiðum hér rétt uppi undir Seltjarnar-
nesi; er eins og þau vilji sýna oss hér
í sjálfu höfuðbóli landsins, að vér Is-
lendingar eiguin að afla oss þiljuskipa,
svo að vér getum við liaft sömu fiski-
aðferð sem aðrar þjóðir. En hvernig
sem þetta nú enn er, þá verður þó ekki
ráðin bót á því í einuin svip, að oss
vantar þiljuskipin, en Skortur þeirra
getur þó á engan hátt gefið útlendum
mönnum rétt til þess að eyða atvinnu-
vegi landsmanna svo ferlega, eins og
frakkneskir fiskimenn gjöra og hafa