Heimilisblaðið - 01.04.1945, Blaðsíða 31

HEIMILISBLAÐIÐ
9Í
^kki um íþróttimar, sem nú em svo mjög í
ttióð í landi hér og einkum í höfuðborginni.
Hvílíkt þolgæði verða þeir ekki að sýna,
8em þar vilja verða hlutgengir eða skara
fram úr. Daglega, árlega verða þeir að æfa
®ig.
Jafnvel dansmeistarinn, eða kvikmynda-
8tjaman, kemst ekki fyrirhafnarlítið að
^arki. |>au verða að sýna hið mesta þolgæði,
ög óbifandi trú á hæfileikum sínum til
að ná ákvörðun simii.
. Eða lesum um víairidaliiehn og uppfinn-
jngariienri. Ekki finna þeir frægðina, né detta
Peir um vizkusteiuinn að óvörum á götu
81mú. Fáir hafa lagt harðar að sér við nokk-
Uft erfiði, eða klifið þrítugri hamra en flest-
lr þeirra.
Já, jafnvel bóndinn verður með þrotlauSU
P°lgæði, að berjast fyrir brauði og bættutn
kjömm.
Hvers vegna eigum við þá að vænta auð-
Ullöinna sigra í eigin sál, — halda að við
Verðum andleg mikilmenni af sjálfu sér.
',eii biðjum liér og iðjum. Biðjum dag-
,e^a ' lesum Guðs orð aftur og aftur —
Ogleiðum eilífðarspursmálin æ á ný .— og
reyndum daglega að lifa kristilega — lifa
a egu lífi. Ef við gerum þetta þá tekst okk-
r betur og betur að feta þá lífsbraUt, sein
ei11 er þess verð að fara hana — þá nálg-
8t við hægt að hægt tind uminyndunar-
mtiar.
Ei^F krístihdómurinn ekki fögur hugsjón?
. ^ailn ekki fegursta hugsjónin? Það er
gongu 8purningin. Ef við getum svarað
það^ ^tandi — þá eigum við að skilja, að
er lítlinxannlegt, og fávíslegt að reyna
1 a3 lifa í samræmi við hana — hvað
* aðrir gera.
y1 það er stórt að fylgja fagurri hugsjón.
S lttilvert ágætasta kvæði Guðmundar á
Vl^n 1 er falleg lýsing á því. Það er ort um
gan efnismann, sem varð úti um vetur á
Vga. ta(iaLheiði, einliverjum erfiðasta fjall-
S1 þessa lands. Það kvæði hefst svona;
Þú fórst aleinn þinnar leiðar
þverar brekkur jökulheiðar,
þar sem örnum væri vegur
vængjastyrkum hæfilegur.
Verður þeim, sem vel er gefinn
Vandi oft að máta skrefin.
ákefð, sem er æsku þorin
ofurliði verður horin.
Eftirhátinn ofurhuga
ógnahættur sjaldan huga.
Hann fer gætinn húsa á milll,
hættir hvorki dáð né snilli.
Sá, sem aðeins vörðuvegl
vogar sér á bjortuhi degi,
aídrei vcrður ofurhugi,
andinn jafnan lár á flugi:
Fara þeir sem forsjá una,
fjölmennir um þjóðgötuna;
frumherjar og frægðarmenni
fara einir, langt frá henni.
Vfegur kristindóriisins — végur Krists er að
vissu Ífeyti fjalívegur — einstigi. Márini get-
ur ægt Íiami — én bann Íiggur til hæstxt
liæða. Og til mikíís er að vinna.
Kristur hefur lieitið þeirn kórónu iífsins,
sem eru trúir allt tii dauða. Þá getur dauð-
inn snúizt í fagnaðaróp. Já, mér er sem ég
lieyri gieðina í því hrópi eins og kemur fram
í þessari sögu:
Hermaður lá deyjandi í rúmi sínu. Allt
í einu var dauðabögnin kringum liann rofiri
við það, að hann kallaði sjálfur hástöfurii:
„Hérna, héma!“ Einliver Spurði lxann livað
hann vantaði. „Þey!“ sagði hann, „það ef
verið að lesa upp nafnaskrána á himnum
og ég var að svara því þegar ég var nefndur“.
Augnabliki síðar hvíslaði hann enri:
„Hérna“ — og svo gekk hann irm til kori-
xingsins.
Heldurðu ekki, að ef við með stöðuglyndi
ávinnum sálu okkar, þá verði einnig yndis-
legt, þegar Drottinn nefnir okkar nafn í
dauðanum. Amen.
GEKK EKKI GOTT TIL.
Á bindindisútbreiðslufundi stóð einn fundarmanna
upp og lét í ljós með mörgum fögrum orðum, að
liann óskaði þess að allt áfengi væri komið niður á
sjávarbotn.
Sá, er lijá honum sat, var á sama máli og er þeir
gengu af fundi kvaðst hann ekki geta nógsamlega
hrósað ræðumanni og spurði hann, hvort hann væri
bindindisfélagi.
„Nei — ég er kafari", mælti mannskepnan.