Heimilisblaðið - 01.04.1945, Blaðsíða 33

HEIMILISBLAÐIÐ
93
°8 laeknishjálp, á meSan lienni er að batna,
saaSi Arnkell. — Á fátæku heimili yrði með-
SJófin brúkuð til heimilisþarfa, en María
‘er*s:i ekkert.
orðasenna hófst út tir þessu, og lentu
^argir í.
Jónas á Eyri hafði ekki talað orð fyrri,
etl nú sagði hann:
Ég skal taka telpuna.
Álla setti hljóða um stund.
~ IÉg hélt, að Jónas á Eyri ætti nóg af
r°kkum, sagði Arnkell gremjulega.
Hvað viltu fá með henni?
. ' Áður en ég svara því, sagði Jónas, ætla
efl að flytja mál annars manns, eins og ég
eÉ verið beðinn um.
Enn meira hljóð. Það var eitthvert nýja-
ragð að Jónasi núna.
. ögmundur í Bót — Arnkell tók dálítið
kragð — ögmundur í Bót biður mig að
era frani mál sitt liér; liann gat ekki kom-
1 • Hann hefur orðið fyrir svo þungum bú-
að'wm * 8einni tíð, að hann treystir sér ekki
ag Kornast af næsta ár, nema sveitin veiti sér
f'i rálUm’ annað tveSPÍa að leggja sér eða
rnkel til þess að taka artugan og sóma-
amlegan þátt í þ ví erfiði, sem heimili ög-.
hefur orðði fyrir af hans hálfu.
- u Varð þögn á þingi og menn litu hver
annan. Sumir kímdp, aðrir reiddust.
[ ~~ ^>að verður ekkert af því, að sveítin
taita flð sér skuldir Arnkels í Skor.
. ’ að fara borga fyrir hann, sagði Þórð-
1 Ási. Síðan hélt hann liarðorða ræðu
m Ámkd í Skor.
ajj. u .toku menn til máls, hver af öðrum,
1 8vrpuðum anda; en dálítið mismun-
audl orðum.
^>að er von á Barða sýslumanni á hreppa
var p' 8agði lónas, þegar mesti stormurinn
• íðinn h já. Það er vænlegra til góðra
ger 3 ^kta’ að hafa hann liér við það, sem
jjj.1 Verður í garð ögmundar, því að ég ætla
ið 1 * . r Ééðan að fara, fyrr en ég hef feng-
^áli hans áheyrn á einn eða annan veg.
fj Ógrnundur í Bót ætti sjálfur að geta
jg. Sltt> sagði Arnkell. — Sé ég ekki
_____ U«1 að flangsa með slíkt hér.
þj Hann er búinn að flytja það oft við
rnkell, með engum árangri.
Jonas er gildur flutning6maður og er
sjálfsagt að sinna þessu, sagði Þórður í Ási.
— Hann vill fá eitt kúgildi og sem svar-
ar fjórum kindum, 6agði Jónas.
— Það er nokkuð umheðið fyrir fullhraust-
an mann, sagði Arnkell.
— Ekki skammastu þín fyrir smámuni,
fyrst bú tekur svo á þessu, sagði Jónas.
— ögmundur er ekki fullhraustur. Og ein
kýr og fjórar kindur er lítið í samanburði
við þær búsifjar, sem Arnkell í Skor hefur
valdið heimilinu, sagði Þórólfur í Tungu,
bróðir ögmundar. — Legg ég það til, að
Arnkell leggi það einn fram, sem ögmund-
ur biður um og skal Barði sýslumaður fjalla
uni það. Hann er nú að koma liingað og Ól-
afur læknir.
— Mér finnst Þórólfur í Tungu gerast
ærið umsvifasamur. er hann slettir sér rram
í annarra mál, sagði Arnkell af móði.
Fleiri tóku til máls um þetta, og máttu
ýmsir betur. En þöíin varð á þingi, þegar
sýslumaður gekk í húsið. —
Þegar málin liöfðu komið fvrir sýslumann
og aðiljar sótt og varið, dæmdi liann Arnkel
um8vifalaust til að borga það, sem ögnnind-
ur bað um af sveitinni. Hann dæmdi Arn-
kel líka til að borga árlega meðgjöf með
barni sínu, því að það mál hafði áður kært
verið fyrir sýslumanni. Arnkell vildi ekki
gera allt þetta, en böndin bárust að honum
svo, að hann mátti til.
— Hvað yill Jónas á Eyri fá í meðgjöf með
Maríu Jónsdóttur, sem nú á heima í Skor?
var næsta mál.
— Hann fær hana ekki; ég hef hana áfram
fyrir sömu meðgjöf, sagði Arnkell.
— Ég tek hana meðgjafarlaust, sagði Jón-
as méð stillingu.
Þau orð útkljáðu málið. En Arnkell varð
að borga til baka ársmeðgjöf með Maríu,
áður en þeir svslumaður og ólafur læknir
skildust við málið.
Með því var vetrarmálunum lokið.
XI.
Ár og aldir líða,
allt á fleygum gandi,
sælt er sumartíða
svipfríð, broslaðandi.
Upp að tína í hugans háa lieimi,
hyllir uppi’ í vökudraunia sveimi,