Heimilisblaðið - 01.06.1945, Blaðsíða 7
HEIMILISBLAÐIÐ 107
Þingvellir. (Myndin, sem er frá miSri 19. öld, er úr FerSabók Dufferins lávarSar).
11 a lieldur en ég minnist í nokkru öðru
j3n u Eg sá hina smæstu liluti mjög greini-
eSa> þótt í mikilli fjarlægð væri.
.. 11 ai'angurslaust reyndi ég að korna auga
. lta kirkju, þar sem ég gæti gist um nótt-
• kg hrökk upp af hugsunum mínum, er
i> gJarmaður minn kallaði: „Þá erum við
eii * ^°nilu hingað!“ ÍÉg leit upp og sá fá-
lla kágreista kofa með grasivöxnum veggj-
niu og þaki,
er varla urðu aðgreindir frá
gj° UUuni í kring. Við námum staðar og
Pptum hestum okkar á haga. Heimamenn
r" fyrir löngu komnir í fasta svefn og
llnskuðu ekki, þótt hundarnir fögnuðu okk-
y^nie^ káu gelti. Kaffibolli hefði vissulega
j fl þakksamlega þeginn, en ég gat ekki
^ Jnér að vekja fólkið til þess að biia
atB- Ég sefaði þess vegna hungur mitt
^ krauðbita, leitaði mér skjóls undir ein-
yfh °[avegguu.m, lagðist þar niður og breiddi
að "1111 ^ kempu mína og óskaði þess heitast,
^ eS gæti nú sofnað strax. En þegar ég var
Oú l1^ dotta, tók að hreyta úr lofti, og
uPl'dr^ iengur hjá því komizt að vekja
var fengin skemma til gistingar, og
trékista var rekkja mín. Slík liúsakynni eru
á liverjum kotbæ. Og þó að skemmumar séu
venjulega fjarri því að vera fýsilegar vistar-
verur, þar sem þar er allt fullt af liarðfiski,
hvalrengi, tólg og öðmm andstyggilegum
samtíningi, sem eitrar andrúmsloftið, taka
þær þó baðstofum sveitabæjanna fram, enda
eru þær undantekningarlaust þær andstyggi-
Iegustu liolur,. sem liægt er að ímynda sér.
Auk óþefsins, sem stafar af sóðaskap, er ekki
verður með orðum lýst, er þar slík mergð af
flóm, að þar munu Grænlendingar og Lappar
varla komast í samjöfnuð.
Ég hreiðraði um mig í skemmunni og
ákvað að híða þolinmóð, unz burtfarartími
nálgaðist.
Næsti dagur var ekki eins erfiður. Við átt-
um liálfa mílu ófama að Reykholti, þar sem
ég hafði viðdvöl til þess að skoða liinar frægu
laugar. Byggingar í Reykholti em kirkja
og fáein hús önnur. Allt umhverfið er grasi
gróið, og þar voru fallegar kindur og fjöldi
hrossa og kúa á beit.
ICirkjan í Reykholti var ein stærsta og fall-
egasta kirkjan, sem ég hafði enn séð, og litla
prestshÚ6Íð var þægilegt og snoturt, þótt með