Heimilisblaðið - 01.09.1945, Blaðsíða 10

170
HEIMILISBLAÐIP
'jAf' BráSsnjöll og fyndin smásaga, um
réttarfar, dómsúrskurfii og refsingar.
í MÓIVACÓ
EFTIR GVY DE MAVPASSATST
t’G fór með lestinni klukkan fjögur í mið-
^ degisboð til vinar míns í furstadæminu
Mónacó.
Ég vildi, að ég ætti kost á að tala ítarlega
um þetta kynlega ríki, sem er minna en
kauptún á Frakklandi, en hefur einvaldan
þjóðhöfðingja, biskupa, herlið kristmunka
og prestlinga, fjölmennara en herlið furst-
ans sjálfs, stórskotalið með nærri því gár-
uðum fallbyssum, viðliafnarlegri hirðsiði en
á dögum Lúðvíks heitins XIV., harðráðari
yfirvöld en á dögum Vilhjálms Prússakon-
ungs, sameinað einstakasta umburðarlyndi við
mannlegan breyzkleika, þessu sem þeir lifa á
þjóðhöfðinginn, biskupamir, kristmunkam-
ir, prestlingarnir, ráðgjafarnir, lierinn, dóm-
stjórinn, og allt fólkið.
Við skulum annars heilsa upp á þennan
góða og friðsama þjóðhöfðingja, sem stjórn-
ar lýð sínum liinum litla og sæla, alveg
ósmeykur við innvöðslur og byltingar, ríkir
þar mitt í viðhafnarsiðum hirðar, sem held-
ur óbreyttri venjunni um hneigingarnar fjór-
ar, handkossana tuttugu og sex, og allar siða-
reglumar, sem tíðkuðust í fyrri daga kring-
um drottnarann mikla.
Þessi einvaldur er þó livorki grimmur né
refsigjarn; og þegar liann rekur í útlegð, því
að liann rekur stundum í útlegð, þá er ‘dóm-
inum fylgt fram með látlausum tilslökunum.
Þarf að leiða rök að því?
Það var einn ótímadag, að þrályndur spila-
maður spottaði þjóðhöfðingjann. Hann var
gerður útlægur að lögum.
Mánuð var hann á vakki kringum liina
fyrirmunuðu Paradís og óttaðist spjót erki-
engilsins í lögun lögreglukorða. Loks lierðir
hann þó upn liugann, lieldur yfir landamær-
in, kemst á þrjátíu sekúndum inn í mitt land-
ið og ryðst inn í spilasal. En óðara stöðvar
hann lögregluþjónn.
— Eruð þér ekki útlægur, herra minn?
— Jú, herra minn, en ég fer aftur nieð
næstu lest.
— Nú! fyrst svo er, jæja, þá getið þer
farið inn.
Og í hverri viku kom hann aftur; og hvert
sinn lagði sami lögregluþjónninn fyrir hann
sömu spurninguna, og fékk jafnan sama svar-
Getur réttvísin verið mildari?
★
En nú á síðustu árum bar til mjög ægilcrl
og alveg óheyrt atvik í furstadæminu.
Morð var framið.
Maður nokkur, Mónacóbúi, einn af þe88‘
um flökku-útlendingum, sem lxafast við hop'
um saman á ströndunum, banaði konu sinnJ
í reiðikasti.
Banaði lienni að ástæðulausu, lxafði ekk-
ert nýtilegt fyrir sig að bera. Almenn æsing
reis upp í öllu furstadæminu.
Æðstidómur kom saman til að fjalla nnJ
þetta afbrigði (morð hafði aldrei verið franJ'
ið fyrr), og lánleysinginn var dæmdur tn
dauða í einu hljóði.
Þjóðhöföinginn var æfur og skrifaði uno'
ir dóminn.
Það var ekki annað eftir en að taka af saka*
manninn. Þá kom babb í bátinn. 1 landiJjU
var livorki til böðull né fallöxi.
Hvað átti að taka til bragðs? Eftir tillögu
utanríkisráðgjafans lióf furstinn málaleitaJJ'
ir við frönsku stjórnina um að fá léðan höoU
og með honum áhaldið.
Langar ráðagerðir fóru fram í ráðuneV1'
inu í París. Loks var svarað og sendur reikJJ'
ingur fyrir kostnaðinum á böðli og verkfærl'
Hann nam sextán þúsundum franka.