Heimilisblaðið - 01.09.1945, Síða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
175
Færeyskur skáldskapur
P'ÖROYSKUR skáldskapur í úrvali“ nefn-
ist rit í þremur (eða fleiri) heftum, sem
P®ir H. A. Djurhuus, M. A. Jacobsen og Chr.
Matras gáfu út í Thorshavn 1934. Það er
°S óbundnu máli, ætlaður færeyskum nem-
er*duni til fræðslu í færeyskum bókmennt-
ly í gagnfræðaskólum, kennaraskólum, al-
Pý uskólanum og kvöldskólum.
ag lSefendur vona, að þetta úrval komi þeim
3 r!!aldi’ sem veita tilsögn í færeysku.
" t/er ver*-iur aðeins drepið á það, sem er
undnu máli, og um það má í fæstum orð-
Ulu segja, að það sé allrar virSingar vert.
1 Perlurnar í þeirri grein virðast mér helzt
!era ijóðmæli hins merka kennimánnahöfð-
ugja þeirra Færeyínga á 19. öldinni: Fred- .
et~iks Petersens (1853—1917). Hann fór á
Ullgum aldri til íslands og gekk í latínuskól-
Sið* * ^y^javi^ °g tók þar stúdentspróf 1875.
an fór hann til Kaupmannahafnar til að
X lil Prests og tók þar próf í guðfræði
s’ð ^ I^ri ®ióar varð hann prestur í Sandey,
Ur^11 * ^uðurey og síðast (um 1900) í Aust-
Q y°S var þá settur prófastur í Færeyjum
S síðan skipaður til sama embættis. Lög-
^Ulgsmaður 1890 og lengi landþingsmaður og
rmaður fyrir sambandsflokkinum færeyska
r^i906 til dauðadags.
h Væðin um Færeyjar og færeyskuna orti
h!!!ln er hann var að námi í Kaupmanna-
eUse —80). Hann bjó á Garði (Reg-
^einU °g þar héldu hinir ungu Færeyingar,
þ asu í Kaupmannahöfn samkomur sínar.
fö U<u Þeir einu sinni árlega gildið sitt,
taAíUfgang8veizluna, 10. febr. 1877. Við það
K ær! voru áðurnefnd kvæði ort.
Vaeðin lýsa sVo ninilegri ást á föðurland-
^n °g luóðurmálinu, að það minnir á Jónas
^igrímsson.
essi eru upphöf (og viðlög) kvæðanna:
1. Eg
oyggar veit, sem hava fjöll.
ag: Guð signi mitt föSiland, Föroyar.
„Ó, móSurmál, stort er titt fall
(t . . ltr ttnum œrustóli“.
ýsir iluignun móðurmálsins.
Viðla
3. Hvat kann röra hjartastrengir?
Viðlag: Tad er móöurmál.
Tad er Föroyamál.
(Sbr. Suomis-sang).
4. Hverjum man tykja vakurt hjá sœr.
Viðlag: Tad er svo vakurt í
Föroyum at búgva.
Síðast er (5) Nýggjárssöngur.
Um þessi ljóð og í raun og veru um allan
færeyskan kveðskap má segja, að erindin eru
engum föstum Ijóðstöfum bundin, nema rím-
ið í enda ljóðlínanna og er þó oft skothent.
Og séu færeysku erindin færð til íslenzks
máls og réttritunar, þá verða þau að ytra
búningi eins og gömlu íslenzku alþýðuvísurn-
ar og vikivakarnir, og nálega sem óbundiö
mál.
Tökum til dæmis þessi erindi úr „Kvæði
um Föroyar“.
Ég eyjar veit, sem hafa fjöll
og græna lilíð
og þaktar eru þær við mjöll
um vetrartíð;-
og á(i)r renna fagrar hér
og fossar nóg;
þær vilja allar skunda sér
i bláan sjó.
Guð signi mitt föðurland, Færeyjar.
Mitt föðurland, það fátækt er
eg veit það vel,
ei gullsand áin með sér ber
um fjalladal,
en meðan hlíðin elur sauð
og liafið fisk,
svo fæst við Guðs hjálp daglegt brauð
á Færeyings disk,
Guð signi mitt föðurland, Færeyjar.
Mitt föðurland, sú óskin mér
í hjarta er,
að lukkan góð megi fylgja þér
í þinni ferð,
Frh. á bls. 193.