Heimilisblaðið - 01.09.1945, Side 26
186
HEIMILISBLAÐI®
Að síðustu kom hann auga á það eins og gult auga
í myrkrinu. Litlu síðar sá liann móta fyrir kofanum
eins og dökkum skugga, og elding sýndi honum dyrn-
ar. Hann fleygði af sér bakpokanum og barði að dyr-
um, ákveðinn í að vekja Svíann. Svo liratt liann liinni
ólæstu liurð upp og gekk inn. Hann kastaði pokan-
um á gólfið og kallaði hina gömlu kveðju, sem hann
vissi, að Ólafur gamli mundi ekki vera búinn að gleyma,
þótt nálega aldarfjórðungur væri nú liðinn, síðan hann
og faðir Alans höfðu reikað saman um fjöllin.
Haim var búinn að skrúfa upp kveikinn í lampan-
um þegar andlit Ólafs gamla birtist í dýragætt inn tir
aðarstofunni. Já, það var sami gamli Eriksen með breiðu,
bognu herðarnar, klunnalega liöfuðið, hvössu augun
og gráa, úfna skeggið, sem breiddist yfir breiða og
nakta bringuna. Hann starði sem agndofa andartak
og Alan fleygði frá sér liattinum. Svo buldi fagnaðar-
læti Eriksens gamla á lionum eins og þruinuveður.
Þeir tókust fast í hendur.
Rödd Svíans var liá og sterk, og hann masaði í sí-
fellu um allt það, sem á dagana hafði drifið síðastliðin
þrjú ár og nuddaði stýrumar úr augunum. En allt í
einu tók hann eftir því, að svipur Alans var nokkuð
þungbúinn og þagnaði og fór síðan að spyrja hann
um lians liagi.
Fimrn mínútum síðar opnaði gamli maðurinn kofa-
dyrnar og horfði til sjávar og skyggði liönd fyrir augu.
Stormurinn næddi enn og sveiflaði skeggi lians aftur
á öxl lxans, og regnið vætti gráa hárið. Svo kom hann
inn aftur, lokaði dyrunum og sneri sér þegjandi að
Alan. Hann var eins og stór og ógnþrungin vofa í gulri
skímunni frá ljóstýmnni.
Svo biðu þeir dögunar. En með fyrstu skímunni gekk
Ólafur gamli löngum skréfum til spávar.
X. KAFLI.
Vindinn hafði lægt, en regnið streymdi enn, og þrum-
urnar bergmáluðu í fjöllunum. Vatnið rann ofan stakk-
ana þeirra og draup úr skeggi Ólafs gamla. Urn nótt-
ina höfðu þeir rætt um það, livort líkur væm til, að
þeir fyndu lík Mary Standish, og í sannleika sagt virt-
ust þær liarla litlar. Ströndin milli Eyak River og
Katalla var klettótt og brimasöm, og þar úti fyrir var
fjöldi eyja með skerjum, víkum og vogum. Þótt Erik-
fleirum, vcra nokkrir menn í félagi, e^
einn gæti ekki áorkað? Nágrannar vor-
ir í Hafnarfirði eru oss miklu freuiri
í þessari grein, og hafa mjög margir
liaft gott af síldar- og upsaveiðum þeirrai
eins ög alkunnugt er.......“
lslendingur 12. nóv.1862.
★
' „Þegar minnzt liefur vcrið á veðratt'
una síðan í haust, hefur þess jafnan
verið getið, sem satt er, að liún haf*
verið mjög stirð. En þó má kalla, ai^
yfirtaki þessar síðustu vikur. Uin þe8S'
ar mundir ganga stormar og kafot
oftast nær á degi hverjum; varla f®rt
hæja milli og alls ckki út á sjóinn neW
nieð lífsháska, enda mun það sjaldaUi
að 21 maður hafi drukknað hér syðrai
á þessum tíma árs, eins og nú því nai®'
ur á sér stað, og auk þess hafa tveú
týnzt á landi .... og allt þetta síðan
uin veturnætur. — .... Úr Norður-
landi herast hetri fréttir um haustveðr-
áttu. Svo er og sagt, að víða fyrir norð-
an og austan land hafi fiskafli verl
góður, hæði í suinar og haust, og l'k-
ar fréttir hafa horizt af Vestfjörðum uni
haustaflann...... Kolkrabba rak s'°
8
mikinn upp á Akureyri og Oddeyn, a
undrun gengdi, og sóttu menn .... heiÞ
hyttufarma til beitu, og sveitamenn a
3 til 6 hesta frá bæ, og ætla sumir a
borða sjálfir, og suniir að gefa hann
skepnunt þurrkaðan; enginn þekkir
hann liér, hvort þetta er tælcilegt eða
ekki, reynslan kennir það ....“
Islendingur 20. nóv. 1862.
★
„Tíðarfarið hefur verið golt síðan un'
20. f. m...... og snjór er að m®sllJ
leyti horfinn úr byggðum. En þessa s1^
ustu daga er talsverður útsynningur
hafsins og briinhroði við lönd. Verður
því eigi róið hér á Innnesjum, enda var
fisklaust hér, þá síðast var róið fyr;r
fáum dögum. Þar á móti fiskaðist her
allvel um tíina, einkum vikuna frá
—23. f. m. Eru hausthlutir talsvert meifl
nú en í fyrra haust. Suður í Garði segJ8
rnenn nú sé góðfiski".
lslendingur 15. des. 1862■