Heimilisblaðið - 01.09.1945, Blaðsíða 33

193
öeimilisblaðið
skírt
rl Og stjömur skinu á liimni. Alan horfði upp til
1 irra og honum varð liugsað um þann ótölulega grúa,
honum fannst allt umhverfis sig vera svo fjarlægt
ólíkt því, sem áður var. Dapurleg einstæðingskennd
eUÍ8t Um hann, er hann leit til strandarinnar, sem nú
Var a® hverfa í húmið.
XI. KAFLI.
j ^essa nótt, er Alan gisti í kofa Ólafs, sneri hann
jj 8auum á ný að hinum fyrri viðfangsefnum sínum.
g.aiUl 8erði enga tilraun til að þurrka út úr minni
jjjj11 ?lilla uýskeðu atburði. Hann var þess fullviss að
Uhj11^11^111 Um Standish mundi ætíð fylgja hon-
Eft' j1VaU sem Eynni að drífa á ókomna ævidaga hans.
pílmi var ekki maður, sem lét erfiðleikana huga
fa ram un<ian v°ru störfin mörg og mikilsverð. Núna
vis8^St ^°UUm lífiS allt snautt og einskis vert, en liann
u l’ ®törfin og lífið lieima mundu grípa hann föst-
tökum á ný og gefa honum fró.
.. aUu ritaði EIlu Cormick bréf og lét innan í það
lel, sem ekki atti að opnast nema þau iyndu
^^7 Standisli, og í því stóð ýmislegt, sem hann liafði
8attid'^eta^ ^01111® °rðum að við.liana um kvöldið. Síðan
á b ’ * ^laUu vi® Ólaf gamla um að flytja sig til Seward
8tjór'lUUm 81num’ ÞV1 ;,ð hann bjóst við, að Rifle skip-
Þoiiuj Væri ^Cgar Eominn áleiðis til Unalaska. Þegar
þvj m <ialt Rifle skipstjóri í liug, mundi hann eftir
ttm’ j ,ilanu þurft að skrifa lionum bréf og skýra hon-
bajjn ra ilillUl árangurslausu leit sinni, og það gerði
SKRÍTLUR
Ungar stúlkur voru að selja kaffi á
góðgerðabazar. Kemur þá ungur inaður
inn og biður eina stúlkuna að láta sig
fá einn bolla. Hún kemur með liann
og maðurinn spyr hvað hann kosti. Stúlk-
an segir, að hann kosti 5 krónur. Síðan
beV hún bollann að vörum sér jg sýpur
örlítið á, réttir svo manninum liann og
segir: „En nú kostar liann 10 krónur".
Maðurinn kastar 10 krónum á borðið
og segir: „Gerið þér svo vel. En látið
þér inig svo fá hreinan bolla“.
SigurSur: „Hvernig fórstu að því að
vakna svona snemma í morgun?"
Jón: „Ég liafði bara á mér andvar*“.
Sigurtiur: „Er það gott ráð? Hvaða
árangur er beztur til þess?“
Jón: „Ég svara ekki útúrsnúningi“.
Heimasætan kemur að föður sintun
og barnfóstrunni eg segir:
„Hvað er þetta, pabbi? Erlu að kyssa
barnfóstruna?“
„Hvað segirðu, góða mín? Æ, komdu
fljótt með gleraugun mín! Mér sýndist
þetta vera hún mamma þín“.
Árni: „Ég bað hennar önnu í gær
og liún sagði já“.
Bjarni: „Nei, það er ómögulegt".
Árni: „Jú, ég spurði hana, hvort húu
hefði nokkuð á móti því að giftast mér,
og hún sagði strax já“.
TIL krýsuvíkur
Prll> af bls. 174.
alla af -
ir .reUi °8 við skömmum liðnar kynslóð-
Vefðjjjlr trassa®Eap og vanrækslu í meðferð
Utjj -, \ 8em við köllum 8vo — hví skild-
öld fura 3 Þe8sari mennta- og menningar-
iíaeKð tc e^ile8gja allar menjar um forna
Þyi, ag f8[Ul^UrV a vont með að trúa
8v° augU.°....Ur islendingur nú á tímum væri
ar króii ^ ^°ga Ulsitur að telja eftir nokkr-
Uur til endurbyggingar á kirkjunni
í Krýsuvík, þótt sú kirkja yrði aldrei notuð
til messugjörða. Það er heldur vissulega ekki
meining mín.
Að endingu þetta: Það verður líka að
byggja sóma8amlegt liús í Krýsuvík lianda
hinum aldraða Magnúsi Ólafssyni, ef hann
æskir þess að fá að vera þar það sem eftir
er lífdaganna, gamla manninum, sem sýnt
liefur þessu plássi liina frábæru tryggð.
Ég þakka svo Magnúsi Ólafssyni fyrir vin-
arþel og kurteisi og ef til vill á ég eftir að
liitta hann aftur í Krýsuvík, mér til ánægju
og fróðleiks.