Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 15

12
vegna þess að þau em án
flestra þæginda. Þau standa
þeim erlendu að baki —------
— Hafið þér verið erlendis?
Undrun ungfrú Maríu Nikolaj-
evnu náði liámarki.
— Já. — Ég lief svo að segja
ferðazt um alla Evrópu, þvera
og endilanga.
Það var eins og hið þögula
andlit Maríu Nikolajevnu, sem
sneri að mér, blátt áfram æpti
að mér:
— Býður enginu betur? Býð-
ur enginn betur?
Ég ákvað þegar, að reyna að
koma þessum ósvífna ferða-
manni laglega fyrir kattarnef,
svo að hann tæki ekki á heil-
urn sér fyrst um siim.
■—- Kannist þér við De Strutz-
el, spurði ég lævíslega.
— Já, livort ég kannast við.
Ég sem hef verið þ ar tvisvar
sinnum. En okkar á milli sagt,
finnst mér ekkert um þann
stað .. .
— Um livað?
Um Strutzel.
—- En vitið þér, að Strutzel
er alls ekki bær, sagði ég íbygg-
inn. Það er smjörkaka með
hunangi og hnetum á.
Hamar uppboðshaldarans
virtist þegar vera að falla þessu
ósvífna lindýri í óhag, en það
voru engin takmörk fyrir
ósvífni hans.
— Ég þakka, en slíkt og því-
líkt þvðir ekki að segja mér,
sacði hann kaldur og ákveð-
inn. Þér vitið sennilega ekki,
að smiörkökurnar era nefndar
eftir bænum. Ef til vill lifið
þér í þeirri góðu trú, að ekki
sé til borg, er nefnist Strass-
bourg, vegna þess að til er
nokkuð, sem nefnist Strass-
bourger-lifrarkæfa? Ja, það
(var í þá daga) er nú svo, María
Nikolajevna. 1 Strutzel (bæ í
Efri Schlesíu með 36 000 íbúa!)
liafði ég merkilega samkundu,
sem ég get sagt þér frá seinna
meir, þegar betra næði er —“
Nú vora mínir dagar taldir
og hann bjóst til að njóta sig-
urlaunanna.
— Svo þér talið þýzku, eða
er ekki svo? spurði María Nik-
olajevna.
Jú, auðvitað. Alveg eins
og rússnesku.
Skyldi hann ekki vera að
ýkja, refurinn sá ama, hugs-
aði ég um leið og ég sneri mér
að honum.
Wie viel Uhr, mein Herr?
Ha, livað segið þér? sagði
hann öldungis ráðalaus.
— Ég ávarpaði yður smá-
vegis á þýzku. Svarið þér mér.
Wie viel Uhr, mein lieher
Herr?
Hann hugsaði sig um augna-
hlik, rétti úr sér og sagði syo
með ró, sem enginn Iiefði búizt
við, að hann aatti til.
— Sjáið þér til, ungi mað-
ur. Ég tala þýzku jafnt sem
rússnesku, en síðan Þýzkaland
leiddi bolsévismann vfir Rúss-
land og eyðilagði þannig mitt
óhamingjusama föðurland, ]»á
hef ég strengt þess heit------.
Já, þér sjáið, virðulegi herra,
ég hef strengt þess heit með
sjálfum mér, að segja ekki eitt
einasta orð á þessu svívirðilega
máli — —.
— Þér getið þá sagt mér það
á rússnesku — —.
— Leyfist mér að tala út?
Ég hef ekki einungis hátíð-
lega strengt þess heit, að tala
ekki eitt einasta orð á þessu
f)lf)
HEIMILISBLA
svívirðilega máli, heldur e’Ðl
ig að skilja það ekki.
— Elskið þér virkilega
land svo mikið? spurði ^ar
Nikolajevna innilega hrær°
leið og hún lagði fíngerða l'Ö*
sína á hönd hans. v
Býður enginn betl‘r
ile?a
kki
hljómaði frá hinum óayn
uppboðslialdara, en ég ga* e , •
boðið betur og átti mér e
uppreisnar von. . .
A sama augnabliki l'e> r '
flugvélagnýr uppi yfir 0
og glæsileg flugvél, sein e',r.. |
helzt líktist gullsmið, varP3.r
léttum skugga á veginn •
framan okkur. (Æ, þn
litla flugvél, sem bjargaði1'^^
út úr ógöngum mínuni- ® *
liefðir ofurlítinn munn ,j
liefði verið mögulegt, þá nl'
ég liafa kysst þig). z
Við hölluðum okkur aftn »
nie1’
bak og’fylgdumst af áhuga
hinum tígulega gullsniið-
Hafið þið nokkurut' .
flogið? spurði María Á'k0 ,
evná, og átti auðvitað við |£
en ekki mig.
- Ég flogið? Ég hef ^lr(|
út alll stríðið við Þýzkaia
Ég er flugmaður. . ;r
Er það mögulegt, «ð K
séuð flugmaður? En hva ^
er gaman. Hafið þér nokk11
lofti'11''
tima mætt ovim uppi i
Öf?
Hvort ég hef? Ótal 1,1 ^
um sinnum! Ég lief einnig
í loftorustu. gji
— Ó, segið þér frá þ'1. gt.
Iivað það hefur verið hrika ^
— Það er nú svona og s
að vera að gorta af eig*11
rekum. n),i
Samt hélt nú þessi ð*1 e
ekki neitt aftur af hon1*11 ^
-— Dag nokkurn fá^
^EIMILISBLAÐIÐ
13
ipun um að fara í könnun-
l'rfiug að baki óvinunum. Þá
.. . ! Ég hellti, eins og lög
f<;ru ráð fyrir, benzíni á blönd-
u°ginn, athugaði magnetuna,
etti hreyflana af stað og hopp-
1 síðan upp í flugniannssætið.
^'ðan flaug ég af stað. Fyrst
uug ég aðeins stutta stund, en
Sv0 fl
p naug eg timunum saman.
'u skyndilega kom óvinaflug-
^ 1 ijós og ætlaði þegar í stað
kella yfir mig úr vélbyss-
llu sínum. En ég lét ekki setja
áii
eud
s ut af laginu. Ég minnkaði
Rk
‘Ua, hoppaði alveg út á
á öðrum vængnum, dró
‘"'inibvssuna mína fram, lagði
"am .. h
upp að vanganum og
— Oefstu upp, þú armi
Vftsalingur. Hann féll undir
( °8 á kné og sagði: — Hlífið
'< r’ kerra! En ég lét mér ekki
I Í'íast. Ég greip undir eins í
I nakkadrambið á honum, dró
3,111 Vfir í mína flugvél og batt
'aits
^ flugvél aftan í mína.
3llnig dröslaði ég óvininum
^ fkigvél hans til stöðva okkar.
I . Ugu Maríu Nikolajevnu
'f,ruðu af hrifningu.
p Ó, Guð! Þér eruð hetja!
a ,l|ð þér lofað mér að koma
i fhigvél?
Eins oft og þér vilduð.
b i
L.. 1 uinn hrausti stríðsmaður
n akalt.
•Uaðo
0
g er engin hætta á, að
Ur uiyndi hrapa?
^ér getið verið eins örugg
l,Ugbarnið í vöggu sinni.
Eg er ekki hrædd, þegar
< r með yður. Þér eruð —
0 þér eruð svo hráustur
£ Ilugrakkur! Hvenær gæti
K flogið með yður?
j.j Á inorgun, ef þér kærðuð
Ur Um. Nei, annars. Því mið-
°g
ur hef ég ekki flugvél í Eupat-
oría.
— Getið þér flogið hvaða
flugvél sem er, skaut ég inn
í, en lét sem ég beindi allri
athygli minni að flúgvélinni
fyrir ofan okkur.
— Já, ég held nú það, en
bezt kann ég við Blériot-flug-
vélar. í þeim er ég alveg eins
og heima hjá mér.
Nú, þá liafið þér verið
sannarlega heppinn, sagði ég
alvarlega um leið og ég fórn-
aði höndum til himins. Sann-
leikurinn er sá, að í Eupatoría
lief ég tvær Blériot-vélar, sem
eru svo að segja samsettar og
fullgerðar.
Hæ, vagnstjóri! Hvenær
komumst við til Eupatoría?
Klukkan um tvö.
— Hreinasta afbragð! Fram
að fjögur getum við þvegið
okkur, skipt um föt og verið
tilbúin. Því næst. getum við
fengið okkur miðdegisverð og
klukkan fimm fer ég með vður
til flugvallarins. En María
Nilíolajevna, getið þér komið
niður á fhigvöll í dag, til að
fara í flugförina með honum?
Aldrei Iief ég séð nokkurn
mann falla eins saman á einu
augnabliki og þennan vesalings
Golubzof. Hann stundi því út
úr sér, að hann notaði aðeins
benzín frá Nobels-firmanu. Ég
fuílvissaði hann um það, að ég
hefði nóg Nobels-benzín. Hann
muldraði eitthvað um það, að
hann yrði að athuga vindáttina
og vindhraðann. Ég fullvissaði
hann ennfremur um það, að
það væri alls enginn vindur. Þá
muldraði hami eitthvað um
það, að hann þyrfti að fá leyfi
til þess að fljúga.
Nú fór hann alveg með sig,
þar sem ég tilkynnti honum,
að ég liefði slíkt leyfi.
Því næst féll hann á kné al-
veg eins og Þjóðverjinn ósýni-
legi, gafst algerlega upp og
baðst vægðar, um leið og hann
gaf í skvn, að undir eins og
hann kæmi, biði hans mikill
farangur, sem hann þyrfti að
koma frá, og að hann gæti í
fyrsta lagi tekið sér frí eftir
þrjá til fjóra daga.
Nú lá liann hundflatur fyrir
inér. Ég naut þess að kvelja
hann eins og ég gat, þennan
líka gortara, og hin fíngerða
hönd Maríu Nikolajevnu hvíldi
í minni. María Nikolajevna
starði á mig og færði sig nær
mér, en vfir okkur sveif þessi
vohlugi fugl, sem hjálpaði mér
svo dásamlega. Hinir stóra
vængir voru eins og breiddir
blessunarlega yfir okkur, Maríu
og mig!!
Golubzof líktist einna helzt
slöngulegri hrúgu, sem kastað
hefði verið niður úr flugvél.
Að lokum féll hinn ósýnilegi
hamar uppboðshaldarans mér
í vil, og nú gat ég hrósað sigri
beint fyrir framan nefið á
keppinaut mínuin og haldið
hurt með bakkann — — —.
En ef það hefði ekki verið
uppboð, ja, hvað átti ég þá að
gera með liann?
Stúlkan (vi<5 nianninn, sem liún
hefur ekió á): — Því miður hef ég
ekkert koníak í liílnuin, en haldið
þér ekki, að þér nninduð hressast við
að fá kosB?
Móttirin: Hvað ertu að lesa, Ottó?
Oltó: Ég veit það ekki.
MóSirin: En samt lestu upphátt.
Ottó: Já, en ég hlusta ekki á það.