Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 27

25
^EIMILISBLAÐIÐ
skrefum til dyra, fegiun því, að geta hafzt eitthvað að, feginn
"H"i sem clregið gœti úr taugaæsingu minni, og lauk upp liurð-
inui.
^ þröskuldinum stóð annar manna þeirra, sem ég liafði skilið
(ihir í Aueh. Ljósið innan úr húsinu skein beint á eldrjótt and-
'i* hans. Hann hafði hlaupið allt hvað af tók, og gekk upp
°8 niður af mæði, en þrátt fvrir það hafði hugsun hans í engu
slióvgast, því hann greip í ermi mína strax er hann sá mig.
Herra minn, þér eruð einmitt maðurinn, sem ég þurfti
finna! hrópaði hann. Fljótur! Komið strax, við megum
e,1gan tíma missa, ef við eigum að verða á undan. Þeir liafa
lx<">'izt að leyndarmálinu! Hermennirnir liafa fundið manninn!
' Fxindið liann? át ég eftir honum. Herra de Cocheforét?
' NTei, en þeir vita, hvar liann levnist. Staðurinn fannst
_ Úlviljun. Lautinantinn var að kalla saman menn sína, þegar
eg lagði af stað. Við getum enn orðið á undan, ef við flýtum
"kkur.
af
En staðurinn? spurði ég.,
Mér tókst ekki að lievra, hvar hann er, svaraði hann. Við
Verðum að fvlgja þeim fast.eftir, og skerast í leikinn á síðasta
""gtiabliki. Það er eina leiðin, herra minn.
^kammbyssumar, sem ég hafði tekið af fyrrverandi fylgdar-
J'1a"ni mínum, lágu á kistu frammi við dyrnar. Ég beið ekki
e"gur boðaima, heldur þreif þær og hatt minn og hljóp svo
stað með manninum án frekari timsvifa. Ég leit einu sinni
öxl áður en við hlupum út um liliðið. Ég hafði skilið dyrnar
1 ftir opnar, svo að Ijósið skein beint út um þær, og mér virtist
1 syip eins og einhver kæmi út í þær. En sii ímyndun mín gerði
(kki annað en styrkja mig í áformi mínu, trevsta óbifanlega
"kvörðun niína, sem nú réði ein öllum gerðum mínum og hugs-
"""m. Ég varð að vera fyrri til; ég varð að koma á undan
""tinantinum; ég varð sjálfur að taka manninn höndum. Ég
'arð að vera á undan. Og ég hljóp ennþá hraðar.
V>ð vorum enga stund yfir engið og inn í skóginn. Þegar
J a"gað kom, valdi ég liiklaust mjóa götuslóðann, sem Clon
ntoi fylgt okkur eftir, lieldur en að fara götuna, sem venjulega
'ar farin. Það var eins og skiíningarvit mín hefðu skerpzt á
'fifnáttúrlegan hátt. Ég hljóp götuslóðann án þess að mér skeik-
aði, sneiddi hjá trjádrumbum og pyttum eins og af eðlisávísun,
"8 þraeddi allar beygjur og króka, þangað til við komum að bak-
>ð veitingahússins og vorum farnir að heyra óm af lágværu
"""inamáli á þorpsgötunni, hvassmæltar en lágróma fyrirskip-
a"ir og glamur vopnanna, og við sáum daufan bjarma bera á
’"iHi húsanna og yfir þau af Ijóskerum og blysum.
Es greip um handlegg fylgdarmanns míns, og kraup niður
. að hlusta. Þegar ég hafði hlustað eins og mig lysti, hvíslaði
'8 að honum: — Hvar er félagi þinn?
• Með þeim, tautaði hann.
veginn að taka yfirráðin yfir
lionum. En það var ekki á neins
vitorði nema hans sjálfs.
Að þér skulið geta fengið
af yður að ætlas' til að ég
hreyti gegn vilja föður míns!
Hún hafði rétt að inæla, það
var ódrengilegt af honum. En
henni ætti bara að vera kunn-
ugt um, að innst inni óskaði
hann þess, með sjálfum sér,
að hún hagaði sér eins og hún
gerði. Ef luin hefði látið und-
an frýjunarorðum hópsins og
heiðni hans, hefði hún ekki
verið hinum fremri að neinu
levti. En hún, sem átti að
hjálpa honum til að verða að
manni, og fram til þessa
tíma liafði hann ekki verið ann-
að en viljalaus strákhvolpur,
sem lét reka á reiðanum, liing-
að og þangað, hún varð að
vera öðru vísi en allar hinar.
Það var hún og Sólveig
var nafn liennar. Hún var ljós-
liærð og bláeygð, með spékoppa
í kinnum og mjallhvítar, smá-
gerðar tennur. Og hún gat sagt
nei, þegar hana ef til vill lang-
aði mest til að segja já.
Hann varð að engu við hlið-
ina á henni, þessari litlu stúlku,
sem gat sagt nei og strokið frá
hátíðinni. þegar hún stóð sem
hæst.
Það voru ekki auðveld reikn-
ingsskil, sem fóru fram í huga
lians, þessar stundir, er hann
ráfaði þarna meðfram bryggj-
iinum. En þegar hann gekk
heim til sín undir dögunina
var liann orðinn annar mað-
ur.
Hans var búinn að raða nið-
ur í skipskistuna sína. Biblí-
una liafði hann flutt frá botn-
inum efst í hliðarhólfið. Héðan