Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 32

30
HEIMILISBLAÐlP
þori að sverja, að þér hafið ekkert skipunarbréf! Ég sé í gegn-
um þetta! Ég sé í gegnurn allt þetta! Þér eruð hingað kominn
til að gabba okkur! Þér eruð þeirra maður, og þetta er síðasta
úrræði yðar til að bjarga honum!
— Hvaða vitleysa er þetta! sagði ég fyririitlega.
— Það er alls engin vitleysa, svaraði liann í sannfæringartón.
Þér hafið leikið á okkur. Þér hafið skotið okkur ref fyrir rass.
En nú sé ég í gegnum það. Ég fletti ofan af yður fyrir einni
klukkustund við stelpuskjátuna þarna í kastalanum, og mér
fannst það lireint undur, að hún skyldi ekki trúa mér. Mér
fannst það undur, að hún skyldi ekki sjá í gegnum yður, er
þér stóðuð frammi fvrir henni; utan við yður, orðlaus, dæmdur
fantur. En nú skil ég það. Hún liefur þekkt vður. Hún var með
í samsærinu og þér voruð með í samsærinu, en ég, sem liélt,
að ég væri að opinbera henni sannleikann, var sá eini, sem
liafður var að fífli. En nú er röðin komin að mér. Þér hafið
spilað djarft og spilað vel, hélt hann áfram, og augnatillit hans
var illúðlegt, og ég óska yður til hamingju. En nú er bnndinn
endir á þetta, herra minn. Þér sneruð algerlega á okkur með
tali yðar um kardínálami og skipunarbréf hans, og allt það.
En nú læt ég ekki villa mér sýn lengur né beita mig bola-
brögðum. Þér þvkist hafa tekið hann liöndum? Þér tekið hann
höndnm! Nei, nú sver ég, að ég skal taka hann höndum, og
ég skal líka taka yður höndum.
Þér hljótið að vera vitskertur! sagði ég, og var ekki síður
sleginn út af laginu af þessu nýja viðhorfi málanna, en ftdl-
vissu hans. Vitskertur, herra lautinant.
Ég hef verið það að undanförnu, urraði liann. En nú hef
ég aftur öðlazt fulla skynsemi. Ég var vitskertur, þegar þér
sögðuð okkur, þegar þér tölduð mér trú um, að þér væruð
að fara í kringum konurnar, til að lokka leyndarmálið út úr
þeim, þar sem þér voruð eingöngu að vernda þær, lialda hlífi-
skildi yfir þeim, aöstoða þær og leyna þeim þá var ég vit-
skertur, en ekki nú. Samt bið ég yður afsökunar. Ég hélt, að
þér væruð slungnasti refurinn og mesti óþverrinn, sem nokkru
sinni hefði fæðzt á þessa jörð. Nií sé ég, að þér eruð ennþá
slungnari, en mig grunaði og lieiðarlegur svikari. Ég bið vður
afsökunar.
Einn mannanna, sem stóðu uppi á bakkanum, hló. Ég leit
á lautinantinn, og óskaði einskis frekar, en drepa liann.
— Mon Dieu! sagði ég - og ég var svo örvita af reiði, að
ég fékk varla komið upp nokkru orði. Segið þér, að ég sé svik-
ari að ég hafi ekki með höndum skipunarbréf kardínálans?
- Já, ég segi það, svaraði liann kuldalega.
— Og að ég sé í flokki með uppreisnarmönnunum?
-— Það segi ég líka, svaraði hann í sama tón. Ég segi meira
að segja, bætti hann við og glotti, að þér séuð heiðarlegur mað-
ur í röngum félagsskap, en þér segið, að þér séuð fúlmenni í
Hann þekkti engan áttavita
betri í ólgusjó lífsins, en Bibb'
una liennar mömmu. Hún sýnJ1
ávallt rétta leið í stórviðruin
og stillum. Það hafði hanJ1
reynt sjálfur. Hún hafði hjálp'
að honum til að lialda réttri
stefnu, bæði í stórviðrum
staðviðrum, Hann vissi, að þel111
áttavita var óhætt að treysta-
Og þegar skipið lagði 1,1
fjörðinn undir fullum seglu111’
með ástvinina tvo innanborðsi
spenuti liami greipar í þakkar-
gjörð og bæn um, að Biblí*'"1
hennar mömmu mætti ávab
vera mælisnúra lífs þeirra.
Sj. J. þýddi-
skrítlub
Sonur triinil)iileikarans fær hirtiai111
*
Frúin: Mikill clæmalaus klaufi '^1
ég aiV hafa ekki peningana nieiV 11111
til að greiða reikninginn!
KaupmaSurinn: Gerir ekkert ’
þér munið eftir því næst.
Frúin: En ef ég nú verð undir bd
KaupmaSurinn: Og það vrði i111
enginn stórskaði.
*
Finnur: Honuni Pétri líður Pr>
lega, hann ekur um allan hæiun 0
á dag og er alltaf með fulla töski||lC
af peninguin. ?
Björn: Hefur honum tænizt arúP'
Finnur: Nei, hann ekur stræ,1_
vagni.