Heimilisblaðið - 01.01.1950, Blaðsíða 33

ÖEIMILISBLAÐIÐ
31
fettum félagsskap. En nú hef ég nndirtökin, og niun fylg.ja
'koð'un minni eftir með því að taka ýður fastan.
T?uddalegur lilátur var rekinn upp allt í kring. Liðþjálfi sá,
sem liélt á ljóskerinu, glotti, og einn hermanna þeirra, sem
fjaer stóðu, kallaði utan úr myrkrinu: A bon cliat bon rat!
^láturinn kvað við aftur, en ég stóð orðvana, utan við mig
af þrákelkni, heimsku og ósvífni mannsins. Bjáni! öskraði
es að lokum. Bjáni! I söinu andrá greip herra de Cocheforét
fram í fvrir mér. Hann liafði komið út úr kofanum, og staðið
fett lijá mér.
~ Afsakið eitt augnahlik, sagði liann þóttalega. Hann hóf
augnabrúnirnar, leit á lautinantinn og benti á mig með þumal-
f*ugrintim. Ég skil ekki vel samhengið í þessu. Hvað heitir
t*essi ntaður? Heitir háun de Berault eða de Barthe?
~ Ég er lierra de Berault, sagði. ég snúðugt, og svaraði fyrir
,u*g sjálfur.
Frá París?
~~~ Já, herra minn, frá París.
t>ér eruð þá ekki maðurinn, sem liefur heiðrað hið vesæla
'e«mili mitt með nærveru sinni að undanförnu?
~ Ég lield nú það! skaut lautinantinn inn í, glottandi. Hann
r einnig sá maður.
~~ En ég hélt — mér skildist, að það hefði verið herra de
Öarthe!
~ Ég er einnig lierra de Barthe, svaraði ég óþolinmóður.
fE’að um það, herra minn? Það var nafn móður minnar. Ég
tuk mér það, þegar ég kom hingað í þennan landsliluta.
I’il þess að — hin — handtaka mig, ef mér leyfist að spyrja?
Já, sagði ég þrályndislega; til að handtaka yður. Hvað
Uhl það?
~ Ekkert, sagði hann með liægð og starði á mig án afiáts
°g ég neyddist til að líta undan. Nenia það, að hefði ég vitað
1 etta fyrri, lierra de Berault, nnmdi ég hafa liugsað mig het-
llr Um, áður en ég gafst upp fyrir yður.
Lautinantinn liló, og það var eins og eldur brynni á vön'g-
11,11 mér; en ég lézt ekki taka eftir neinu, og sneri mér að hon-
11,11 aftur. Jæja, herra minn, sagði ég. Eruð þér ánægður?
T Nei, svaraði hann, það er ég ekki! Þessi orðasenna milli
'kkar kann að liafa verið fyrirfrani ákveðin og þaulæfð. Mér
ff,1Ust þið ættuð að leggja allan leikaraskap niður tafarlaust,
°g 'úðurkenna, að þið séuð samstarfsmenn.
Eg sá nú fram á, að ég yrði að spila út síðasta trompinu, þvert
0fau í minn eigin vilja.
Ég held nú síður, svaraði ég. Ég þef skipunarbréf mitt.
~~ Sýnið það! svaraði hann tortryggnislega.
~~ Ilaldið þér, að ég beri það á mér? æpti ég í fyrirlitningar-
to,1‘ Haldið þér, að ég liafi gengið með innsigli kardínálans í
Va®anum, þegar ég lagði af stað hingað einn saman og verndar-
Gulnað bréf
Frh. af hls. 10.
slegin og skelfd, að ég flýtti
niér út úr felustað mínum og
gekk til móts við liana.
Hún leit ástúðlega og blíð-
lega lil mín og sagði, að Felix
liefði leitað sig uppi og fengið
sér bréfmiða til niín.
Og svo fékk liún mér um-
slagið, sem nú er gulnað af elli,
og í því fann ég litla skilnaðar-
hréfið frá Felix, og rósarknapp-
inn, sem nú er visnaður.
Og daginn eftir var brúð-
kaupsdagurinn minn; ég giftist
Don Perez; og bann reyndist^
mér góður og tryggur eigin-
niaður, en æskuást minni hef
ég aldrei gleymt.
Þegar amma hafði lokið sögu
sinni, leit ég á hréfið með tár-
in í augunum og sagði við
öinmu: Það, sem Felix átti
við, með að dauðadómur liefði
verið uppkveðinn yfir lionum,
hefur þá verið, að lionum fynd-
ist lífið ekki þess vert að lifa
því, þar sem hann fékk ekki
að kvænast þér — eða er það
ekki, amma?
Jú, telpa mín, það var ein-
mitl það, sem liann átti við.
svaraði amma blíðlega.
Og sástu hann ekki fram-
ar, amma ?
Amma leit fram undan sér
með fjarrænu augnaráði, og svo
sagði hún: — Þótt einkenni-
legt megi virðast, rættist það,
sem Felix hafði skrifað inér.
því síðar um daginn, þegar Don
Perez kom með föSur Mikael
frá Tuscon, þar 6em gamli
presturinn átti lieima, sögðu
þeir okkur hinar óhugnanleg-
ustu fréttir. Þeir sögðu, að hóp-