Heimilisblaðið - 01.05.1950, Blaðsíða 6

78
Jens Thomsgárd
STEINNINN TALAÐI
VEINN GRÖNMYR kaup-
maður er í heimsókn í
bernskubyggS sinni. Það eru
mörg ár síðan bann kom þang-
að. Hann þráði allt í einu að
koma og dvelja þar í nokkra
daga. Eldri bróðir bans tók
við jörðinni af foreldrunum,
og bann býr þar núna.
Sveinn Grönmyr er á fimm-
lugs aldri. Hann er dugleg-
ur verzlunarmaður. Fyrirtæki
sitt keypti bann fyrir mörg-
om árum. Það er langt í
burtu frá bemskuheimilinu.
Hann befur alltaf verið
önnum kafinn við störf sín.
Fyrirtækið dafnar líka vel
undir stjóm lians. Það er orð-
ið þekkt, og bann getur verið
stoltur af því.
Grönmvr kaupmaður er orð-
inn ríkur og virtur maður.
Hann bafði verið kristinn,
þegar bann var ungur. Já,
bann bafði eiginlega verið það
frá því bann var barn. En
árin liðu, og að lokum upp-
götvaði bann, að hann var
ekki kristinn lengur. Atvinn-
an tók allan liug lians. Hann
var andlega dauður, þótt bann
færi iðulega í kirkju. Hann
bar virðingu fvrir Guði og
kristindómi. En Sveinn Grön-
myr var vantrúuð sál. Hann
vissi þetta sjálfur og eins liinir
trúuðu, sem þekktu bann.
Bróðir hans á Grönmyr bað
fvrir bonum. Og Sveinn fann
til einkennilegs kvíða. Hann
vissi af hverju þessi kvíði staf-
aði. Góði hirðirinn var að
leita að hinum týuda sauði.
Sveini Grönmyr fannst dá-
samlegt að heimsækja bernsku-
stöðvarnar. Það rifjuðust svo
margar minningar upp í buga
lians. Þær urðu lifandi fyrir
hugskotssjónum lians. Það var
eins og bann endurlifði glaða
og áhyggjulausa leiki bernsk-
unnar. Hver viðburðurinn af
öðrum rifjaðist upp. Hann
brosir, og stundmn vöknar
bónum um augu.
Ó, já, já, minningarnar
eru margar, hvíslar bann með
sjálfmn sér.
Hann minnist ástríkrar móð-
ur sinnar og föður síns. Hve
þau voru bæði góð! Og sann-
kristin voru þau. Þann vitnis-
burð getur bann gefið þeim.
Já, ef nokkur var kristinn,
þá voru þnu það. Þau voru
ströng og réttlát í breytni
sinni. Já, bann hafði átt góða
foreldra og gott heimili.
Nú bvíldu jarðneskar leifar
þeirra í kirk jugarðinmn, en
Sveinn veit að sálir þeirra
eru bjá Guði á bimnum. Já,
þan eiga gott þar, hann efast
ekki um það. Þau reika um
í ríki sælunnar. Þau böfðu
átt erfiða daga hér á jiirð-
inni, en nú voru þau stel.
Sveinn Grönmvr gengur um
og bugsar.
HEIMILISBLAÐI®
Hann gengur upp á liob*1
bak við bæinn. Hér er
fagurt og friðsælt. Hér 1”^
liann sér iðulega, þegar baH'1
var drengur.
Hanu kemur að steini. Þar
vex stórt lauftré. Hann
ur staðar og Iiorfir á ste111
inn. Það er eins o£ b8,1,1
komizl ekki lengra. Hai"1
stendur kyrr drykklaHr'
stund, og tárin brjótast fral”
Svo gengur bann nær og
á steininn. Hér befur Iial”
setið löngum, þegar bann
ungur. Hér befur hann 8ríllJ
og bér liefur bann 8UI1^L
Og bér.befur bann — b6®1
Það var í þá daga, 1111
liotT
varpar bann.
Það rifjast upp fyrii
um minningar hamingjusa1111
bernskudaga.
Grönmyr kaupmaður gra*1
einn í boltinu.
Hann man svo ljóslegi
inn, þegar bann lá a
:i dag'
ba*11
var
veik, mjög veik. Þá var liaU
tólf ára. ob bann gat 1
bu
sína.
ára, og liann
sér að missa móð11
Hann fór hingað 1,1
boltið, beygði kné sín 'J
steininum og bað Hrl
möminu. Hann man, að l,aI1
lá lengi á ba;n. Hann '“
ákaflega sorgbitinn.
Faðir bans gekk frainhjá °r
sá bann. Hann liafði undra
livað orðið var af bonuni-
svo fann bann son sinn
Og
við
1
steininn. Hann liafði béyr*
lians og gekk á bljóðið.
Hann minntist blýjunnar
rödd föður síns.
Ertu hér, drengur nl11111
sagði bann.
Hann mundi, að faðir l1,lU
79
^EIM
ILISBLAÐIÐ
l|Sði bönd á böfuð bans og
"ftfi brærður:
Guð blessi þig, Sveinn!
',ö var ánægjulegt að finna
*!> þannig. Guð gefi, að þú
Jfðir ávallt bans liarn.
1,11 du að ekkert er mikils-
°ara í heiminum en að
t>ííl Guðs bam.
e,ma dag átti bann helga
. Illl(l við steininn. Hann sat
‘>ér
með föður símun. Him-
|, Ulln var 8VO nálægt þeim.
Þlr töluðu mn bimininn, um
"nti
esú8
—- og mn moniinu.
~ Ef til yill fer mamma
ti) i .
, ninina núna, sagði faðir
‘‘ans.
bann man, að hann
f í barnslegri trú: Nei,
^fi, ekki núna. Ég veit, að
I ,e,1»nu batnar. Mér finnst
'ia lu,fi sagt mér það bér
8teininn.
{ Já, sagði pabbi. Guð get-
"Ht, Sv einn. Hans vegir
"ói
°rannsakanlegir.
liann muiidi þetta al
0 fireinilega.
Sið,
‘tei
' °an gengu þeir báðir frá
“tiriuin. Þeir fói 11 i
til
\j0,,111ni. Op bvað bafði skeð?
а, tihia var |)etr; Hitinn var
r il* minni. Hún liafði fulla
ff.1Ul °g gat talað við þá. Og
i þeirri stundu batnaði
б, 111i stöðugt.
|L. Guð befur beyrt bæn
’ ^veinn, sagði faðir hans,
q "Ppaði lionum á kinnina.
! f l'versu glaður varð hann
• Hann varð að liraða sér

^ki
9ft
Ur
boltið og til
,ttei . UPP á
(; llsitls..Hann varð að þakka
S í\-
1 1 *\ri

>rir bænbeyrzluna. Og
).• ftaf liann Guði beit.
*ann mundi það svo vel.
^8 vil alltaf vera þinn,
Jesús, bafði liann sagt. Hjálp-
aðu mér til þess að trúa á
þig og treysta þér.
Já, ég var hamingjusam-
ur í þá daga, andvarpaði baim.
Nú er bann ekki verulega
bamingjusamur, þótt bann sé-
ríkur inaður. Hann þekkir
tómleikann og kvíðann. Hann
þráir frið bjartans. Sú þrá
befur oft vaknað bjá bonuin,
en núna er bún sterkari en
nokkm sinni fyrr. Ef ég væri
eins og á æskudögum minum,
hugsaði hann. Og þráin verð-
ur að beitri bæn. Hjá stein-
inum inætir bann Guöi. Guð
talár við Svein hjá þessum
gamla, ástfólgna steini. Guð,
sem getur gert alla að þjón-
um sínum notar í dag þessa
aðferð. Sveinn vaknar. Gamli,
grái steinninn talar við sam-
vizku Sveins Grönmyr. Það
er bjartnæm og alvarleg ræða.
Hann sér fyrir sér fortíð, nú-
tíð og eilífð. Tíminn líður svo
fljótt. Og lífið er svo stutt.
Hvað verður eiginlega af því?
Hvað hefur bann uppskorið,
þegar dauðinn ber að dyrum?
Svar bans verður: Ekkert!
Ekkert!
Jú, liann sér það allt Ijós-
lega fyrir ser. Hann liefur
svikið Drottin sinn og Frels-
ara. Heimurinn tók sál lians
lmrt frá Jesús. Það er synd
bans og óhamingja. Hann
sagði skilið við æskuvin sinn,
Jesús. Hann hefur begðað sér
eins og beimskingi. Það verð-
ur hann að viðurkenna.
Heimskingi, heimskingi, tautar
bann við sjálfan sig.
Hann situr á steininum.
Hann getur ekki farið þaðan.
Það er eins og ósýnileg liönd
bindi hann þar, beilög og
ósýnileg liönd. Og það er eng-
inn efi, því steinninn talar
við liann:
Þú sveikst Jesús, Frels-
ara þinn, Sveinn. Þú gleymd-
ir bonum sem elskar þig og
dó þín vegna. Þú yfirgafst
liann, sem friðþægði fyrir
syndir þínar. Þú tókst heini-
inn fram yfir liann.
Og Sveinn verSur að lilusta.
Samvizkan er vöknuð. Hann
kannast við syndir síkiar og
þekkir skyldu sína. Haun bef-
ur vanrækti Drottin sinn og
Frelsara.
Drottinn, Jesús, Drottinn,
Jesús! stynur liann upp.
En bann lieyrir einnig ann-
arskonar rödd:
Þú getur komið aftur,
Sveinn. Ég er Jesús, Frelsari
þinn. Ég svík þig ekki. Ég
er ekki trúlaus eins og þú.
Sveinn Grönmyr getur ekki
andmælt. Hann er sigraður.
Hann krýpur við steininn.
Hann getur ekki staðizt
þetta lengur. Hann liggur eins
og syndari við fótskör Frels-
arans. Hann berst eins og
Jakob. Öðlast liann fyrirgefn-
ingu eins og bann? Er bægt
að bjarga öðrum eins vesalingi
og liann er? Er liægt að frelsa
annan eins syridara? Þannig
eru liugsanir bans. Honum líð-
ur verr og verr. Honum finnst
að öll sund séu lokuð.
Náð, náð. Það þráir bann.
Á meðan hann liggur þama
berast ljósgeislar inn f sál
lians. Steinninn í boltinu verð-
ur honum belgur staður. Þar
bitti bann Guð. Guð er ná-
lægur sorgmæddum sálum.
Frb. á bls. 83.