Heimilisblaðið - 01.05.1950, Blaðsíða 13

84
HEIMILISBLAÐÍ^
^ÉÍMÍLÍSÖLÁfiífi
85
Peningabuddan
JI/IOLLY var á leið lieim úr
skólanum. Hún fór um
skemmtígarðinn. Hún spark-
aði í visið laufið, sem varð
á vegi liennar, svo að það
fauk umhverfis liana. En það
nægði henni ekki. Hún var
reglulega reið! Henni var allt
of lieitt í ullarkjólnum, seni
móðir liennar liafði saumað
úr gömlum kjól af frænku
hennar. Molly hafði grátið og
beðist vægðar. Þetta var hræði-
legt! Það mundu allir lilæja
að henni í gömlum kjól af
Sally. Það var allt svo and-
styggilegt, skólinn, veðrið og
fólkið!
Mollv var tólf ára, á þeim
aldri, þegar stúlkur eru of
stórar til að teljast „litlar“ og
of litlar til að vera „stórar".
Hún þurfti að vera stærri til
að fá nyja kjóla, varalit og
þvílíkt, og þótt liún gréti var
hún ekki lnigguð eins og litli
bróðir. En það var svo sem
lítið varið í að verða fullorð-
inn. Til dæmis móðir henn-
ar .. . ?
Molly fékk undarlegan kökk
í hálsinn í hvert skipti og
henni varð Iiugsað til móður
sinnar. Mamma var alltaf s\o
þreytt, þreytt og örg í skapi.
Hún var alltaf með litla bróð-
ur á handleggnum og söng
aldrei eins og áður. Mamma
var áhyggjufull, og Molly hélt
að það kæmi með aldrinuni.
því mamma var víst orðin
þrjátíu og þriggja ára!
Nei, það var svo se'ni Íítið
gaman að lifal Paddy og hún
höfðu ekki einu sinni fengið
að vera í sama bekk í ár, því
nú var skipt í a og h deihlir.
Og Molly hafði fengið ungfrú
Finley gömhi fvrir kennara
í stað ungfrú Boyd. Ungfrú
Finley var alltaf að tala um
að hörnin ættu að vera „góðir
drengir og góðar stúlkur“!
Bara lnin vissi, hvernig hún
ætti að fá aura fvrir „negra*
kossi“, þegar hún kæmi heim.
Nei, það \oru litlar líkur til
þess. Mamma átti aldrei einn
eyri! „Við höfum ekki ráð
á neinu“! sagði hún við pabba,
þegar liann köm seint lieim í
miðdegisverðinn af því að
liann hafðj fengið sér „glas“
á leiðinni. Mamma var alltaf
reið, þegar það kom fyrir, og
pahhi var reiður, þegar
mannna fór að rífast. Já, það
var nlli replulega andstyggi-
legt!
Allt í einu kom fótur Molly-
ar við eitthvað mjúkt í gras-
inu.
Henni datt í hug, að það
væri kettlingur, en |>egar hún
beygði sig niður, sá hún, að
það var ekki. kettlingur, held-
11 r lítil, brún peningabudda,
er var sýnilega full af pen-
ingum!
Moíiý átóð húgsandi nokkr
stúúd. Svo horfði hún ei,t^
veginum til að athuga, h'01
hún kæmi auga á eiganda'0^
En hún sá engan mann.
á hana! hugsaði hún hreyh'
og þrýsti henni að brjósti r' ^
Síðan tók hún sprettintt-
liljóp og liÍjóþ ög Íiaegði e
d ferðinni, fyrr en hún
skammt eftir lieim til 811 ‘
Nú mundi allt hrevtast-
og hetri heimur var i v‘e11
um. Hamingjusamir dagar, P8^
sem fegurstu draumar urðu
veruleika!
Hvað átti hún að gera
þessa miklu peninga?
þorði ekki að opna bilddt'11 f
Hún sá, að húii var
við
H'i"
iiá'
fttll af
vtei'

tl
penin^urrt. Ef til Vil
meira í bentti eii hún 8
talið! Meira en nokkur rna
gæti notað!
Einn siniii hafði Moíl) h1 ^
ið tvær krónur fyrir að P
baðherbergið. Og einh'erJ^
sinni hafði hún fundið tutt*lr>
l>vl-
ogfimmeyring. Hún vissi
En
llú"
krón"11'
hvað peningar voru.
ltaði eytt hæði tveim
um og tuttuguogfimmejr"
um á skammri stundu. I 1,L'
v verði‘
skipti ætlaði hún a<> g
skvnsamari. Hún ætlaði
þa
seyma peningana. Geynia
. , ^ ellg"11
eins og leyndarmal, er
- • • ' tt- niU"dl
matti vita um. Hun 11 ,
.... . . • padd?
ekki einu sinni segja
M! ira|
í buddunni var Itka ",e ^
en tvær krónur! Ef til J
voru þar tvö hundruð hr
ur! Henni fannst buddan I" ,
og verðmæt. Hún vó haöa
hendi sér. Jú, það voru ‘
anlega tvö hundruð í hetjj ^
Það gátu verið niargir se
ða Hú
jbenni! Slíkt gat komið1 fyrir!
e8ar öllu var á botninn
'°lft, var það ef til vill ekki
M° vitlaust að vera til! Nú
',tr það einhvers virði. Hún
jýh gefið gjafir! Mamma gat
y"gið fallega, svarta silkikjól-
'í", Sein hatta langaði til að
'Sriast. Og pabbi .. .■
IdiP — Mollv, viítu leika'
Pér?
^ndir venjulegum kringúíit*
s,íeðuni mundi -Molly liafa
lrðið hreykin yfir slíku boði
r,t Tini, syni nábúans, sem
kki ýar vanur að eyða frí-
jhúidum sínum með stúlkum.
11 1 dag vakti rödd hans hana
['Pl’ «f draumum sínum, og
111,1 l>atit á fætur og kallaði:
Hef ekki tíinaí
Végna bvérs?
/7' í*að er leyiidarinál! bróp-
?Si hún og þrýsti btiddunni
l'Htar að sér. Ög Íöiigtí áðtir
11 húii opiiaði cícíhúsdýrnar,
'rðpaði hún: — Mamiria,
nta,nma, mamma!!
Henrii var ómögulegt að
lengur.
Æ, ert það þú!
h'idd móður hennar var
kk> sérstaklega uppÖrvatldi.
11,1 stóð fyrir framan ekla-
j* hna með drenginn á hand-
*e8gnum *og hrærði í potti.
Það er mjólkurflaska í
h:
"rinu. Þú getur smurt þér
rauðsneið og fengið þér
‘''axtamauk ofan á hana!
M°Hy,
er liafði verið svo
,lkörf eftir að segja móður
s''tni frá því, er hún hafði
j'útdið, varð allt í einu hljóð.
1111 vis8i ekki, hvernig hún
að segja leyndarmálið. Ef
lli vill væri bezt að bíða? Hún
K‘eti sagt það I kvöld, þegar
ínamhia hefði þvegtð upp mat-
a’rflátrn og sæti í rffggústóln-
uni meo Htla bróðiirí Það
yrði gantan! Og Mölíy flýtti
sér að fela peningabúdduna
undir höfðalagi sínu og liljóp'
því næst til móður sinnar.
Lofaðu mér að taka litla
bróður! sagði hún við móður
sína, þegar hún var húin að
borða, —- Heldurðu, að hann
kæri sig Uitl, að ég syngi fyr-
ir hann?
Hvað gengur að þér,
Molly? spurði inóðir Iiennar
undrandi. - Ætlarðu ekkí út
að leika þér?
Mollv þorði ekki að hðrfí
á nióður sína.
Ég hugsaði ég hélt, að
ég gæti hjálpað þér, stamaði
liún. Þú ert sjálfsagt þreytt?
—- Hérna er hann! svaraði
híamma vingjarnlega og það
lék bros Uflt varir hennar.
Hann er of þungur til að bera
baiin íengi, en bann grætur
stundulíi svo mikið, og ...
Mamnia andvarpaði, og
Molly farin, að þegar mamma
setli litla snáðann í fang henn-
ar, var hún vingjarnlegri við
hana en nokkru sinni áður.
Moll' skotraði augunum til
mömmu og spurði:
Hvar er lilái kjóllinn,
þú veizt, ]>essi, sem þú varst
einu sinni svo oft í?
— 0, barn, liann er löngu
ónýtur!
Hann fór þér svo Vel!
sagði Mollv hugsandi. Hún
ætlaði að segja meira, en
inamma, sem þurfti að fara
út í garðinn, sagði við ltana:
— Líttu eftir pottinum, vina
mín!
Það var langt síðan ntamma
liafði kallað Molíy vinu sína!
Og Molly endúrtók orðin með'
sjálfri sér.
Þá er þessú' lokið! sagði
niamma, þegar liiin kom aftur'
ineð fulla körfu' af fötum. Nú
er bara ,eftir að sletta það
og brjóta.
Ég get sléttað vasaklút'-
ana! sagði Molly
Molly, hefur eitthvað
komið fvrir í skólanum? Hvað
er að þér? Ertu lasin?
— Nei, ég er ekki veik,
sagði Mollv. Mig langar bara
til þess að lijálpa þér.
Mamma hennar hló og
strauk henni um liárið.
Agætt, vina mín. Ef þú
vilf hjálpa mér, máttu liátta
litla bróður!
Það var erfítt að ]>egja yfir
leyndarmálinu, eii jafnframt
var hún lirædd við að segja
frá því. Pabbi var þreyttur
og las blöðin á meðan hann
borðaði, og mamma hélt áfram
að virða fyrir sér litlu stúlk-
una sína með rannsakandi
augnaráði. Loksins fannst
Molly hún ekki geta þagað
lengur, og allt í einu rauk
hún á fætur og sótti peninga-
budduna.
Pabbi! sagði hún, þegar
hún var aftur setzt við borðið.
Hann leit upp úr blaðinu.
Já, svaraði liami bros-
andi. Vantar þig fyrir „negra-
kossi“?
— Nei, nei, flýtti hún sér
að segja. Pabbi, livemig þætti
þér að geta ferðast til ömmu?
— Það væri gaman! inælti
hann og hló. En þá þyrfti
ég að liafa meiri laun en ég
hef núna,
Frh. á bls. 92.