Heimilisblaðið - 01.05.1950, Blaðsíða 22

94
lausar o{j tryggar konur; og ég fullyrði, að allt frá því að
hann kom í þetta hús, bauð honúm við' ætlunarverki sínu,
þessu ætlunarverki, sem ill örlög höfðu bundið lionum á
lierðar. Samt hélt liann því áfram. Hann hafði heitið því,
og hafi hann luildið nokkurri dyggð ættar sinnar í heiðri,
þá var það trúmennska við yfirboðarann þann mann, sem
greidtli honum laun. En liann hélt starfi sínu aðeins áfram
með hálfum huga, og miklum þjáningum, ef þér viljið taka
orð mín trúanleg. Stundum kvaldist hann af blygðun. En
smám saman liðu atburðirnir í það horf sem verða vildi, næst-
um því gegn vilja hans, þangað til hoinun var ekki nema
eins vant.
Ég léit á ungfrúna, titrandi, en húö sneri sér frá mér, og
ég gat ekkert ráðið af ytra útliti hennar, svo ég hélt áfram.
— MÍ8skiljið mig ekki, sagði ég með lægri röddu en áður.
Misskiljið ekki það sem ég mun nú segja. Þetta er ekki ást-
arsaga, og hún getur því ekki endað eins og draumlynt fólk
vill að sögur endi. En ég kemst ekki hjá að nefna það, ungfrú,
að maður þessi, sem hafði eytt næstum því allri ævi sinni
í veitingahúsum, matsöluhúsum og við spilaborð, liitti þarna
í fyrsta skipti í mörg ár góða konu, og vegna tryggðar hennar
og trúmennsku skildist honum, hvers konar lífi hann hefði
lifað, og hvers konar starf það var í raun og veru, sem hann
var kominn til að vinna. Ég lield — nei, ég veit, hélt ég
áfram, að kvöl hans hundraðfaldaðist við það, að þegar
honum var sagt leyndarmálið, sem hann var kominn til að
grafast fyrir um, var það liún, sem sagði honurn það, og
hún sagði honum það á þann hátt, að ef liann hefði þá ekki
fundið til blygðunar, væri sjálft helvíti honum ofgott. En
ég vona, að hún liafi gert lionum rangt til að einu leyti. Hún
hélt, og hafði til þess gildar ástæður, að strax er hún hafði
sagt lionum leyndarmálið, hefð'i hann hlaupið út, án þess
svo mikið sem loka á eftir sér dyrunum, og fært sér það í
nyt. En sannleikurinn var sá, að hann fékk hoð um það á
næsta augnabliki eftir að hún sagði honum leyndarmálið, að það
væri einnig á annarra vitorði, og ef hann liefði ekki strax
farið og gert það sem hann gerði, og orðið á undan hinum,
hefðu þeir en ekki hann orðið til þess að taka herra de
Cocheforét höndum.
Ungfrúin rauf þögnina 'svo skyndilega, að liestur hennar
hrökk við.
— Ég vildi að Guð hefði gefið, að það hefðu verið þeir,
kveinaði hún.
— Að liinir hefðu tekið lxann? hrópaði ég, og fataðis! upp-
gerðarstillingin.
— Já, já! svaraði hún og baiidaði við mér hendinni. Hvers
vegna sögðuð þér mér ekki allt? Hvers vegna játuðuð þér ekki
ailt fyrir mér, herra minn, jafiivel þótt það væri á síðustu
HEIMILISBLAÐI^
hafði hún ekki gert síðan hth
hróðir fæddist. Mollv grúf^’
andlitið við brjóst móður s'1111’
ar og grét. Ást móðurhinal
fyllti hjarta dótturinnar frið1
og gleði.
Faðirinn liorfði á þ*r
hristi höfuðið. Hann sá, að
Mollv vissi of mikið. Hún var
farin að bera byrðar, sem baru
var ekki fært um að bera’
Þegar drengurinn stækkaðu
mátti ekki það sama konta
fyrir hann.
Og svo viiti hann mömn111
fyrir sér! Það var langt síðau
hún hætti að snyrta sig ba11'
vegna. Hár hennar var rytj11’
legt, hendurnar, sem hún hafði
áður haldið mjúkum og hvít’
um, voru rauðar og spn1118,,‘
ar. Og allt var jiað hom1111
að kenna! Hún hafði orðið
að erfiða of mikið, og "l|
var Molly farin að finna þa‘^'
Hann stóð á fætur og tób
peningabudduna upp.
Molly! sagði han11,
Heyrðu mig! Ef við entni sa111"
taka getur mainma ef til v1^
eignazt kjólinn! Við látu111
budduna með peningunum 1
niður í skrifborðsskúffuna, °r
þegar við getum verið án aura,
látum við þá hjá hinuni. Éf
ég hætti að fá mér ölglas,
ef þú neitar þér um „negra-
koss“, líður ekki á löngu, linZ
safnast fyrir í buddunni. Hvað
segirðu um jiað? Eiguni við
að reyna einn mánuð?
Hann horfði á liana nteð
eftirvæntingu. Ef til vill krafð-
ist hann of mikils af heniii-
Molly hugsaði sig um. Eim1
mánuður var langur tínii, og
henni þóttu „negrakossar
ákaflega góðir.