Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 3

102
HEIMILISBLAÐlP
tJtgef. og ábtn.: Jón Helgason.
Blaðið kemur út mánaðarlega,
um 280 blaðsíður á ári. Verð
árgangsins er kr. 15.00. í lausa-
sölu kostar hvert blað kr. 1.50.
— Gjalddagi er 14. apríl. —
Afgreiðslu annast Prentsmiðja
Jóns Helgasonar, Bergstaðustr.
27, sími 4200. Pósthólf 304.
Prentsmiðja Jóns Iielgasonar.
Spakmæli
Byrðir verða mér léttari, þegar
ég hlæ að sjálfum mér.
Fagre.
Maðurinn er
örlaga sinna.
tnaður og drottinn
Tennyson.
Þekktu sjalfan þig, en ætlaðu þér
ekki ])á dul að skilja Guð.
Hið rétta námsefni mannkynsins
er maðurinn.
Pope.
Vertu vingjarnlegur við alla, en
tengdu vináttu aðeins við fáa menn.
Að læra án þess að hugsa er
gagnslaust. Að liugsa án þess að
læru er hættulegt.
Eins og ]iú vilt að aðrir hreyti
viTi (iig, skalt þú breyta við aðra.
Konfusius.
Þó að ljósið liafi verið til frá
eilífð, er það alllaf ungt. Skugg-
urnir eru hörn augnuhliksins og eru
fæddir g anilir.
Tagore.
Aðeins Jiað, sem vér liöfum í
lífinu ofið inn í skapgerð vora, get-
um vér tekið með oss, er vér deyj-
um.
Humbolt.
Robert Arthur
HANN BlÐUR
AGÚST fullnægði alls ekki þeim
kröfum, er Friðrik gerði til
njósnara. Honum fannst hunn von-
svikinn, þegar hann gekk ásumt
umsjónannanninum í gegnuni sagga-
fullan ganginn í skuggalega liótel-
inu, þar sem Ágúst liafði leigt sér
herbergi. Það var lítið herbergi
uppi á sjöltu hæð, og það var síð-
ur en svo heppilegur vetlvangur
fyrir mann, er var aðulpersónan í
rómuntísku ævintýri. En það var
ómögulegl að segja, að Ágúst væri
rómantísk persóna, i krumpuðuin
og snjóðum fötum, sem full þörf
var á uð hreinsu.
I fyrsta lagi var hann feitur,
mjög feitur. Og svo var þuð fram-
burður hans. Þólt liann taluði
frönsku og þýzku mjög vel, hafði
honuni aldrei tekizt að venja sig
algerlega af hinum sérkennilegu
áherzlum frá Nýja-Englandi, er
hann hafði flutt nteð sér frá Boston
til Parísar fyrir tuttugu árum.
— Þér hafið orðið fyrir von-
brigðum, mælti Ágúst. Þér höfðuð
frétt, að ég væri leynilegur sendi-
muður, njósnuri, er alltaf væri uin-
kringdnr hættum og ævintýrum. Yð-
ur langaði til að hitta inig, af því að
þér eruð rithöfundur, ungur og
rómantískur. Þér ímyndið yður
dularfullar verur að næturlagi,
skamnihyssuskol og svefnlyf í vín-
inu. Og nú liafið þér dvalið heilt
kvöld og látið yður leiðast í frönsku
veitingahúsi ásaml feitum karli, sem
er langt frá því að vera eins leynd-
ardómsfullur og þér gerðuð yður
í hugarlund. Yðnr hefur leiðzt
liræðilega!
Feiti maðúrinn hló glaðklakka-
lega, um leið og hann opnaði hurð-
ina að herbergi sínu og vék til
hliðar fyrir gesti síniim.
— Þér hafið orðið fyrir vonbrigð-
um, -endurtók Ágúst. En látið hugg-
ast, viiiur minn. Eftir skamma
stund inunuð þér sjá þýðingurmikil
skjöl, sem ýmsir menn hul'u. hætt
Ásvölunum
lífi sínii fyrir. Þegar þ«U
horizt mér, mnn ríkisstjóriun
þau í sínar hendur. Skjöl ÞesS
munu á skömmuni tíina bre>
gangi sögunnar. Finnst yður P
ekki mikilsvert?
Á meðan hann tulaði, lokaði b""r
hurðinni. Svo kveikti liann Ij"8*
Það fór ónotahrollur um I'riðr*
þegar kveikt var. í miðju herbff
iuu stóð maður með skanunbyssU
í hendinni.
Ágúst glennti upp augun.
þér komuð niér sannarlega á
Ég hélt, að þér væruð í Berl“!;
Hvað hafizt þér að í herbergi ui»"
Max var grannur, meðaliuaður
hæð, og með andlit, er niin"*1
ref.
— Ég híð eftir skýrslunni ^
styrkleika lofthersins, sem þer
í kvöld. Ég álít, að hún sé be*
komin hjá mér en yður.
Ágúst gekk að hægindastól"11
og settist. -
— Hóteleigandinn skal f‘í 0
eyra hjá mér í þetta skip»
getið verið viss um það,
hann æslur. Þetta er í annað s
á mánuði, að maður fer inn
bergi niitt frá þessuni
svölum.
Friðrik leit í áttina til herberf ^
kolsvört nótt";
Ég 'l99'
þór
ði
sag'
skip"
þef
'bölv"311
gluggans. Úti var
Svalir, sagði
Max.
di
ekki, að hér væru svalir. Það mnS,
liafa sparað mér mikil óþieí11"
hefði ég vitað um svalirnar. ^
— Þær tilheyra lierberginu, s
er við hliðina á þessu, s'lirí'jj,
Ágúst ergilegur. Hann leit á 1r .
rik og hélt áfram. Herbergi Þ®
hafa einhverntíma verið notuð' J°
um höndum, eins og dyrnar P , ,
gefa til kynna, og þá hefur
herhergið verið dagstofa. Þar
svalirnar, sem ná alla leið að
V koi"'
aiuim minum. Það er hægt ""
ast út á svalirnar úr attðu herl) ^
sem er innar á ganginum
hit'
er"
oí
Trh. á bls.
125.
H EIMILISBLADID
39. árgangur, 7.—S. tölublaÖ — Reykjavík, júlí—ágúst 1950

„GJÖRÐU EKKI GYS AÐ ÞVl,
SEM ÞU ÞEKKIR EKKI“
^jarni Jónsson
AÐ er sagt ttnt hinn fræga
enska vísindamann, Isak
'^eieton, ai'i hann hafi borið
Sv° djúpa lotningu fyrir frels-
ttfatituit, að aldrei ltafi liann
Sv° nefnt nafn hans, að eigi
tu?1vt ltann ofan. Og ekkert
K,'amdÍ8t honum tneira, en ef
'atiii lteyrði gálauslega eða
°virðu]ega talað uin kristin-
^®minn.
Einu sinni a'tlaði einhver
'antrúaður vinur hans að fara
gera gvs að kristindómin-
I, ,n. Þá sagði Newton lióglát-
leSa: „Gerðn ekki gys uð því,
s,‘ni þú þekkir ekki“.
Þessi orð hins auðmjúka,
h'úaða vísindamanns eiga er-
"'di til ungra námsmanna á
'dhun tímum.
Því er eins varið nú á dög-
II, 11 og á dögum Newtons, að
"Ppi eru tingir námsmenn,
0r®yndir og gálaiisir sjálfbirg-
nigar, sem gera opinberlega
að hinni heilögu og ein-
hildu frásögn guðspjallanna
1,111 uppruna og líf Jesú Krists.
En ]>að keinxtr af ])ví, að
beir þekkja ekki Krist, eins
og hann er. Þeir vita ekki enn,
hvað kristindómur er.
Hvað veldur?
Því veldur öllu öðru framar
drambsemi mannlegs hjarta,
trúin á sjálfs síns mátt og
megin. Hún villir æskumönn-
unum sjónir. Þeir Jiekkja
ekki sjálfa sig, vita ekki, að
án Krists megna ]ieir ekkert
megna ekki að gera neitt
það, sem þeim sjálfum og
öðrum má verða til sannrar
hlessunar.
Jesús sagði sjálfur: „Lærið
af mér, því að ég er hógvær
og auðmjúkur af hjarta4 .
Og þegar dæma skal um
Krist, þá verður aldrei dæmt
rétt um hann, nema dæmt sé
með hans eigin orSum. Því
má aldrei gleyma, því að
aldrei voru svik fundin í
munni hans.
En það var einmitt þetta,
sem þeim gleymdist, sem gera
gvs að kristindóminum í
blindni siijni.
Enginn getur verið sannur
lærisveinn Jesú, nema hann
sé auðnijúkur, eins og meist-
ari hans. Hann verður að geta
tekið undir með skíraranum:
„Hann á að vaxa, en ég á
að minnka“. Sá er mestur, sem
er auðmjúkastur, en auðmýkt-
in hjá oss mönnunum er til-
finning sektar vorrar og synd-
ar frammi fyrir lieilögum
Guði..
Enginn sannauðmjúkur mað-
ur gerir gys að frelsaranum
né orðum lians, af því að
hann þekkir hann og veit,
að enginn lijálpar nema hann
í lífi né dauða.
„Ónýt verk mín, ónýt trú,
enginn hjálpar, nema þú“. -—
Þá er Jesús orðinn honum
það, sem bann á að vera:
frelsari: vegurinn, sannleikur-
inn, lífið. — Þá veit hann, að
ekki tjáir að „stela sér fyrir-
gefningu synda“, þ. e. fyrir-
gefa sér sjálfur; þá veit hann,
að það er Jesús einn, sem
vald befur til að „fyrirgefa
syndir á jörðu“.
Þá hverfur léttúðin, |)á fyr-
irgefur maðurinn sér ekki
hlæjandi syndirnar sjálfur.
Syndin er þá ekkert leikfang
lengur, heldur voði, sem gel-
ur svipt hann lífinu, ef hann
stæði einn uppi hjálparvana.
Og án Krists er bver einasti
maður hjálparvana. Það sann-
ar sig sjálft.
Þetta er alvara lífsins.
Reynslan sýnir og sannar það
fvrir allra augum. Hvað stoð-