Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 4

104
ar það, þótt ungir námsmenn
revni að hrista þessa alvöru
af sér ineð' léttúð og sjálfbirg-
ingsskap ? Orðin: „Sá, sem
drýgir syndina, er þræll synd-
arinnar“, standa jafn óliögguð
eftir sein áður.
Newton var liinn auðmjúk-
asti maður, eins og öll sönn
mikilmenni eru. Hann liafði
Jjósa og lifandi meðvitund um,
hve lítið það væri, sem hann
vissi hjá því, sem liann vissi
ekki, eins og auðsætl er af
þessum orðum, sem hann rit-
aði skömmu fyrir dauða’ sinn:
„Ég veit ekki, hvemig heim-
urinn muni líta á mig, og
starf mitt; en sjálfum finnst
mér ég liafa verið eins og
barn, sem er að leika sér í
fjöru. Ég fann stundum, ef
til vill, fegurri stein eða snotr-
ari skel en lagsbræður mínir,
en fvrir framan mig lá hið
takmarkalausa útliaf sannleik-
ans ókannað“. —
En ekki er öllum ætlað að
verða mikilmenni á sama hátt
og Newton, en það er vilji
Guðs engu að síður, að liver
einasti maður _ verði mikil-
menni á sinn liátt. Til þess gaf
hann sinn eingetinn son. Eng-
inn hefur verið auðmjúkari
en hann, og nú er lieldur eng-
inn æðri honum að tign. Þeir,
sem líkjast lionuni mest, verða
mestir þeir, sem elska hann
mest, verða honum líkastir.
Þeir finna bezt, að þeir eiga
ekkert skilið. AUt er gjöf, allt
er náð. AuSmýktin er ein
af þeim náðargjöfum. —
Allir hollir og trúir vinir
Krists eru mikilmenni, þrátt
fyrir það, þótt engar sögur
fari af þeim. Verkin sýna
merkin, jió að Jieir séu sjálfir
undir lok liðnir.
„Allir niiklir meiiu oss kenna
inestu tipn sé fært a<\ ná,
eigum þegar aldir renna
eitthvert spor viiV tónian sjá,
spor, er sá, er síóar nióiVur
siglir hjá iiin lífsins haf,
stefnir á og hreyzkum hróóur
hjargar frá aiV liníga í kaf“.
Ég hef líka einu sinni verið
ttngur námsmaður.
Margt getur komið upp á
námsskeiðinu, sem unglingur-
inn í föðttrgarði hefur ekki
lnigboð um.
Ég lieyrði margt, sem mér
lét illa í eyrum, og þar á með-
al, að sumir lagsbræður mín-
ir gerðu gys að kristindómin-
um svona í sinn hóp, af |>ví
að jieir jiekktu liann ekki.
En |ieir voru fáir, sem gerðtt
það. Og það get ég sagt, kenn-
umm mínum til hróss, að jió
að |ieir létu lítið til sín taka
um trúmál, ]>á höggtiðu Jieir
aldrei við neinu, sem mér
hafði verið kennt að hafa í
heiðri. Þeir bártt fulla virð-
ingu fyrir kristindóminum,
eins og ég hafði numið hann.
Og þó að svo kennarar mín-
ir hefðu farið með annarlegar
kenningar, líkar þeim, sem
nú tíðkast í skólum, þá var
ég þá orðinn mér jiess með-
vitandi. að sem trúr lærisveinn
Krists, þá ætti ég fremur að
hlýða Gi/ði en mönnum. —
Ég veit Jiað, að nokkrtt af
eigin reynd, að þeir náms-
menn eiga illa aðstöðu, þar
sem bæði kennarar og margir
af lagsbræðrum þeirra sjálfra
leggjast eins og á eitt með
að rífa þann kristindóm nið-
_ur, sem Jieim hefur kenndur
HEIMILISBLAÐl^
verið í æsku og setja svo al111
að fagnaðarerindi í staðinB-
Þá er gott að virða 0rl
sér dæmi jieirra manna
seti'
heils ltugar við
gta
Það eru mennirnir, seni nie
góðu liafa til vegar koniið l'J
hverri jijóð. ■—-
Þó að þjóðin okkar se
fá-
menn, jiá hefur hún att
slíb
ðið
mikilmenni, sem liafa °r'
lienni til blessunar í bráð "r
lengd.
lii'
En ef vel er að gætt
hafa það aldrei verið Þel
mennirnir, sem „gerðu
kristindóminum“.
Það er jiví heiðum degn"11
Ijósara, að vilji ungir ná'"
menn
láta starf sitt verða h"1(
ða
og lýð til blessunar, þá verí,
þeir að bera virðingu ^r
yÍO
kristindóminum, kannast
Krist fyrir liverjum niat""'
livaða stöðu sent j>e'r ('
bæði í orði og verki.
Það er auðsætt, ltver
verð"
mundu forlög vorrar fáme'
Jijóðar, ef öll velferðaf"1
iii"
ál
liennar lentu í höndum
létt'
úðugra sjálfbirginga, sem
aer"
opinberlega gys að kristi"
dó"v
inum, skólamanna, sem
?kb'
vita, livað kristindóniur "r
raun og veru. Hvenær n""1
sagan kalla þá „velgjörðan'e' _
jijóðar sinnar“ og hafa l1'1
lteiðri ?
Auðvitað gela ungir
,tá"1!''
menn orðið fyrir Jiv
ólá"1-
J * ‘ð'
að njóta fræðslu afvegal"1
crt'
andi kennara. Þeir geta íi,,r
sk"'
,Þetta var oss kennt '
mum“. En með því hafa l’e
ín"r
jió ekki jjvegið liendur s"
vita,
hreinar. Jjví að þeir mega
að ef einhver ltennari í kris*
Frh. á bls. I19,