Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 5

^EIMILISBLAÐIÐ
105
Si
1 g u r j ó ii frá Þorgeirsstöðum
ÖLDUNGURINN A STEININUM
var í sumarleyfi, dvald-
lst í litlu þorpi úti á landi,
(>ddi yndislegum dögum í
^Hguferðir, teygaði heilnæmt
j;|llalofti3, naul sólar og heill-
?1,til útsýnis af hæstu tinduin
"fennd vift’ bæinn.
Eg lagði af staft' árla á
’Uorgnana, þrammaði eftir
f'kugum þjóðveginunt meft
l||l|lpoka á bakinu og Ijós-
'hndavél við lilið.
^Öt utan við þorpið sat
'U|ttall maður á steini við veg-
l(l1' Hann bar höfuðið hátt,
Ur herhöfðaður, þykkt, snjó-
*'*tt hárið blakti í andvar-
lllUl". Maðurinn var allur
’dkilúðlegur á vöxt og vfir-
br»gð.
I ^ sex morgna gekk ég fram
(Ja hónum, þar sem hann sat
. Sania steininum, í sömu stell-
^gtim, mænandi beint af aug-
J4^1 út í óniælið. Mér þótti
'attalag hans kynlegt: óþving-
‘dskiptaleysið gagnvart öllu,
|'Ul gerðist í nánd, benti til
I essf að hann væri ekki venju-
^L‘gUr þátttakandi í erli þessa
lei,‘ts. Og hánn horfði líka
H° hátt.
O ...
'Jounda morguninn nam ég
h'ðar hjá lionum, batt skó-
f:1.111 og bauð góðan dag.
’dungurinn tók mjúklega
Uldir, en sat grafkyrr sem
l,r- Rómur hans var skýr
þróttmikill með keim af
'v,dlum málmhljómi.
í*ú skoðar náttúruna á
þeim tíma sólarhringsins, er
hún fer úr náttfötunum, sagði
éíí- —
Þögn. Gamli maðurinn á
steininum starði í fjarskann.
Hann óskaði víst ekki eftir
samræðum. Ég ætlaði að ganga
af stað. Þá birtist dauft bros
á vanga steingervingsins,
hreimfögur rödd hans hljóm-
aði með töfrandi seiðmagni.
— Já, ég er að njóta nátt-
úrufegurðarinnar, sagði hann.
Síðan ég var lítill drengur,
hef ég gengið hingað á hverj-
um góðviðrismorgni. Ég hef
lieilsað hér sólinni, þegar liún
liefur komið upp yfir fjöllin.
Ég lief l'undið landið rumska
úr dvala næturinnar, heyrt
allt, sem dregur andann, taka
til starfa eftir endurnærandi
svefn. Og loftið er tærast og
einlægast, þegar dagurinn rís.
Ég tók af mér bakpokann
og settist á vegarbrúnina.
— Hvaða árstíð dáir þú
mest? spurði ég.
Hver árstíð á sína eigin
fegurð, sagði hann. Allar eru
þær tengdar órjúfandi bönd-
um náttúrhlögmálsins. En það
lögmál er í ýmsu kaldrana-
lega miskunnarlaust, auðugt af
trvlltum öflum, sem æða evð-
andi urn hið og lög.
Moldin er fóstra alls lífs
á jörðu hér. Ur þeim jarð-
vegi vaxa ýmsir kynlegir
kvistir. Og jiaðan er sá kom-
inn, sem á að hasta á vind-
inn, vaða elda, stöðva gló-
andi hraunstrauma og kyrra
reiðan sjó. Það er maðurinn.
Og þegar maðurinn skilur
eðli sitt og hlutverk, þá þrosk-
ar hann með sér goðborin
kynngimögn, svo að blindar
fordæður óskapnaðarins daga
uppi, eins og nátttröll, er sáu
sólroðin fjöll.
Öldungurinn tók sér mál-
hvíld.
Ég brosti, vantrúaður á
bjartsýni lians, og mælti:
— Við þráum að kynnast
framþróun mannkynsins og
framhaldi lífsins. Við höfum
leitað, en ekkert fundið. Við
höfum knúið á, en það hefur
ekki verið lokið upp. Rök
framtíðar og frantvindu eru
Iiulin hjúpi, sem er þéttari
en niðadimm Austfjarðaþokan.
— Það er ekki til svo djarf-
ur draumur, að hann geti ekki
rætzt, svaraði gamli maðurinu.
Við megum ekki leggjast við
festar ólífrænna bókstafa í
kennisetningum; við Verðum
að vera vaxandi, viima mann-
dómsverk í nafni sannleikans,
finna samhljóminn í tónverki
tilverunnar.
— Þjóðkór í léttu lagi
á margar hjáróma raddir.
Hvernig ætti þá mannkynið
í samvirkri heild að skilja
tónstiga alheimsins? sagði ég.
— Söngvarinn verður aðeins
að skilja það, að laghoðinn
er fagnaðarerindi ódauðleik-
ans, svaraði öldungurinn.
Ég glotti háðslega og lék
mér að marglitum steini, sem
legið hafði í götunni.
— Eilífðarþrá mannkynsins
er laus í rásinni, minnir á
snotra kankvísa stelpu, sem