Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 9

Heimilisblaðið
109
p
e t e r C h e y n e y
Ljóshærða konan á herbergi 201
L G stanzaði liílinn op kveikti mér
1 vindlingi. MyrkriiV var dottið
a' Að haki mér var Torquayflóinn
1 stóruin liálfliring. Framundan mér
a,‘ ég hótel Splendide, hátt uppi
a hteðinni. í einu af herbergjuniun
J)ai'na uppi var Robert — ef hann
'ar J,ar.
^ngin kona, sein her virðingu fyr-
sjálfri sér — og sérstaklega ef
11" er gift jafnheillandi manni og
Kóbert er — ætti nokkrn sinni að
ll|ka tiHii ti 1 nafnlausra liréfa. IJað
*’er*r engin siðavönd kona, að
j'nnnsta kosti ekki fyrr en hún
^e'Ur lesið liréfið og — nú, jæja,
'ette hafði lauinað eitri í sál niína.
i>egar ég sýndi henni hréfið, reif
Un Jiað næstuin lrví út úr höndiui-
hú
Ulli á
Illig.
niér og las það. ILún sagði við
~~ Sé ekkert inark takandi á
Pessu, reiðist Róhert Jiér ekki. Hann
'erður hara hreykinn yfir því, að
. skulir allt í einu koiua á hótel-
'Ó' án þess að lála luinn vita, að
'°n sé á þér. Að sjálfsögðu verður
lann ekki sérlega glaður, e/ það
satt, sein stendur í hréfinu. En
a" getnr ómögulega verið satt. Svo
'nikið þekki ég þó Róhert. En sé
Pao nij sa1111 sem áður sannleikur,
• ®Ri mér vænt uni að vita með
'erri hann hefur stefuumót. Það
ketiir ómögulega verið Dolores —
eldurðu það? Mér þætti trúlegra,
það væri Esmeralda Valence.
®r eru háðar vitlausar í honum,
hann er líka mjög heillandi.
Ég sagði: — Æ, hættu! Ég hlusta
Rkkl á þig.
Oún sagði: — Nei, ég skil þig
| 'k En þú verSur þó að ákveða
>lP — með tilliti til þessa hréfs
ú ég við.
Æ, sagði ég. Ég gæti látiö
>>iegja að henda því í bréfakörfuna.
'nnst þér Jiað ekki?
Heldurðu ekki, að þú inundir
það þaðan aftur? Þú verður
að ganga úr skugga um, livort
nokktir fótur sé fyrir þessu, ánnars
veldur J>að þér áhyggjum allt Jiitt
líf. Geturðu ekki fundið upp á
einhverju erindi við Róhert, án ]>ess
að hann gruni hið rétta?
Ég yppti öxlum. —‘ Jú, það cr
auðvitað hréfið, sem kom í niorgun,
sagði ég. Það er hæði nierkt með
„einkamál“ og „hrað“.
— En góða inín, livað ætlarðu þá
að gera? sagði Yvette.
—■ Ég geri l>að ekki, Yvette, sagði
ég. <)g það er endanlega ákveðið!
Yvette gapti af undrun og sagði:
Endanleg ákvörðun konu J>arf
ekki endilega að vera sú síöasta.
Svo kinkaði hún kolli til mín og
fór.
Haua grunaði ekki, hversu satt
hún mælti. Ég sat í bílnum og
liorfði þunglyndislega út á vatnið.
Svo opnaði ég töskuna inína og tók
upp nafnlausa hréfið. Það var vél-
ritað og hljóðaði svo:
„Kæra d’Eþernáy greifynja! Það
hlýtur að vera ánægjulegt fyrir yð-
ur að standa í l>eirri trú, að mað-
urinn yðar sé á þessari stundu á
þýðingarmikilli ráöstefnu. En ég get
sagt yður, að í stað þess að vinna
fyrir leyniþjónustuna, dvelur liann
á hótel Splendide, herhergi 201,
ásamt ungri, fallegri ljóshærðri
stúlku. Afsakið, en þetta er sann-
leikur. Auðvitað trúið þér mér ekki,
eða gerið þér Jiað kannske? Jú, þér
gerið ]>aö. Og ef þér viljið ganga
úr skugga um þetta, ættuð þér að
aka bílnum yðar til Torquay nú
í kvöld og koma honum að óvöruni.
Yður mun iðra þess, ef þér gerið
það ekki.
Vinur.“
Ég hraut Jietta viðbjóðslega liréf
sainan aftur og setti það niður í
töskuna. Ég hugsaði — ef það væri
satt, Imgsa sér, ef J>að væri satt!
Róliert hafði verið dálítið skrítinn
up.p á síðkastið, utan við sig og
gleyminn.
Og í hréfinu stóð, að liann væri
í herhergi 201. Hvernig gat hréf-
ritarinn vitað það? En það væri
mjög auðvelt fyrir mig að rannsaka
það. Við Róbert höfðum búið í
lierbergi 201 síðast Jiegar við dvöld-
um á hótelinu. Það var í súður-
álmunni, og það lágu franskar dyr
frá öllum þeim herbergjum út í
garðinn.
Eg fór út úr bíiiium og fann lilið
á garðinum, sem til allrar ham-
ingju var opið. Til vinstri voru
herhergin með frönsku dyrunum.
Herhergi 201 var hið fjórða í röð-
inni.
1 liinuin enda garðsins greindi
ég óljóst í rökkrinu niann í brún-
uni regnfrakka. Það var að sjálf-
sögðu einu af gestunum. Ég gekk
steinlagðan stíginn meðfrain hótel-
inu og reyndi dyrnar að herbergi
201. Þær voru ekki lokaðar. Ég
smeygði mér inn í herbergið og
lokaði dyrunum á eftir mér. —
Ég sá strax stóru fcrðatöskunu hans
Róberts hjá rúminu. Ég þefaði út
í loftið. Ilmvatnslykt, mjög fín ilm-
vatnslykt, og konan, sem notaði
J>að, liafði verið inni fyrir skammri
stundii.--Mér fannst ég vera mjög
óhainingjusöni, en allt í einu fékk
ég annað til að liugsa um. Það var
flauelshengi fyrir dyrunmn, sem
lágu inn í salinn. Hurðin var í
hálfa gátt, en það faldi sig einhver
á bak við hengið. Eg sá á tærnar
á spegilgljáandi kurhnanusskóni
fram undan faldinuni á henginu.
Ég stóð hreyfingarlaus eins og
myndastytta. Eitthvað varð ég að
gera, en ég vissi hura ekki, hvað
það ætti að vera. Ég þokaði mér
hægt í áttina að dyrunum, en ég
var tæplega komin eitt skref áleiðis,
þegar henginu var ýtt til hliðar,
og inaður gekk fram. Hann rétti
út höndina eftir rafmagnsrofanum,
og allt einu var herbergið baðað
skæru ljósi. IJann liélt á skamm-
byssu í hinni hendinni.
Við horfðum hvort á annað. Það
var sýnilegt, að hann skeminti sér
kostulcga. Ég var aftur á móti eins
og steinrunnin. Það komst engiu