Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 11

H E IM I LI S B L A ÐIÐ
111
Gæfusteinninn
H a n s G. B r u u n
JAKOB BRAMS, ungur og
efnilegur fornleifafræðing-
11 r- var niðursokkinn í lestur
*leima lijá sér, þegar vinur
i'ans, Eiríkur Malling, drap
11 dyr og ruddist inn.
— Hvað er þér á höndum?
slJurði Jakob og leit upp úr
i'ókinni. Hann sá sér til undr-
u*iar, að Eiríkur var prúð-
Wiinn.
— Ég er boðinn í niiðdegis-
Veizlu til Holms kaupmanns,
Svaraði Eiríkur. Honum var
’Hikið niðri fvrir.
- Sennilega í erfisdrykkju,
nokkuð má dæma eftir út-
'iti þínu, svaraði Jakob.
— Nei, það er öðru nær. Ég
er bvorki meira né minna en
Ijoðinn í afmælisveizlu frúar-
Jttnar. Sonur bennar stakk því
að niér, svona í laumi, að ég
*tti að bafa ungfrú Elísu
Und að . sessunaut.
- Elísu Lund. Er það ekki
þessi yndislega stúlka, sem þú
liefur verið lirifinn af í lieilt
Ur eða lengur? Mér finnst, að
bú ættir að vera ánægður!
'— Það er öðru nær en svo
sé. Ég er beinlínis yfirkominn
ul örvæntingu og hugarvíli,
siigði Eiríkur og hneig niður
i bægindastól.
— Ég skil ekki, bvernig á
því getur staðið, svaraði Jakob.
Er bún kannske trúlofuð ein-
liverjum öðrum?
Eiríkur spratt upp af stóln-
um.
— Nei, og aftur nei. Ég veit
með vissu, að liún er ekki
öðruin lofuð. En það er eins
og vant er. Þú hefur ekki bug-
ann við annað en þetta forn-
leifarusl, Jakob, og þess vegna
getur þú ekki sett þig inn í
tilfinningar mínar.
Jakob brosti góðlátlega og
þó liálfglettinn.
— Ég skal reyna að setja
mig inn í tilfinningar þínar,
ef þú ert í skapi til þess að
leysa frá skjóðunni.
— Ég bef ákveðið að biðja
Elísu í kvöld,
Ég óska þér innilega lil
bamingju, viiiur minn!
— Ég ætla að biðja þig
að láta vera að gera gabb
að mér. Hvað á ég að taka
til bragðs, ef lnin skvldi brvgg-
brjóta mig?
Það er engin liætta á
því.
Maður getur aldrei verið
viss unt neitt, svaraði Eiríkur.
Þú þekkir Mobr liðsforingja,
þennan dæmalausa oflátung
og vindbélg. Um daginn sá
ég hann og Elísu á skemmti-
göngu.
— Það samiar ekkert, og þú
mátt ekki láta liugfallast fyr-
ir það, vinur minn.
— Ég er kominn hingað til
þess að biðja þig að hjálpa
mér.
— Mig? Hvernig á ég að
lijálpa þér?
— Það verður þú að segja
þér sjálfur. Þú gerir það á
þann liátt, er þú álítur hag-
kvæmastan.
Jakob datt allt í einu gott
ráð í bug. Hann opnaði skrif-
borðsskúffu sína og tók upp
úr henni einkennilegan tinnu-
stein.
— Þekkirðu þennan stein,
Eiríkur? spurði liann.
— Nei, og livern skollann
varðar mig um hann? Segðu
mér heldur, hvemig ég á að
liaga mér við bónorðið. Flýttu
þér, því tíminn er naumur.
— Þetta er loftsteinn, mælti
J akob.
— Loftsteinn!
— Já, það er loftsteinn, eins
konar gæfusteinn. Og svo segir
gamla fólkið, að bamingjan
bregðist ekki þeint, er beri
bami í vasa sínum.
Eiríkur fór heldur en ekki
að leggja við hlustimar.
— Steinninn er að minnsta
kosti þrjú þúsund ára gam-
all, hélt Jakob áfram. Ég
keypti liann af gamalli konu.
Hún sagði mér, að liann liefði
verið í eigu ættarinnar frá
ómunatíð og alltaf verið lienni
til hamingju og blessunar,
einkum í ástamálum.
— í öllum guðanna bænum
lánaðu mér steininn, bað Ei-
ríkur.
— Þú segir, að allir forn-
munir séu ekki annað en msl.
— Æ, vertu nú ekki að