Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 13
H EIM I LI S B L A Ð IÐ
113
VÉliJÖRN
i/LBJÖRN hct maður og var ann-
aðhvort þræll cða leysingi
l'óndans í Súðavík. Hann var kapps-
'naður mikill og ramnr að afli.
L»gði hann hng á dóttur bóndans
°g náði ástum hennar.
l'-inhvcrju sinni gekk Vébjörn með
"nnustu sinni út á Súðavíkurhlíð
°g gi/kaði hóndi á, að hann ætlaði
a'l hlaupa á hrott ineð hana. Hét
hi
unii nú á húskarla sína að veita
Lúiii eftirför. Þeir hrugðu skjótl
'1(l og hrundu fram skipi áttræðu,
"g reru út með hlíðinni. En er
l"'ir höfðu róið nm stund sáu þeir
hvar Véhjörn og lióndadóttir sátu
lll>dir klctti einum, sem 6kilur lönd
nullj Arnardals og Súðavíkur. Klett-
*lr þcssi er skammt frá sjó, kipp-
korn fyrir innan svonefnda Götu,
°g hefur verið nefndur Brúðhamar
s,ðan. Þegar Véhjörn sér, að hon-
**n> var veitt cftirför, skildi hanu
''ð unnustu sína. Hélt hún heim-
•niðis aftur, en hann ldjóp út og
UÞP hlíðina. Húskarlarnir lentu
skipinu í vogi einum og gengu
11 land. Þegar Véhjörn sér það,
gnkk liann að steini einum stórum
hátt uppi í hlíðinni og velti lion-
**Ul niður og hugði að láta liann
l'itta skipið, cn er steinninn kom
niður að voginuni, stadnæindist
^unn og stendur þar enn í dag,
fcI1 vogurinn er nefndur Yéhjarnar-
v°gur síðan.
Véhj örn hljóp nú út hlíðina, út
Ijfir Arnarneshamar og lagðist Jiað-
au til sunds frá eyri þeirri, sem
8,ðan er kölluð Véhjarnareyri, cða
°ftar í daglcgu tali Bjarnareyri.
^ynti Véhjörn nú norður í Djúp.
Þegar húskarlarnir sáu það
Ip'iiilu þeir fram bátnum og reru
á eftir honum. Þeir náðu honuni
svo norður undir Núpi, utanvert
við Snæfjallaströnd; fóru þeir þar
á land með hann og drápu hann.
Heitir núpurinn síðan Vébjarnar-
núpur, en er venjulega nefndur
Bjarnarnúpur.
(Handrit M. Hj. MJ.
„1>ÉTURSB()RGAR“-STRANDIÐ
ÞAÐ var í kringum 1825, að afar-
stórt rússneskt hvalveiðaskip, er
„Pétursborg“ hét, kom inn á
Strandaflóa. Hreppti það þar kaf-
aldshríð mikla og vissu skipverjar
ckki fyrri til en skipið kenndi
grunns fram af Smiðjuvíkurbjargi,
undan fossi þeim, er Drífandi heitir.
Sá foss fcllur fram af bjarginu 40-50
faðma háu og er langstærsti foss
á Hornströndnni. Þegar skipið
kenndi grunns, sáu skipverjar land.
Tóku þeir þá það ráð að fara
í skipsbátana, scm voru tveir. Skip-
stjóri fór í stærri hátinn við 10.
mann, en stýrimaður við 6. mann
í hinn.
Þeir lögðu nú fró skipinu, en eigi
var þar neinsstaðar um lendingu að
ræða, því hvasst var af norðri og
sjórinn allur hvítt brimlöður við
klettana. Bátarnir leituðu austur
með lamli, en þar var hvergi lend-
ing nema í Barðsvík og þó eigi
nema brimlítið sé. Héldu því skip-
brotsmenn yfir vik þessa og fyrir
ues það, er Straumnes heitir, sem
er á inilli liennar og Bolungavikur.
Bótur skipstjóra var á eftir og er
hann fór fyrir nesið, reis hoði
mikill, sem er norðanvert undir
Straumnesinu og týndist báturinn
þar nieð öllu innan horðs. Bátur
stýrimanns komst við illan leik inn í
Bolungavík, hrotnaði þar við lend-
ingu en allir komust af er á hon-
um voru. Lentu þeir norðan til í
víkinni itálægt Bolungavíkurseli og
sést enn í dag fyrir tjaldstæði
þeirra þar ulanvert við bæinn á
sléttri grund. Höfðu þeir lilaðið
þar tótl og tjaldað yfir.
Margir urðu til þess að ganga
á reka þegar standið fréttist, því
engin hyggð var þó í Barðsvík eða
Smiðjuvík og livergi frá Bolunga-
vík að Horni.
Einar Snorrason hjó þá í Bol-
ungavík. Hann var faðir Þorleifs,
er hjó þar lengi síðan. Einar fór
ásaint öðrum manni yfir í Barðsvík
og liafði þar þá rekið ýmislegt
af hát þeiin, er fórst á Straumnes-
hoðanum og skipstjórinn var á.
Fundu þeir að sögn skáp, er skip-
stjóri hafði átt, með peningum í.
Lík skipstjóra liöfðu þeir líka fund-
ið og dysjuðu þeir það þar í sand-
inum, sem Melkollar heita. Hirtu
þeir nú peningana og ýmislegt fleiru
og sneru síðnn lieim.
Litlu síðar tóku þeir bát og reru
þanguð, sem „Péturshorg“ var. Þang-
að komu og margir fleiri og hafði
liver í burt með sér það, er hann
vildi. Jón nokkur, er bjó í Reykjar-
firði á Ströndum, kom þangað á
hát allstórum og lilóð hann.
Nokkru síðar kom sýslumaður
norður til þess að grennslast eftir
strandinu. Voru þá margir kallaðir
fyrir rétt, er grunsamir þóttu, og
skiluðu flestir öllu aftur, þar á
meðal Einar Snorrason í Bolungu-
vík. Jón í Reykjarfirði var og kall-
aður fyrir og þrætti hann fyrir að
hafa tekið af strandinu nema aðeins
í eina „kráku“. Lét sýslumaður hann
vinna eið að framburði sinuin og
sleppti honum siðan óótöldum og
kvaðst ekki telja þótt maðurinn
hefði ásælzt slíka smámuni. Jón
sór eiðinn, en bátur sá, er lianu
hlóð af strandinu, liét Kráka.
Skipið „Pétureborg" hafði verið
búið að veiða 5 hvali er það
strandaði. Höfðu þeir verið brytj-
aðir niður í skipið og saltaðir, og
kom sú matbjörg inörgum manni
að góðu gagni. Skipið liðaðist síð-
an sundur og rak lengi vel ýmislegt
frá því. 1893 var til á Horni stór
jórnkrókur og var liann meðul-