Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 17

Heimilisblaðið
117
ftiaSui', liafi nokku rn tíma niikill maður verið til, en nú voru
,lUir að yfirgefa h ann; og ég — nú, ég liafði enga ástæðu
að elska liann. En ég liafði þegið peninga lians, ég liafði
^kið við skipunarbréfi lians, og ég liafði svikið hann. Þar
Se>n þessu var þann veg varið, mundi mér verða mestur hagur
því, að hann steyptist af stóli áður en ég gæti talað mínu
'náli við hann. Það yrði mér til láns — það yrði hernaðar-
S1gur minn, þá mundu teningarnir falla mér í hag. En ef
eg færi lmldu höfði, léti tímann vinna fyrir mig og biði
bangað til Ii ann félli, hvar væri þá heiður minn? Hvað vrði
l’á úr hinum hetjulegu orðum, sem ég hafði mælt við ungfrúua
^já Agen ? Ég yrði þá jafningi bleyðimennanna í gömlu sög-
U|iuni, sem földu sig í skurðum meðan orrustan geisaði, en
k°mu svo fram vir fyigsni sínu að henni lokinni og grobb-
Uðu af hugrekki sínu.
En engu að síður var holdið veikt. Það gat venð dagnr,
s°íarhringur eða ef til vill tveir sólarhringar, sem líf og dauði,
ast og dauði yltti á; og ég hikaði. En að lokum ákvað ég,
hvað gera skyldi. Ég ætlaði að ganga á fund kardínálans á
Sádegi næsta dag, eins og ég mundi liafa gert, ef ég hefði
e,1gar fréttir fengið. Fyrr ætlaði ég ekki að fara, því mér
^utinst ég að minnsta kosti eiga skilið þá bið. Lengur ætlaði
eg ekki að draga það; hann átti heimtingu á því.
Þegar ég hafði ákveðið þetta, taldi ég mig geta hvíl/.t í
friði. En ég vaknaði strax í dögun, og það var ekki meira
| £U svo að ég gæti legið kyrr þangað til ég lieyrði Frison fara
a kreik. Þá kallaði ég til hans og spurði, hvort nokkuð nýtt
'Uundi vera að frétta, og síðan beið ég og hlustaði meðan
*l;|nn gekk niður á götuna til að spyrja tíðinda. Mér fannst
'1;Uin aldrei ætla að koma aftur, og þegar hann loksins kom,
^Unst mér liann aldrei ætla að leysa frá skjóðunni.
— Jæja, hann er líklega ekki farinn? spurði ég að Jokum,
er ég gat ekki lengur haft hemil á forvitni minni.
Anðvitað var liann ekki farinn, svo ég sendi Frison aftur
‘S stað um níuleytið, og svo klukkan tíu og klukkan ellefu
! og alltaf fékk ég sama svarið. Fyrir nvér var eins ástatt
°8 fanga, sem bíður og þráir og, umfram allt, hlustar • eftir
Uáðvuv; og ég var liugsjúkur eins og raggeit. En þegar liann
U°in inn aftur klukkan ellefu, varpaði ég frá mér allri von
°g tók að bvia mig sem bezt ég mátti. En samt geri ég ráð
•vrir, að ég hafi verið annarlegur útlits að einhverju leyti,
bví Frison gekk í veg fyrir mig í dyrunum og spnrði mig,
atigsýnilega skelkaður, hvert ég ætlaði.
Ég ýtti honum með hægð til hliðar.
'— 1 spilastofuna, sagði ég, — og nú ætla ég að leggja mikið
1 borð, vinur minn.
Veðrið var dásamlegt, þegar ég kom út á götuna: sólskin
°g blíða, en ég varð þess naumast var. Hugur minn var allur
Hún er nú nefnd reikistjarnan
Venus.
Velikovsky rökstyður þessa kenn-
ingu sína nieð einkennilegu atriði,
sem vart verður hjá flestum liinna
gömlu menningarþjðða: Engin liinna
gönilu þjóða, sem snemma höfðu
viðað að sér framúrskarandi þekk-
ingu á stjörnufræði, svo sem Egypt-
ar, Babýloníumenn, Kaldear, Ind-
verjar, Kínverjar eða Mayarnir í
Mexikó, þekkja neitt til reikistjörn-
unnar Venusar fyrr en sextán öld-
urn fyrir tímatal okkar. Þessar þjóð-
ir þekkja allar muninn á reiki-
stjöruum og fastastjörnum, og þær
geta allar um reikistjörnuriiar Merk-
úríus, Mars, Júpíter og Satúrnus,
þcjtt undir öðrum nöfnum sé. Það
er aðcins Venus, skærasla stjarnan
á nátthimni okkar, sein aldrei er
nefnd á nafn.
OG þegar Venusar er fyrst getið
í ritmn stjörnufræðinganna, eru
frásagnir um liana hinar furðuleg-
ustu. Kínverjar segja, að Venus sjá-
ist um háhjartan daginn og sé næsl-
um því jafnbjört sólinni. Kaldear
segja, að Venus liafi „skegg“, í
Talinúð Gyðiuganna er sagt, að „cld-
ur hangi niðiir úr“ Venusi, í liin-
um heilögu Veda-hókmn Indverja
er sagt, að Venus sé eins og „rjúk-
andi eldur“ að sjó, og Mexikanar
nefna Venus „llina rjúkaudi
stjörnu“. Allt þetta verður skiljan-
legt ef við gerum ráð l'yrir, að
nokkur tími hafi lið'ið þangað lil
halastjarnan Venus hafi misst hal-
ann. Ef þessi kenning er rétt, er
þar með komin ráðning á liiiium
dularfullu Venusar-töflum úr Ass-
urhanipals-bókasafiiinu í Ninive. Á
þessuin töfluni er nákvæmur út-
reikningur um það frá ári til árs,
hvaða mánuði Venus sé sýnileg og
hvaða mánuði hún liverfi sjónum
manna. Nú á tímum hverfur Venus
aldrei af himninum, en það hlýtur
hún að hafa gert, meðan hún gekk
enn hina sporöskjulöguðu hraut
halastjörnunnar.
Velikovsky heldur því fram, að
Venus hafi ekki farið að' ganga
eftir núverandi hraul sinni milli
Merkúriusar og jarðarinnar og orð-
/