Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 18

118
á ákvörðunarstað niínum, svo mér fannst varla steinsnar að
heiman til lniss kardínálans. Ég var ekki fyrr kominn af slað,
en ég var kominn á leiðarenda. Uti fyrir hliðunum miklu
voru tveir eða þrír varðmenn úr lífverði kardínátans, alveg
eins og kvöldið minnisstæða, þegar ég kom þangað í rign-
ingarsuddanum, og framtíðarhorfur mínar virtust geta brugð-
izt til beggja vona. Þegar ég kom nær, sá ég, að gangstéttin
liinum megin var alþakin fólki, sem ekkert erindi virtist eiga
annað en standa þegjandi og horfa í laumi yfir götuna, énda
vildi það auðsjáanlega láta líta svo út, sem það hefði aðeins
átt leið þarna framhjá af tilviljun. Það var eins og eins konar
ógnun fælist í athugulu augnaráði þess. Ég sneri í áttina að
hliðunum, og þegar ég leit aftur, sá ég, að fólkið virtist helzt
vilja gleypa mig í sig með augunum.
Það hafði líka fátt annað til að horfa á. Húsagarðurinn
var nú auður, og kyrrð og sólskin vfir öllu. Þó var aðeins
skammt síðan að ég hafði séð þar tvo tu'gi vagna og þrefali
fleiri þjóna, er hirðfólkið var í lieimsókn. Liðsföringinn, sem
var á verði, sneri upp á yfirskegg sitt og horfði undrandi á
mig, er ég gekk framhjá honum, og þjónarnir, sem voru að
slæpast í súlnagöngunum og voru svo niðursokknir í sam-
ræður í hálfum liljóðum, að ])eir hirtu ekki einu sinni um
*að láta líta svo út, sem þeir væru að gera eittlivað, glottu,
þegar ég nálgaðist þá. En þegar ég var kominn upp stigann
og að biðstofudyrunum, var mælirinn fyrst barmafullur. Mað-
ur sá, sem var á verði, ætlaði að opna dyrnar fyrir mér, en
þá gekk í veg fvrir mig ráðsmaður kardínálans, sem liafði verið
að ræða við nokkra félaga sína, og stöðvaði mig.
— Viljið þér gera svo vel að segja mér erindi yðar, lierra
minn? sagði hann ágengnislega, og ég gat ekki annað en
undrazt hinn kvnlega svip þeirra.
- Ég er herra de Berault, svaraði ég hvasslega. Eg á er-
indi hingað inn.
Hann hneigði sig með nokkurri kurteisi.
— Já, herra de Berault; ég hef þann lieiður að þekkja
yður í sjón, sagði hann. En — afsakið. Eigið þér erindi við
hans hágöfgi?
— Ég á þetta venjulega erindi, svaraði ég livasslega, sem
er lifibrauð svo margra okkar, lierra minn! Að þjóna honum.
— En á liann von á yður, herra ininn?
— Nei, sagði ég undrandi. Þetta er venjulegur viðtalstími,
og ég á erindi við liann.
Maðurinn horfði á mig andartak og virtist vera í kröggum.
Síðan veik liann til Idiðar og benti dyraverðinum að opna
fyrir mér. Ég gekk inn og tók ofan; ákveðinn á svip og reiðu-
búinn að horfast í augu við hvern sem vera skyldi. Þegar
ég steig yfir þröskuhlinn, blasti lausn ráðgátunnar við mér.
Það var enginn í biðstofunni.
HEIMILISBLAÐlP
ið reikistjariia fyrr en á áttundn
öld fyrir Krists burð.
Mót halastjörnunnar Venusar
óh
Og
jarðarinnar uni það l)il 1500 áiuni
fyrir Krists burð hafði ekki aðei"s
truflandi áhrif á snúning jarðan"*J
ar. Braut jarðarinnar umhverfis S(
ina hreyttist eiunig, miðpunkt"*
hennar færðist til, og margt hená'1
lil þess, að þegar jörðin hafi af11"
farið að snúast, liafi hún snúizt
öfuga átt við það sem áður
Af ævagömlum myndum og letri 11111
ráða, að fyrir miðhik annarrar a ^
arinnar fyrir tímatal okkar hafi ^
in runnið upp í veslri og genl"
til viðar í auslri!
En þessi fundur jarðarinnar
og
halastjörnunnar hafði einnig afd111
ríkar afleiðingar fyrir halastjör"111111
Braut hennar raskaðist og st^
Ennþá afdrifaríkari 'arð a«na
fundur halastjörnu þessarar við að
■ var
ða,
reikistjörnu síðar. í þetta sktP*1
um reikistjörnuna Mars að ræ
f þessum fundi leiddi þ®ð’ 11
og a
liU"
Yenus lenti á hraut þeirri, sei"
nú gengur, og varð sjálf að 11 , (
stjörnu. Þessi fundur hnattaniia s‘
frá jörðinni, og óteljandi s"^"
allra niögulegra þjóða lýsa Pe88
fundi seni orrustu milli tveggja .'
náttúrlegra vera.
Það urðu einnig afleiðingar þ1-
fmidar. að Mars raskaðist a
sinni, og eftir það kom sú stjar"
óhugnanlega nærri jörðinm
ánda livert ár næstu öld a
í iill þau skipti varð vart gcl"
truflana, sem er að miklii l®y*‘ ^
í Bihlíunni og öðrum frásögnum
jarteikn á liimni.
Yíðtækustu áhrif þessara
lmattanna í geimnum hvað jörðiú
snerti, voru þau, að hraut jarð*"
d'
pað
yfir-
ess“
hra"‘
itjar""
fim"11'
eftir-
ei"1'
lýsl
111U
fiinda
innar raskaðist, s\o að árið h'"r
ist úr 360 dögum upp í 365.
getur alls ekki veriö tilviljun, seg1
Velikovsky, að Jndverjar, Persar'
Babýíoniumenn, Assýríumenn,
ingar, Kaldear, Egyptar, Grikklf‘
Rómverjar, Kínverjar og Mayar"1^
og Inkarnir í Mexikó reiknuðu 1111
að
M
fiiu"1
ða
i fyrstu með 360 dögum,
þessar mörgu og ólíku þjóðir ne>
ust til að lengja árið um
daga nokkurnveginn samtímis, e'
á sjöundu öld fyrir tímatal okka1-