Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 19
^eimilisblaðið
119
■ W' '
15. kafli.
Það vorar.
Já, é{; var eini maðurinn, sem óskaSi áheyrnar hjá liinum
"'ikla kardínála þessa morgunstund. Ég glápti í kringum mig
1 langri og mjórri stofunni, þar sem liann var vanur aS stika
fr;>m og aftur um gólfiS aS afloknu viStali \iS meiriháttar
^esti. Ég glápti, eins og ég hef þegar sagt, ýmist til hægri
e®a vinstri, eins og hálfgerSur fáviti. Stólarnir báSum megin
1 stofunni stóSu auSir og gluggaskotin voru líka auS. Kardín-
■'kdiatturinn meS R-inu og skjaldarmerkiS héngu á veggnum
'ör auðu gólfinu. Þó var einn maður í stofunni, hæglátlegur,
Jökkklæddur maður, sem sat á stólkríli við innstu dyrnar og
'Ur að lesa, eða lét sem liann væri að lesa, í lítilli bók, án
l)ess að líta nokkru sinni upp. Hann var einn liinna blindu,
mallausu og pukurslegu manna, sem safna holdum í skugga
stórinennanna.
Eg hafði fyrr komið í biðstofu Richelius, er þar var svo
"dkil þröng manna, að liann komst ekki inn lil sín, en nú
'tssi ég ekki mitt rjúkandi ráð og hugrenningar mínar voru
"JygSun blandnar. Allt í einu lokaði maðurinn bókinni, stóð
u faetur og gekk hljóðlaust á móti mér.
— Emð þér lierra de Berault? sagði hann.
~~ .1 á, svaraði ég.
— Hans liágöfgi á von á yður. Gerið svo vel að fylgja mér
eftir.
Ég gerði eins og hann bauð mér, og var nú enn dolfalln-
Uri en áður, því hvernig gat kardínálinn vitað, að ég var
kominn? Hvernig gat bonum hafa borizt vitneskja um það,
Svo að hann gæti gefið slíka fyrirskipun? En mér gafst ekki
langur tími lil hugleiðinga, hvorki um það né annað. Við
^etigum gegnum tvö herbergi og voru nokkrir skrifarar að
vmnu í öðru þeirra. Við námum staðar við þriðju dyrnar.
I'ögnin, sem umlukti allt, var svo djúp, að hún var næstum
Pví áþréifanleg. Dyravörðurinn drap á dyr, opnaði þær, lagði
fitigur á varir sér, ýtti fortjaldi til hliðar og benti mér að
fhinga inn. Ég lilýddi, og kom inn í fordvri, sem afmarkað
Vur með tjaldi.
— Er þetta lierra de Bcrault? var spurt með mjórri og
8kraekri - rödd.
— Já, yðar hágöfgi, svaraði ég titrandi.
— Komið inn, vinur minn, og talið við mig.
Ég gekk inn úr fordyrinu. Ég veit ekki, hvernig á því stóð,
en mér fannst áhrif fólksfjöldans úti á götunni, auðu biðstof-
nnnar, sem ég hafði staðið I og kyrrðarinnar og þagnarinnar,
öll vera sameinuð hér, og miða öll að því, að hjúpa mann-
'nn, sem stóð frammi fyrir mér, virðuleika, meiri en lionum
Útreikningurinn um, livar og livern-
ig þeir ættu að hæta þessnm tlög-
um inn í hin óliku dagatalskerfi
sín olli þeini liinuin mestu erfið-
leikum.
VIÐ höfum nú sciV, aó dr. Velikov-
sky skortir ekki hugmyndir.
Forlagið, sem gefur út hækur hans,
\æntir sér mikils af þessu verki
lians, sem vægast sagt vcnVur aiV
kallast athyglisvert. UmræiVnr mn
kenningar hans eru þegar hafnar,
og gera má ráiV fyrir, að þær grípi
smám saman mn sig.
— Bókin mun vekja miklar Um-
ræður, segir dr. Velikovsky um leið
og hann hjálpar gesti sínutn í
frakkann. Margir niunu lofa liana
hástöfum, en aðrir inunu fordæma
hana. En heiftarlegustu árásirnar,
liætir hann við í spáinannlegum
lón, munu koma frá þeim, sem
alls ekki lesa hana.
„Gjörðu ekki gys
að því .
Frh. af hls. 105.
um fræðum, segir Krist vera
atxnað en það, sem lianti sjálf-
iii■ segist vera, þá er sá kenn-
ari ekki lengur sannleikans
megin. Og þá bendir sam-
vizkan hverjum ungum og ein-
lægum námsmanni á þetta:
„Framar ber að hlýða Tvristi
en mönnuin“. Og þess ertt nóg
dæmi á vorum ilögum, að
námsmenn liafa hlýtt þeirri
röddu samvizkti sinnar og
komizt klakklaust út úr völ-
undarhúsi skólanna, fullvísir
þess, að með því eina móti
gætu þeir orðið sér og þjóð
sinni til ævarandi blessunar.
„Áfram því nieð dtig og dáð,
Drottins studdir ást og uáð.
Sé hcmn meti oss ekkert er
ótlulaust — þá sigrmii vér“.