Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 22

122
væruð þegar orð'inn að liræi, ef þér hefðuð ekki gefið Inér
ioforð yðar, svarið niér þessu! Hvað er Inn traiist j)að, sfein
ég bar til yðar?
— Svarið við þéirri spurningu er einfalt, svaraði ég og yppti
iixÍ ii'nl, og var nú farinn að færast í minn ganila liam. Ég
er hingað kominn til að taka út refsingu mína.
— Og hahlið þér, að ég, viti ekki, livers vegna þér hafið
lekið þann kost? hreytti liann út úr sér og lamdi sv() fast í
stólbríkina, að mig undraði stórlini ií iifíi liiihl. Al' þ'ví að
þér bafið lieyrt, lierra iiiini), áð éjg sé iiú valdalaus inaður!
Af því að þér hafið liéyrt, að ég, sem var í gær hægri liönd
konungsins, sé nú skrælnaður, visinn og vesæll! Af því að þér
hai’ið' lieyrt — en gætið yðar! Gætið yðar! hélt hann áfram
máli sínn með einkennilegri ákefð og rödd, sem minnti á
urr í hundi. Þér og hinar skepnurnar! Gætið yðar, segi ég,
því svo getur farið enn, að þið hafið reiknað dætnið rangt.
— Ég tek Guð til vitnis tilh að þetta ér ékki rétt, sagði
ég alvarlega, Ég vissi ekkert uiii þétta fyrr en ég kom lil
Parísar í gærkVöliÍi. Ég kom liingað með það áform eitt í
ii’úgá, að endurheimta heiður minn með því að fá vður aftur
í liendur það, sem þér gáfuð mér gegn heiti mínu, og ég fæ
yður það hér með í liendur.
Hann sat kyrr í sörnu stellingum eitt andartak og liorfði
fast á mig. Síðan slaknaði nokkuð’ á andlitsdráttum hans.
— Verið svo góður að hringja þessari bjöllu, sagði Iiann.
Bjallan stóð á borði rétt hjá mér. Eg þringdi henni, og
kom J)á inn maður, sem gekk hljóðlegar en köttur. Hann
virtist líða áfram til kardínálans, og fékk hoinim pappírsblað.
Kardínálinn leit á það, og maðurinn beið og laut liöfði í auð-
mýkt. Hjartað harðist uin í brjósti mér.
— Ágætt, sagði lians hágöfgi, er liann liafði Jiagað svo lengi,
að mér fannst enginn endir iet la að verða á því. Látið opna
dyrnar.
Maðurinn hneigði sig og hvarf fram fvrir tjaldið. Ég heyrði
smábjöllu hringt einhvers staðar í hinni djúpu kvrrð, og allt
í einu stóð' kardínálinn á fætur.
— Éylgið mér, sagði liann, og það var kynlegur glampi í
livössu augnaráði hans.
Ég veik til hliðar, orðlaus af undrun, er hann gekk fram
fvrir tjaldið, og fylgdi lionum svo eftir. Éyrir utan fvrstu
dyrnar, sem stóðu opnar, komum við að átta eða níu mönn-
um, þjónustusveinum, munki, ráðsmanni og nokkrum varð-
mönnum, sem hiðu þegjandi eins og málleysingjar, Mennirnir
bentu mér að ganga á undan sér og fylgdu okkur síðan eftir,
og í þeirri röð gengum við gegnum fyrsta og annað herbergið,
|)ar sem skrifstofumennirnir stóðu og lutu höfði í virðingar-
skyni. Þegar við komurn að síðustu dvrunum, þeini sem lágu
að biðstofunni, var þeim hrundið upp og einhverjir kölluðu:
HEIMILISBLAÐIP
næst
ínér ag laiilili nii
Jiar st-m Íögrájiiiihíiiíníi
hjfl
1111
I.
líta «
vfrii'
Eg þágdi. —• Kiináih sagííi Mi’ll'1''
fiilÍtrúi; néfriir sig ungfrú Delarn"
eða eitthvað slíkt. Hún hefwr linst
hár. Éað er vörður við aiVnl'Ö1
hótelsins. Við höfum þar fi”r®
nienn. fJú ættir að ganga úpp a
garðinuni «g lialila þar vörð. I,vl
tók Möllow nnilir liaiidli'P?
fvrir hdrúWi
þtnð.
ld*nnisklæddiir lögreglulijónn ^
vi<\ stýrid. Vi<\ settmnst inn, <>£ )l
inn ók liratl af staö.
Yfirlögregluþjónninn leit á ,,llr
undan glerauguniini og sag^1
— I3etta er mjög lagleg sag«
y<\iir, en hún gagnur ekki. Hh,1íI
leit a niöppuna ökjöliintin1
Ég íield; a<\ vi<\ ættlim a<\
skjölin, MolÍöw. l3a<\ gæfj
skemmtilegt.
Ég sagði: — Yfirlögregluþjónn>
cg ráðfegg yður að opna ekki Pa
ann. Það eru leyniskjöl í lioiuia
Yfirlögregluþjónninn opnaf
möppuna með vasahnif, l«‘it á llllt:
glettnislega og sagði: — Þetta P
ur niaðiir nú kallað leyniskjöl-
Eg varð agndofa. Fyrir fra1118
liann lá innilialil niöppunnar
vandíega sainanhrotin eintök a‘ 1 11
hlaði, Torquay Star, og
annuð.
Yfirlögregluþjónninn sagði
Mollow fnlltnia: — Farðil ^
liana inn í einn klefaim, <’g
verðurðu strax að liringju til ^ 1
aniS. Þtígár ég htíyrði þtítta
mér allri íokið. „\Yilliains
nafii það, er Róhert notaði, þef31
íiann var í tírintÍagjörðum Þr,r
ÍtíyniþjóilUstuna.
ekki’rl
við
iiieð
var
var
KLUkKAN var níti, þegar <brl"
ar opnuðust og Róherl
inn i klefann. Hulin liorfði l'1111*-
buinn á nlig. ^
— Láttu mig lieyra, hva<\
liefur, Mignon, sagói hann. ^eg
inér allt af létta.
É" sagöi honuin frá nafnl®1*®,
hréfinu og rá<\i Yvettes. Éjí sl*r<
honuni, a<\ ép hefði ætlað a<\ ^01^.
honuni a<\ óvörum hjá ljóshærí
stúlku.
Þejiar ég hafði lokið niáli
sugði liann: — Þetla lílur ekki 31
út. Án þess að |>ú hefðir hugniy,1(