Heimilisblaðið - 01.07.1950, Blaðsíða 26

126
an á fíníega skriftina, er ég hafði opnað það. En að lokum
rann upp fvrir mér þýðing bréfsins. Það var á þessa leið:
Það er ósk konungsins, «ð lierra Gil de Berault, sem liefur
blandafi sér í málefni ríkisins, dragi sig nú þegar í hlé og
flytjist til óðalsins Cocheforét, sem er eini staSurinn, er hon-
um heimilast að dvelja á, þangaó til konunginum þóknast
að gera afirar ráðstafanir.
RICHELIU KARDlNÁLI.
* *
%
Við genguni í hjónaband daginn eftir, og að hálfum mán-
uði liðnum vorum við komin aftur lil Cocheforét, lil skóganna
brúnu milli hinna suðlægu fjalla; og á þeim tíma auðnaðist
hinum mikla kardínála, sem þá hafði unnið enn einn sigur
á óvinum sínum, að renna köldum og brosandi augnm sínum
yfir stórmenni heimsins, sem enn áttu leið um móttökuher-
bergi hans. Lánið lék við hann í þrettán ár frá þeim líma,
en þá batt dauðinn endi á frægðarför. hans. Heimurinn hafði
nefnilega auðgazt að þekkingu; og allt til þessa dags nefnist
dagurinn, er ég stóð einn eftir frammi fyrir honuni, en allir
vinir hans liöfðu yfirgefið liann, „Dagur liinna blekktu“.
E N D I H.
I næsta liefti hefst ný framhaldssaga, er heitir
StewnimfkiÍ
ng cr eftir ameríshu rithöfundana
Everett og Olga Webber
Saga þessi liefur nái) geýsilegum vinsaddum í Ameriku og verið prentuð
í milljónum eintaka. Hún gerisl í hinni víðfrœgu horg, New Orleans, og
greinir frá átökuni á niilli hinna dramblátu Kreóla, sem voru afkomendur
Spánverjanna, er fyrstir hernámu landið, og Amerikumanna, er f>á höfðu
nýlegu sigruð f>á. Hún segir frá hinni ungu RAFAELU, er unni hug-
ástum GARRICK, skipstjórunum unga, er með hyssu sinni og gulli bjarg-
aði lienni frá svipuhöggum höðulsins og þar með hrœðilegum sársauka
og niðurlægingu. Hún segir frá ELISABETU, konunni, sem Garrick hélt
að hann elskaði. Hún segir frá SIMONE, er bar sjúka ást til Garricks
og neyddi Rafaelu af fieim sökum til að selja sig þeirri konu, er hún hataði.
BRENNIMERKIÐ er atburðarík og spennandi saga. Lesendum Heimilis-
blaðsins niiin áreiðunlegu falla hún vel í geð,
HEIMILISBLAÐIP
Max bjó sig undir aó detta »'(,í
nr á svalirnar fyrir utan. En þ»?ar
lianii hafði sleppt takinu, rak ba»»
upp liátt, skérandi óp.
Hurðin opnaðist og inn kon'
þjónn nieð flösku og tvö ?1<>S 8
bakka. — Monsieur, bér er ko»'
akið, sem þór báðuð um, sagði ba»»
og setti bakkann frá sér á bor 11
og fór síðan aftur.
Friðrik starði á eftir honuni, fö
lögregb
ur í andliti. — En, staniaði ba»»'
Hvar er lögreglan?
— Eg átti ekki von
unni. Ágúsl andvarpaði. I’uð '”r
bara Hinrik, sem ég átti von fl- ^
— En þessi náungi, tautaði I r"
rik.
— Nei, svaraði Ágúst. Hann
u r ekki aftur. — Það cru cnP1"
svalir fyrir íllan gluggann!
Smælki
. • vel.
— Eg er gamall, það veit cg
sagði ríki inaðurinn. En ég er l°r
andi ástfaiigiiin af þér. Þegar r
dey, skal ég arfleiða þig að ölh»^
auðæfum iníiium, liara ef þ» '
giftast mér.
— Hefnrðu nokkrar leiðinb?3
venjur eða kæki? spurði stúlkal
— Ónei. ncnia cf vera kyntii l,a
Ugf
að ég geng í svefni. Finpst
það mjög leiðinlegt? ..
— Nei, nci, þii crt indæll, gal"^
ininn. Auðvitað vil ég jriftast Þ®
()g eigum við ekki að gista á I"1
kaupsnóttina okkar á sjöttn h.
í bótelinu bérna fyrir liandan r ^
iina eða einhverju öðru báu b»-
l
Kennarinn var að kenna sög»
þjóðar og sagði:
— Gústaf Adolf liáði marga1 ^
ustur og í einni þeirra féll b1,a
Iívaða orusta var það, Guniiar-
— Það var áreiðanlega sú síðaf
. 'Sá,
•v g|[
— Hvernig stendur á þvi, a°
finn þig hér vera að ky6sa kon»»
niína?
— Líklega af Jiví, að þú ge»?"
á gúmmískóm!