Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 8

r
136
að stinga einum einasta pen-
ingi í sjálfsalann, og án þess
að fikta neitt við sjálfvirka
áhaldið.
— Hvemig fórstu að því?
— Bíddu við. Nú leið hálf-
ur mánuður. Þá kom maður-
inn frá gasfélaginu til að tæma
peningahólf sjálfsalans.
Hann las á mælinn, sá hvað
ég hafði eytt mörgum ferfet-
um, opnaði peningahólfið og
sá að það var tómt. Þetta var
franskur gasveitumaður með
hlálegt skegg.
Hann sagði: — Herra minn,
það eru engir peningar í pen-
ingahólfinu hjá yður.
Ég sagði: —- Mér stendur
alveg á sama um það, herra
gasveitumaður.
Hann sagði: — En hvar era
peningarnir?
Ég svaraði: — Ég er veik-
ur, lierra minn. ft/fér er ómögu-
legt að svara þessum gátum
yðár. Verið svo góður að fara.
Hann sagði: ■— Ég verð að
tilkynna þetta, herra minn.
Ég sagði: — Farið til fjand-
ans. Hann læsti sjálfsalanum
aftur og innsiglaði hann. En
ég hafði nóg gas næsta hálfa
mánuðinn fyrir því.
Svo kom gasveitumaðurinn
aftur og annar embættismaður
frá þeim með honum. Þeir
byrjuðu á því að skoða innsigl-
ið á sjálfsalanum og sáu, að
ekki hafði verið hreyft við því;
þetta var eitt af þessum flóknu
blýinnsiglum, sem erfitt er að
gera brellur með. Þá litu þeir
á logaskær Ijósin og glóandi
heitan ofninn. Síðan sendi um-
sjónarmaðurinn mér augnatil-
lit af því tagi, sem minni karl-
ar en ég láta svo oft skjóta
sér skelk í bringu með, opn-
aði peningahylkið og sá að
það var tómt.
Deilan, sem út af þessu
spannst, hlýtur að hafa heyrzt
alla leið út á D’Anvers-torgið.
Árangurinn? Þeir kváðu
upp þann úrskurð, að sjálfsal-
inn væri bilaður, tóku hann
burtu og settu nýjan í stað-
inn. Það var einn herjans sjálf-
sali, stór og rauður eins og
strætisvagn, og hávaðinn í lion-
um, þegar peningi var stungið
í liann, var eins og þegar
kvenbílstjóri skiptir um gír.
Þeir komu aftur eftir viku,
og þá lifði á öllum gasljós-
unum og hitinn í herberginu
var eins og inni í bakaraofni.
Þeir voru um það bil þrjú
kortér að opna sjálfsalann, því
þeir höfðu lokað honum svo
rammlega. Og hvað skyldu
þeir hafa fundið? Loftið tómt!
öskraði Karmesin skellihlæj-
andi, svo að vatnskrúsin liopp-
aði í þvottaskálinni og rúð-
urnar glömruðu í glugganum.
— En, Karmesin, spurði ég;
hvernig fórstu að þessu?
— Bíddu nú við, sagði
Karmesin, það er nákvæmlega
sama spurningin og gasveitu-
mennirnir lögðu fyrir mig. Ég
brosti bara leyndardómsfullu
brosi og svaraði þeim engu.
Og svo fékk ég einn góðan
veðurdag, eins og ég hafði bú-
izt við, kurteisleg skilaboð frá
einum af framkvæmdastjórum
félagsins, þess efnis, að eiga
viðtal við hann, og honum
sagðist eitthvað á þessa leið:
— Herra Lavoisier; ég veit
ekki, hvað þér hafið hafzt
að, en það eitt er áreiðanlegt,
að það getur ekki verið lög-
HEIMILISBLAÐIÐ
legt. Hvaða brellur hafið þ®r
haft í frammi við sjálfsalann
okkar?
Ég brosti aðeins. — Svona
nú, herra minn, sagði gasveitu-
maðurinn. Við munum taka
vægt á þessu. Við ætlum ekki
að lögsækja yður. Segið okk-
ur aðeins, hvernig þér koinið
sjálfsölunum af stað án þesS
að setja í þá peninga, og svo
skulum við láta þar við sitja
— við gætum jafnvel séð 1
gegnum fingur hvað snertir
þetta smáræði af gasi, sem þer
hafið notað án þess að borga
fyrir það.
Ég sagði: — Ef ég á a<5
segja yður það, herra niinUt
verðið þér að gera meira en
hverfa frá lögsókn; þér verðið
að greiða mér tuttugu þúsund
franka. Ef þér gerið það ekkit
skal ég gera gasnotendun1
kunnugt svo lítið heri a»
~ fA
hversu einfalt það sé, ao 1
gasið ykkar ókeypis. Ykkur
væri hetra að kynna ykkur að
ferðina. Hún gæti kostað
ur meira en tuttugu þúsund-
— Þetta nær engri átt! tep11
hann.
— Þið munduð neyðast til
að endurbæta alla sjálfsalana
ykkar, skaut ég að honum.
Við mættumst miðja vega
og sættumst á tíu þúsund, og
svo kom hann lieim í i,er'
bergið mitt með mér.
— Og hvað svo? spurði ég-
— Þetta var allt svo ein-
falt. Ég benti lionum á botn
sjálfsalans og sýndi honurn
örlítið gat, sem ekki var stærra
en títuprjónshaus.
Það var fyrsta atriðið, og
svo sýndi ég lionum sápustykk-
Frli. á bls. 154.