Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 9

heimilisblaðið
137
Dagmar Brock-Urne
LÆKNING FYRIR BÆN
\ seinni tímum koma margar góð-
ar greinar í blöðunum um lækn-
*ngu fyrir bæn.
Ég man sérstaklega eftir einni
slíkri grein, sem bar vott um trú
°g kærleika; þegar ég var búinn
a® lesa liana, þá sat ég lengi og
Éugsaði og undarlega angurvær hugs-
Un fyllti huga minn. Var það kraft-
Ur mannsins í bæninni, 6em úrslit-
um réð eða var það Guðs vilji?
Ér því ekki alltaf svo varið, að
það verður, sem vill?
Að svo búnu tók ég að hugsa til
Éinna mörgu, sem hrópa til Guðs
1 örvæntingarofboði sakir innilegr-
ar sorgar út af ástvinum sínum,
Sem bera ef til vill á sér dauða-
uterkin. Hversu oft má þeirn finn-
ast þeir vera settir til hliðar. Þeir
Éiðja þó á sama hátt í sömu trú.
Trúin er fólgin í bæninni sjálfri.
Þeim finnst, ef til vill, að bænin
Éljóti að ná inn að hjarta Guðs.
t’eir lögðu björtu sín og sálir fyrir
ffaman altari Drottins. En þrátt
fyfir það — bæn mannsins gat ekki
Éaggað vilja Guðs. En trúið mér,
Éann heyrði bænina samt, þó hann
,oeki ástvininn frá þeim.
f fyrslu sorg vorri stönduni vér
raðþrota og valtir og stundum ef
‘il vill á báðum áttum í trúnni.
Sárasta og þyngsta hugsunin brýzt
UPP frá brjósti voru: „Hvers vegna
Éeyrði Guð eklci bæn niína?“ Það
eru svo margir, sem segja: „Við
Éáðuin og fengum ekki“. Við liinir
Éáðum líka, en báðum við ekki
nóg? Trúðum við ekki nóg? Eða
hefur Guð yfirgefið oss? Og inni
1 grátkvaldri sálinni rísa spurning-
arnar og heimta svar.
Hér ríður á að geta sagt: Verði
þitin vilji. Þá verður það léttbær-
ara, því að trúin á kærleika Guðs
6,endur ofar vilja voruin og skyn-
8emi, sem aldrei geta gripið eða
8kilið vegu Guðs.
Mig langar til að segja frá smá-
alviki alsönnu. Kona ein barðist í
bæn og trú, en varð að missa mik-
ils; en fyrir sorgina fékk hún
samt sem áður að sannreyna, að
kristna trúin er sígræn grein, sem
aldrei visnar. — — —
AÐ var ung kona, sem lifði svo
farsælu lífi, að á hverjum degi
varð hún að fórna höndum og
þakka fyrir lífið.
Þá kom það fyrir að maður henn-
ar lagðist veikur. Það var fyrsta
skýið, sem skyggði á heiðríkan
himininn hennar. Hún lokaði að
sér og bað innilega og guðræki-
lega. Hún lagði allt fram fyrir
Guð í barnslegu trausti. Manni sín-
um unni hún öðrum framar. En
tíminn leið og manni hennar þyngdi,
og loks varð hún að fara með hann
erfiðan veg á taugalækningastofu.
Sorgin hélt innreið sína á heimilið
hennar, þung og óhuggandi. Var
Guð þá alveg búinn að yfirgefa
hana? Þá komu henni allt í einu
í hug þessi indælu orð: „Ekki
sem ég vil, heldur sem þú vilt“.
Þessi orð frelsarans hugguðu liina
ungu sál hennar og hún bar sorg
sína, eins og henni var úthlutað.
Hún þurfti að fara langa leið og
erfiða til að heimsækja mann sinn.
Hún sá hann sitja fyrir innan
gluggann og hann bauð hana guð-
vclkomna, þegar hún kom inn til
hans, og er hún fór, kvaddi hann
hana ástúðlega. Á leiðinni heim var
andlit hans á bak við gluggann allt-
af fyrir hugskotssjónum hennar og
hún andvarpaði: Hvers vegna?
Hvers vegna?
Einn daginn kom yfirlæknirinn
og sagði henni, að maður hennar
gæti aldrei komið út framar eða
orðið heill heilsu. Þá brosti hún
og læknirinn horfði undrandi á
hana. Var þetta nokkuð broslegt?
„Já, ég brosi, læknir, því að það
er mín trú, að maðurinn minn kom-
ist út héðan“.
Hún hélt heimleiðis. En er hún
gekk frá lækningastofunni gegnum
skóginn, þá fannst hcnni eklcert alt-
ari vera fegurra en altari náttúrunn-
ar. Þarna var Drottinn í nánd. Bæn-
irnar, sem hún bað þarna úti, voru
bæði innilegar og guðrækilegar. Það
var eins og hugmyndir trúarinnar
og vonarinnar gerðu hana styrka
og heilbrigða í anda. — — —
AÐ var orðið skamint til jóla.
Þessi mikla hátið hófst nú á
svo mörgum heimilum. Hún sat ein
heima með Iitlu börnin þeirra þrjú
og hugsaði til hans, sem einn var
fjarverandi og varð nú að fara á
mis við heimilisgleðina. Þyngst varð
henni að ganga í kringum jólatréð
með börnin sín og syngja með þeim
jólasálmana. Skyldi hann ekki fá
að heyra einn einasta söng, sem
unni allri sönglist hugástum og
heimilinu sínu þó mcst af öllu?
Þegar búið var að slökkva Ijósin
á trénu og börnin lögzt til svefns,
þá lá hún lengi vakandi og hugs-
andi. Þetta var jólanóttin — nótt-
in helga. Hún bað bænir sínar inn
í bátíðina hljóðlega, hátíðina, sem
gaf lífsins bezta hnoss. En i gegn-
um bænina heyrði hún þessi orð,
eins og undirrödd: „Ekki eins og
ég vil, heldur eins og þú vilt“.
Nú rann upp nýársdagurinn. Nú
vildi hún fara og óska manni sín-
um gleðilegs nýárs. Henni fannsl
vera svo undursamlegt yfir þessum
degi, hjartað barðist henni í brjósti.
Það var eins og citthvað kynlegt
myndi koma fyrir.
Þegar hún kom að hliði lækn-
ingastofunnar, þá mætti hún lækn-
inum og hann leit djúpt inn í
augu hennar með glöðu brosi. Hann
hafði alltaf kcnnt í brjósti um
hina barnslegu ungu konu í hjarla-
sorg hennar.
„Jæja, frú“, sagði hann. „Stjórn-
arnefndin hérna hefur ákveðið, að
þér takið manninn yðar heim með
yður“.
Þá ómaði fagnaðarsöngurinn í
hjarta hennar. Það var eins og hii .-