Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 15

heimilisblaðið
143
bakkanum. Tollbáturinn, sem
einnig liafði sóttvarnareftir-
litið um borS, kom strax til
þess að rannsaka, hvort þeir
væru með gulu veikina eða
annan smitandi sjúkdóm. Car-
tick beyrði negrana, er sátu
undir árum, vera í áköfum
saniræðum og benda í áttina
til líkamanna þriggja í brand-
siglunni.
Hafnarvörðurinn, er sat
fremst í tollbátnum, mætti
augnaráði Carricks.
— Þokkalegt athæfi! sagði
hann og kinkaði kolli. Ég
liafði grun um, að það væri
ekki allt í sómanum hér um
korð. Þið láguð hér í þrjár
vikur og voruð út úr drukkn-
lr á hverjum degi. Þegar þið
siglduð béðan aðeins með kjöl-
festu, sagði ég við sjálfan mig,
að [)að væri ekki allt eins og
það ætti að vera .. .
■— Hvers vegna létuð þér
þá ekki fara fram rannsókn
°g létuð handtaka okkur?
spurði Carrick ergilegur.
-— Rannsókn og liandtöku?
endurtók hafnarvörðurinn. En
hamingjan góða, mér barst
engin ákæra ...! En það færi
hetur, að þ ér iðrist ekki eftir
þetla, skipstjóri, Vitið þér,
kver hann er, þessi í flauels-
Jakkanum? Hann er af Raoul
Calvez ættinni. En hvers vegna
eru þeir svona ... ?
— Spyrjið liákarlana, svar-
a3i Carrick stuttlega.
^JARRICK hafði óttazt, að
Elísabet og faðir hennar
kæmu niður að hafnarbakk-
anum, til þess að taka á móti
skipinu með hinn dýrmæta
farm. Strax og tollbáturinn
var farinn með dauðu ræn-
ingjana, gaf hann skipun um,
að skipsbátur skyldi settur á
flot.
Hann varð að taka á allri
stillingu sinni, svo að ekki
bæri á, hversu mjög hann
kenndi til í sárinu, um leið og
hann renndi sér niður í bátinn.
Á leiðinni fór hann framhjá
pramma með umboðsmanni
d’Ivres um borð. Hann átti
að hafa yfirumsjón með upp-
skipun vörunnar.
Carrick stökk í land og ýtti
gamalli kerlingu til hliðar, er
hafði gripið í handlegg lians
og beðið um ölmusu. Stelpa
í skræpóttum fötum kallaði
til sjómannanna:
— Halló, piltar — það er
allt fyrsta flokks hjá okkur!
Báðum megin við liafnar-
bakkann voru nokkur skip,
þar sem frumlegar sýningar
fóru fram á þilfarinu. Stúlk-
urnar, er bjuggu um borð,
höfðu tekið dýnurnar neðan
úr hitasvækjunni í káetunum
og breitt þær á þilfarið. Hér
skemmtu þær sér með við-
skiptavinum sínum, er voru
meira og minna ölvaðir, en
þeir karlmenn, er voru lausir
og liðugir, kölluðu til kvenn-
anna ruddalegum orðum. Það
var frá nokkrum þessara skipa,
sem Raoul Galvez fékk hluta
af tekjum sínum, en stéttar-
bræður lians afsökuðu liann
á þeim forsendum, að stúlk-
urnar þyrftu einhvers staðar
að vera, og Kreólarnir álitu,
að ef þær ættu að greiða leigu,
gætu peningarnir alveg eins
runnið til Galvez og til ein-
hvers glænefja Ameríkumanns.
Margir Kreólar af aðalsætt-
um höfðu verið svo skynsamir,
að láta ekki af hendi eignir
sínar við höfnina, jafnvel þótt
Ameríkumenn byðu liátt í
þær. Nú gátu þeir gortað af
því, að þeir stigju aldrei fæti
sínum í það hverfi, sem Ame-
ríkúmenn bjuggu í, en þó
fengu þeir feikimiklar leigu-
upphæðir, sem umboðsmenn
þéirra innheimtu fyrir þá. Gat-
an, sem lá meðfram hafnar-
bakkanum, hét Tchoupitoulas.
Sumarið liafði verið þurrviðra-
samt, enda þyrlaðist rykið um-
liverfis Carrick í þéttum skýj-
um, þegar hann gekk niður
götuna. Götusalarnir buðu með
hásri röddu vörur sínar, og í
búðardyrunum stóðu mang-
ararnir, bæði til að hafa auga
með vörum þeim, er þeir
höfðu stillt úl fyrir framan
búðirnar, og eins til að ginna
viðskiptavini inn.
Carrick liraðaði sér framhjá
þeim öllum án þess svo mikið
sem að- líta á þær.
Hann var ekki sérstaklega
hár, og liann var langt frá
því að vera laglegur maður,
og þó var eitthvað það við
liann, er fékk konur til að
liorfa á eftir honum, og kom
öðrum mönnum til þess að
finnast þeir vera litlir og lítil-
fjörlegir. Fallegar stúlkur köll-
uðu til hans uppörvandi orð-
um út úr veitingaliúsunum,
og feit og hrukkótt maddama,
er stóð úti við glugga og
reyndi að vekja athygli hans
á sér, hafði sýnilega vonazt
eftir efnuðum viðskiptamanni
í liið glaðværa hús sitt, þar
sem liópur af hofgyðjum gleð-
innar voru reiðubúnar til að
skemmta honum.