Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
151
mddi liann sér braut til böð-
ulsins, er hliðar. vék skelfdur til
— En, monsieur, stamaði
hann, ég mína ... geri bara skyldu
Carrick setti fingurinn á
frikkinn, en skotið reið ekki
af. Án þess að sýna á sér
bilbug stökk hann upp á pall-
inn, og með einu böggi hrakti
bann böðulinn í burtu af pall-
inum. Hundingjamir tveir voru
lagðir á flótta; böðullinn
reyndi að rísa á fætur, en
Carrick sté fljótlega ofan á
háls honum, svo að andlit hans
marðist við gólfið. Carrick
skar rösklega á reipið, er ves-
alings fanginn var bundinn
með. Síðan fór liann úr frakk-
anum og vafði honum yfir
um hana til þess að skýla
nekt hennar.
Carrick sneri sér að upp-
boðshaldaranum, er skalf af
hræðslu, og spurði:
— Fyrir hvaða verð mundi
hún hafa farið . . . ?
— Sjö hundruð — átta
hundruð — ég veit það ekki
ákveðið, tautaði maðurinn
dauðhræddur.
Með þeirri hendi, er laus
var, tók Carrick upp leður-
pyngju, er var þung af gull-
peningum. Hann henti tíu
peningum á borðið fyrir fram-
an uppboðshaldarann.
— Gefið mér kvittun, sagði
hann skipandi röddu.
— Já, en — hún átti —
hún hefnr ekki verið, pípti
maðurinn.
Carrick sneri sér að stúlk-
unni og spurði liana að heiti,
en luin gat engu orði komið
upp, svo að hann tók spjald-
ið, sem böðullinn hafði lesið
upp.
— Skrifið þá! skipaði Carr-
ick. John Carrick liefur keypt
stúlkuna Rafaelu d’Arendel
fyrir þúsund dollara í gulli . . .
— Já, já, herra, ég skrifa.
allt hvað ég get . . .
Það leit út fyrir, að frétt-
in hefði borizt um göturnar,
því fleira fólk hafði hópazt
utan um gapastokkinn til að
sjá, hvað um væri að vera.
Þegar uppboðshaldarinn hafði
skrifað kvittunina, rélti hann
Carrick hana, er heimtaði að
hún væri undirskrifuð.
-— Ég — ég set ahlrei nafn
mitt undir kaupnótu yfir
negra, sagði uppboðshaldarinn.
Merki mitt getið þér fengið,
herra .. .
Hann l)jó sig undir að
krossa á nótuna, þegar mað-
ur nokkur, er stóð í fremstu
röð, sagði á ágætri ensku, er
bar þó greinilegan franskan
hreim:
— Lofið mér að skrifa nafn
mitt á skjalið. Það er sönn-
un þess, að ég sá yður greiða
fyrir stúlkuna, herra . . .
Carrick virti fyrir sér
grönnu, sterklegu liöndina, er
skrifaði nafnið. Svo stakk
liann kvittuninni kæruleysis-
lega í vasann.
Mannfjöldinn vék lil hliðar,
þegar liann tók í hönd Rafa-
elu og leiddi hana niður af
pallinum. Og fólkið horfði á
eftir honum, þegar hann ásamt
stúlkunni yfirgaf þennan
óhugnanlega stað.
Böðullinn stóð og bölsót-
aðist yfir, að fórnardýr hans
skvldi hafa sloppið frá hon-
um. Hann æpti og hrópaði
og bað fólk að stöðva Carr-
ick og stúlkuna, en Kreólam-
ir, er voru í meiri hluta,
brostu kuldalega. Þeir vom
álíka fiisir til að veita ame-
rískum böðli aðstoð sína og
amerískum skipstjóra. Þeir
létu því málið algerlega hlut-
laust.
— Þessa leið, herra skip-
stjóri, lieyrðist kallað út úr
stórum vagni, er stóð þar rétt
hjá.
Markgreifafrúin sat alein
inni í vagninum, sem fjórir
svartir hestar voru spenntir
fyrir. Einkennisbúinn negri
hélt vagndyrunum opnum, og
Carrick hjálpaði Rafaelu inn
og fór síðan sjálfur á eftir.
Þau höfðu ekið góðan spöl,
þegar Rafaela þorði að líta
upp.
— Vertu róleg, barnið mitt,
sagði markgreifafrúin bros-
andi, þú ert iir allri hættu
núna.
— Þökk fyrir, mademoiselle,
hvíslaði Rafaela.
— Hún lítur ekki illa út,
hélt markgreifafriiin áfram
og horfði á Carrick, ég gæti
vel hugsað mér að kaupa liana
af yður, skipstjóri. Ég er lengi
búin að leita að stúlku eins
og henni.
— Hún er ekki til sölu,
sagði Carrick.
Rafaela horfði á liann með
undarlegum glampa í grábrún-
um, tárvoluin augunuin.
— Hvers vegna ætti ég að
bjarga henni úr einu ólán-
inu til þess að henda henni
út í annað? liélt liann áfram
hvössum rómi. Mér er Ijóst,
að þér leitist alltaf við að
liafa tuttugu fallegustu stúlk-