Heimilisblaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 24

152
II EIM I L I S B L A Ð IÐ
araar í Ncw Orleans í — söl-
um yðar .. .
— Virðist yður ekki, að
hún ætti lieima meðal þessara
tuttugu fegurðardísa — ef ég
hefði hug á að kaupa hana í
þcim tilgangi? sagði Simone.
Rödd hennar var róleg, en
nasavængirnir titruðu eins og
á veðhlaupahesti.
— Eftir því, sem ég bezt
veit, takið þér aldrei stúlku
í — safn yðar, ef hún er
Ijót — eða saklaus ...
— Mér virðist ,,safn“ vera
Ijótt orð, sagði markgreifa-
frúin ávítandi röddu. Þér töl-
uðuð áðan um „sali“ mína.
Það hljómar miklu betur .. .
Rafaela virti Carrick fyrir
sér feimnislega — en þó rann-
sakandi, eins og til þess að
ganga úr skugga um, hvers
konar maður það væri, er
hafði hana á valdi sínu. Húð
liennar var ljós, nasavængirn-
ir eins þunnir og á Simone.
Breidd nefsins sýndi, að það
var negrablóð í æðum henn-
ar, en Rafaela líktist að þessu
leyti mörgum evrópískum kon-
um. Munnur hennar var ekki
lítill, og varirnar mátulega
þykkar — alls ekki þykkri
en til dæinis á Elísabetu —
og John Carrick fannst munn-
ur Elísabetar beinlínis töfr-
andi.
Að sjálfsögðu liafði stúlkan
dökkt blóð í æðum sínum,
en það ldaut að vera arfur
frá forfeðrunum — en einn
einasti dropi var nóg til þess
að brennimerkja hana.
Simone benti í áttina til
smíðaverkstæðis nokkurs.
— Sjáið — þarn^i býr Laf-
itte ríkasti smyglarinn í
hænum. Það var liann, sem
skrifaði sem vitni undir kvitt-
unina. Segið mér — ætlið þér
að taka hana um borð í skip
yðar?
John Carrick liafði enn ekki
ráðið það við sig, hvað hann
ætti að gera í þessu efni.
-— Jú, hvers vegna ekki?
svaraði hann stuttlega.
— Eruð þér ekki hræddir
við, að það verði leitað að
henni, og ef vörðurinn sér,
að hún fer um borð . . .
— Ég verð að híða, unz
myrkrið skellur á.
— Þangað til verður hún
að vera á öruggum stað.
— Þér eigið við í ySar húsi?
— Ætti það ekki að vera
nægilega öruggt? sagði Simone
brosandi. Þau voru komin að
heimkynnum hennar.
AU komu fyrst inn í lítið
anddyri og síðan inn um
breiðar dyr, er lágu að stórri
forstofu, og sást þaðan inn í
sal, er var hár til lofts og
víður til veggja.
Það var svall í forstofunni,
þar sem handofinn glitvefn-
aður greindi frá sögu Tourn-
eauættarinnar niörg hundruð
ár aftur í tímann. Það heyrð-
ist hvískur og þrusk ofan frá
gangsvölunum, eins og létt-
stígar nunnur væru þar enn-
þá á stjái. En það voru marg-
lit pils, er hurfu upp stigann.
- Þær vilja ekki láta sjá
sig með pappírsvafninga í hár-
inu, skýrði Simone frá, um
leið og hún vísaði gestuin sín-
um ' inn í stórt herbergi, er
var á móti veizlusalnum.
Herbergið, sem þau komu
inn í, var búið húsgögnum fyr'
ir karlmann. Við einn vegginn
var lágur bænarstóll fyrir
framan guðsmóðurlíkneski
með blaktandi olíuljósi.
— Hvað heitir hún? spurði
Simone. John Carrick gat ekki
þolað raddhreiminn.
— Mademoiselle Rafaela
d’Arendel, svaraði liann.
— Stúlkur af negraættum
eru ekki titlaðar mademois-
elle hér í New Orleans, leið-
rétti Simone liann.
— ICona með svo hvíta húð
liefur rétt til þess að vera
kölluð mademoiselle, mælti
Carrick. Rafaela hafði snúið
sér að þeim, óhamingjusöm
sökum þess, að þau skvldu
ræða um hana, rétt eins og
hún væri ekki viðstödd. Þá
kom Simone auga á, að þunn
léreftsblússan á baki liennar
var gegnblaut af blóði.
— Hamingjan góða! hróp-
aði hún skelfd. Ættum við
ekki að senda eftir lækni?
— Nei, mótmælti Carrick.
Volgt saltvatn og smyrsli —
annað þarf ekki.
— Rafaela, kennir þig til ?
spurði Simone. Rafaela hristi
höfuðið og reyndi að skýla
hrjóstum sínum með rifinm
blússunni, en áður en Carrick
gat gripið liana, hné hún með-
vitundarlaus niður.
Hann lyfti henni upp með
lieilbrigða handleggnum og
bar liana að dívaninum. Sim-
one hafði hlaupið út, og kom
nú aftur með vott handklæði,
sem liiin lagði á enni Rafaelu-
— Hún kemur strax til
sjálfrar sín, sagði Carrick, en
hann var ekki eins öruggur
og rödd lians har vitni um.