Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 10

166
HEIMILISBLAÐIÐ
herra Pa6tor á búgarðinum
uppi á hæSinni um að kaupa
af honum gæs, og liann hafði
sagt, að hann skyldi sjá til
hvað hann gæti. En hún hafði
ekki þorað að spyrja liann,
hvað hún mundi kosta, og það
var atriði, sem olli henni
miklum áhyggjum, þrátt fyrir
hreystiyrði hennar.
-— Mamma, getum við ekki
skreytt jólatréð með einu enn-
þá? spurði Eva, þegar skraut-
ið liafði verið látið niður í
kassann aftur. Gætum við ekki
hengt jólasveininn upp í topp-
inn á trénu?
— Já, sagði Jim. Yið gæt-
um bundið hann með segl-
garni, og þá gæti liann ekki
dottið.
Margaret brosti og sagði, að
hún skyldi sjá til. Þetta var
kvöldið áður en slysið vildi
til, því næsta morgun fór
Francis að höggva tré fyrir
Pastor. Tréð var fúnara við
rætumar en hann hafði búizt
við, svo að það féll fyrr en
hann hafði ætlazt til og í
aðra átt, og áður en Francis
gat lilaupið undan varð hann
undir einni greininni. Pastor
hjó greinina af trénu, og einn
manna hans ók strax til Hart-
ford, til að sækja Soffe lækni.
Pastor bar Francis, ásamt öðr-
um manni, á tágabömm heim
á búgarð sinn, og Margaret og
Soffe læknir komu þangað
samtímis.
Francis hafði fulla meðvit-
und, þótt hann þjáðist geysi-
mikið, og hann rak upp kvala-
óp, er Soffe læknir færði hann
úr jakkanum og skyrtunni.
Margaret grét, og Soffe skip-
aði konunum, með óþýðri
röddu að vanda, að hafa sig
út úr herberginu.
— Hann lifir þetta af, er
það ekki? var það fyrsta, sem
Margaret spurði lækninn, er
hann að lokum kom fram í
dagstofu Pastors.
— Hann á eftir að lifa
fjöldamörg ár ennþá, sagði
læknirinn. Hann verður kom-
inn á fætur aftur eftir einn
mánuð.
— Mánuð! sagði hún, og
henni varð allt í einu hugsað
til þess, sem fram undan var.
Einu peningamir, sem þau
mundu fá, yrðu samúðargjafir
frá félögum hans, og hvemig
átti fjölskyldan að komast af
án þess að lenda aftur í skuld-
um? Svo mundu þau skulda
lækninum, og — henni datt
það síðast í hug af öllu — hvað
mundi verða úr hinum glæstu
áformum þeirra viðvíkjandi
jólunum?
— Við verðum að koma
honum á Ouseland-spítalann,
sagði Soffe. Hann fær ágæta
umönnun þar. Auk þess vildi
ég geta liaft auga með honum
í fáeina daga.
— En livernig get ég þá
heimsótt hann?
— Guð minn góður, kona,
spyrjið þér ekki svona hlægi-
legra spurninga, svaraði hann.
Vitið þér ekki, að það geng-
ur þangað járnhrautarlest?
Og svo eigið þið hestvagn. Það
er bezt að heimsækja hann á
þriðjudögum og fimmtudögum.
Það, sem nú liggur fyrir, er
að koma honum þangað.
Þau fengu lánaðan lítinn
vagn, og þegar leið á daginn
var Francis fluttur til Ouse-
land. Daginn eftir kom Soffe
heim til Margaret í hestvagni
sínum. Hún komst öll í upp-
nám, þegar hún sá hann, en
hann sagði henni, að hún
þyrfti ekki að hafa neinar
áhyggjur. Það væru brotin í
honum rifbein, en liann hefði
ekki lilotið nein meiðsli inn-
vortis, sem ekki mundu jafna
sig við livíldina.
— Ætli hann geti verið
kominn heim á jólunum?
spurði hún. Ég er að liugsa
um börnin, læknir. Það mundu
ekki verða nein jól fyrir þau,
ef pabbi þeirra væri ekki kom-
inn heim.
— Við skulum sjá til, sagði
hann.
Hún lierti upp liugann, til
þess að geta minnzt á það,
sem næst kom.
— Og hvernig verður með
borgunina til yðar, læknir?
Þér verðið líklega að bíða
einhvem tíma, því við liöf-
um engar tekjur eins og er.
Hann einblíndi á liana.
— Ég man ekki betur en
þér liafið alltaf borgað að und-
anfömu. Og ég veit ekki bet-
ur en þér séuð heiðarleg kona.
Og hvers vegna eruð þér þá
að koma með svona vitleysu?
Hann bjó sig til ferðar,
gremjulegur á svip.
— Hvenær get ég farið að
heimsækja hann, læknir?
— Ég skal láta yður vita,
sagði Iiann og fór við svo búið.
Næstu dagana þjáðist Marg-
aret af áhyggjum og ergelsi.
Heimur hennar hafði allt í
einu hrunið, og hún sá ekki
fram á annað en viðurstyggi-
lega skuldasöfnun. Hún hafði
þegar orðið að fara auðmýkj-
andi bónarferð til Grinters, en