Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
167
þrátt fyrir það hafði hún
aldrei verið ákveðnari í því
en nú, að jól barnanna skyldu
ekki verða fátæklegri en hún
hafði vonglöð unnið að. En
vegna áhyggjanna út af þessu
öllu var hún orðin stutt í
spuna og jafnvel hörkuleg við
börnin, en þegar lienni var
runnin reiðin, sem oft greip
hana allt í einu, stundum
vegna lítilfjörlegustu orsaka,
gagntóku liana áhyggjur út af
þessari heimskulegu vanstill-
ingu sinni.
Eins og til dæmis, þegar
fauk í hana við Harry. Harry
og Jim liöfðu verið mjög góðir
drengir síðan faðir þeirra fór
burtu; þeir sáu um að gefa
uxunum tveimur, litu eftir
hestinum, smáhestinum og loð-
dýrunum, og leystu af hendi
flest þau verk, sem faðir þeirra
hafði unnið. Margaret hafði
hælt þeim hvað eftir annað
fyrir hve góðir drengir þeir
væru, en samt liafði hún misst
stjórn á sér við Harry.
Það skeði daginn eftir að
hún fór að heimsækja mann
einn á Ouselandspítalann.
Hann hafði verið glaður og
roifur, og forstöðukonan hafði
dáðst að hreysti hans og sagt
henni í trúnaði, að það væru
mestar líkur til þess, að liann
yrði kominn heim fyrir jólin.
Daginn eftir, að afloknum
miðdegisverði, hafði Margaret
farið út í smíðahúsið til að
sækja eitthvað, og þar liafði
hún rekizt á Harry við kyn-
lega iðju. Hann var smáskrít-
inn á milli og alltaf með nefið
niðri í bókum, en þó hafði
hann aldrei verið eins ein-
kennilegur í háttalagi og núna.
Hann hafði tekið postulíns-
karlinn úr setustofunni og
stillt honum upp á trédrumb.
Hann hélt á einhverri bók í
skrautlegri kápu, og þegar hún
kom inn, sá hiin hann krjúpa
á kné frammi fyrir karlinum
og lúta höfði. Þegar hann varð
hemiar var, rauk hann á fæt-
ur, kafrjóður í andliti.
— Hvað í ósköpunum ertu
að gera, Harry? Skammastu
þín ekki; þú hefur tekið líkn-
eskið úr setustofunni! Eins oft
og þér hefur verið harðbann-
að það! Og hvað er þetta, sem
þú ert að lesa?
Það var ódýr „hrollvekja“,
sem hann liafði keypt af Don-
ald Pastor. Hún hét „Krafta-
jötunninn og munkamir í
Tíbet“, og á kápunni var mynd
af líkneski, sem ekki var ósvip-
að kínverska mandaríninum.
Tíbetanskir munkar voru að
hneigja sig fyrir líkneskinu,
en kraftajötunninn og aðstoð-
armaður hans vom á gægj-
um bak við eina musterissúl-
una. Margaret hrifsaði af lion-
um bókina.
— Hefur þér ekki verið
margbannað að lesa svona vit-
leysu ? Ekki veit ég, hvað hann
faðir þinn mundi segja.
Hann hörfaði undan, því
annars hefði liann fengið löðr-
ung. Síðan fór hann að út-
skýra hátterni sitt fyrir lienni,
þótt hún ætti erfitt með að
skilja, lxver meining hans var.
Hann sagði, að líkneskið í
bókinni hefði verið eins kon-
ar spásagnargoð, sem hefði
svarað öllum spurningum
munkanna, og hann hefði ekki
gert aimað en reyna, hvort
kínverski karlinn gæti líka
svarað spumingum; hann
hefði bara látið svo sem karl-
inn væri í raun og vem jóla-
sveinn, og liann hafði beðið
hann að gefa sér vissan lilut
í jólagjöf — góðan Sheffield-
hníf með þremur blöðum og
tappatogara, eins og þann, sem
faðir Donalds hafði gefið hon-
um í afmælisgjöf.
— Aldrei hef ég heyrt
annað eins bull og þetta,
hafði Margaret sagt reiðilega.
Komdu þér nú af stað í skól-
ann, og láttu mig aldrei fram-
ar lieyra svona lieimsku til
þín.
Daginn eftir var barið að
dyrum, og þegar Margaret
opnaði, stóð ókunnugur mað-
ur úti fyrir. Hann reyndist
vera einn af fomsölunum, sem
öðm hvom lögðu leið sína
um þorpin í Breckland.
— Góðan daginn, frú. Eigið
þér nokkra gamla stóla, mynd-
ir eða postulínsmuni, sem þér
munduð vilja selja? Ég borga
hátt verð fyrir það sem ég
kaupi.
Hún ætlaði að svara eins
og hún var vön, en þá datt
lienni allt í einu annað í liug.
— Ég á ekkert, sagði hún,
nema lítið eitt af Wedgwood-
postulínsmunum. Ég mundi nú
samt ekki vilja selja þá alla,
því að systir mín átti þá, svo
að ég vildi gjarnan halda ein-
hverju af því eftir.
Hann beið í dagstofunni
meðan hún sótti bolla og und-
irskál. Hann hleypti brúnum,
er hann leit á munina.
— Hvað eigið þér mikið til
af þessu?
— Aðeins þrjá bolla og und-
irskálar, þrjá kaffibolla og tvo