Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 12

168
HEIMILISBLAÐIÐ
diska, sagði hún, en hann
hristi höfuðið.
— Ég gæti ekki gefið mikið
fyrir það. Fimm shillinga fyr-
ir það allt.
— En ég hef alltaf haldið,
að þetta væri verðmætt. Það
er Wedgwood-stimpill á því.
— Það er nú ekki allt verð-
mætt, sem kallað er Wedg-
wood, sagði hann og neðri vör-
in seig niður. Hún fékk allt
í einu ógeð á honum.
— Mér dytti það ekki í liug,
sagði hún og beið með liörku-
svip meðan hann renndi aug-
unum í kringum sig í litlu
stofunni. Síðan fór hann, en
reiðisvipurinn hvarf ekki af
andliti hennar fyrr en börnin
komu lieim úr skólanum.
Á þriðjudag, hálfum mán-
uði fyrir jól, fór liún aftur
til Ouseland, og í það sinn
gekk hún þær tvær mílur, sem
voru til Wortley-jámbrautar-
stöðvarinnar. Francis var í ör-
um afturbata, og forstöðukon-
an var ekki í neinum vafa um,
að hann kæmist heim fyrir jól.
Þegar Margaret fór frá spít-
alanum, var enn rúm klukku-
stund þangað til von var á
járnbrautarlestinni, svo að liún
fór að skoða jólaskraut og
jólavörur í búðargluggunum.
Þegar hún gekk framhjá fom-
verzlun einni, tók hún eftir
kertastjökum úr látúni, er
vom í glugganum; ekki þó
þess vegna, fullyrti hún með
sjálfri sér, að henni dytti
nokkurntíma í hug að selja
látúnsstjakana sína. Þarna
voru líka prýðisfalleg húsgögn,
tvær standklukkur og fallegar
myndir. Og þá kom hún auga
á annað. Nokkur skrítin líkn-
eski stóðu þar á mahóníborði,
sum græn, önnur gul og enn
önnur livít, og eitt þeirra var
kínverskur mandarín, eins og
sá, sem stóð á liornhillunni
heima hjá henni, en þó að
mörgu leyti ólíkur homun.
— Nú, þarna eruð .þér, frú
Francis. Mér var sagt á spít-
alanum, að þér hefðuð komið
þangað.
Það var Soffe læknir. Hún
hafði hrokkið við, þegar liann
ávarpaði hana, og þegar liún
leit nú allt í einu á hann, fann
liún það betur en nokkm sinni
áður, að Charlie hafði haft á
réttu að standa, þegar liann
sagði, að liann væri líkur kín-
verska karlinum, og liún kaf-
roðnaði við tilhugsunina.
— Ég vissi ekki, að þér
hefðuð áliuga fyrir fornmun-
um, sagði liann.
— Mér þykir gaman að öllu,
sem fallegt er, sagði hún
feimnislega. Mér þykir gam-
an að horfa á fallega hluti,
þótt ég eigi það ekki eftir,
að vera nógu efnuð til að
kaupa þá.
— Þér megið til að sjá ým-
islegt, sem ég á, einlivemtíma,
sagði hann. En hvernig væri
að fá sér te? Ég er á leið-
inni að fá mér te sjálfur.
Hún fyrirvarð sig allt í einu
fyrir sjálfa sig og klæðnað sinn
og vildi lielzt afþakka boðið,
en einlivern veginn kom hún
ekki orðum að því. Þau
dmkku saman te með smurðu
brauði og ágætum kökum, og
lienni hvarf að mestu feimnin.
Um kvöldið sagði liún böm-
unum frá því.
— 1 hvert sinn, sem þið
mætið Soffe lækni, drengir,
verðið þið að taka ofan húf-
una, eins og ég sagði ykkur
að gera, þegar þið mættuð
Finch óðalsbónda og lierra
Pardon. Sumt fólk hefði
skammast sín fyrir að láta
sjá sig með konu á borð við
móður ykkar, en það gerði
Soffe læknir ekki. Haim liefði
ekki getað verið þægilegri,
þótt ég liefði verið aðalskona.
En liún sagði börnunum
^kki, að liún og læknirinn
liefðu rætt um fornmuni, eins
og þau kölluðu gamla liluti, og
að liún liefði sagt honum frá
Norwick-fornsalanum og
Wedgwood-postulíninu, og að
hún liefði séð postulínskarl í
búðarglugganum — eins og
liann væri verðmætur — sem
væri mjög líkur þeim sem
hún átti, og að læknirinn virt-
ist liafa hinn mesta áhuga a
honum. Börnin vissu heldur
ekkert um afleiðingar þess, því
Iiann kom Margaret á óvænt
dag einn, er þau voru í skól-
anum.
— Maðurinn yðar má koma
heim á aðfangadagsmorguninn,
sagði liann. Ég þurfti að koma
til Heathley, svo mér fannst
réttast að láta yður vita það.
Hann verður orðinn svo hress
þá, að liaim getur komið með
lestinni.
Hann sagði, að Francis
mundi verða að fara gætilega
með sig í eina eða tvær vik-
ur, en hann skyldi líta til
hans einum eða tveimur dög-
um eftir að liann kæmi heim.
— Kannske ég líti á þetta
postulínslíkneski yðar, fyrst
ég er staddur hérna, hélt liann
áfram, og Margaret sótti það
inn í setustofuna. Hún horfði