Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
169
eftirvæntingaraugum á hann,
og henni þyngdi um lijarta-
ræturnar, er hann hleypti
brúnum.
— ÞaS gæti verið Ming,
sagði liann, en liún liafði ekki
hugmynd um, við hvað liann
átti. Yilduð þér selja hann,
ef hann væri einhvers virði?
Ég gæti kannske fengið fimm
pund fyrir liann.
Margaret starði á hann, eins
og hún tryði ekki sínum eig-
in eyrum.
— Ég fer til Londonar með
konu minni á morgun, hélt
hann áfram. Ég skal taka hann
með mér og athuga, livað ég
get gert fyrir yður.
Hann var ekki fyrr farinn
en hún tók að ásaka sig fyrir
vandræðalegt stam sitt, er liún
þakkaði honum fyrir, og dag-
inn eftir var hún svo æst og
utan við sig, að það var eins
og hún hefði eintóma þumal-
fingur. Um kvöldið gaf liún
sér tíma til að skreppa til
Pastors og minna hann á gæs-
ina, en á heimleiðinni var hún
skelfingu lostin yfir því sem
liún hafði gert. Að hugsa sér,
ef lækninum skyldi hafa
skjátlazt, og karlinn væri
einskis virði! Hvernig átti hún
þá að borga gæsina? Og hvað
mundi Cliarlie segja, þegar
hann kæmist á snoðir um
þetta? Og livernig mundi fara
með aukaúttekt liennar í búð-
inni? Þvílík heimska, að hafa
gefið börnunum í skyn, að þau
gætu haft jólaboð!
Þegar ekki voru eftir nema
þrír dagar til jóla, heyrði liún
hestvagn læknisins nema stað-
ar fyrir utan dyrnar, og hún
fékk strax svo mikinn hjart-
slátt, að hún var hræddust um,
að það mundi líða yfir sig.
En hún gleymdi því, er liún
leysti af sér svuntuna, lagaði
á sér liárið í snatri og hljóp
til dyra, til að opna fyrir
lækninum.
— Datt í liug að líta inn og
athuga, hvort þér væruð til-
búin að taka á móti manninum
yðar, sagði hann óþýðlega.
Hún sagði honum, að allt
væri tilbúið, en hún vissi ekki,
að liann geymdi aðalerindið
þangað til síðast af ásettu ráði.
— Það er þá allt í lagi.
Hann sneri til dyranna, en lét
svo sem hann inyndi eftir ein-
hverju.
— Já, það var þessi postu-
línskarl yðar. Ég seldi liann
fyrir yður.
— 0, læknir! Það var hið
eina, sem hún sagði og liið
eina, sem liún gat sagt.
— Bezt að fá yður pening-
ana, sagði liann, stakk hend-
inni djúpt niður í vasa sinn
og dró upp peningapyngju
sína. Svo hikaði liann andar-
tak.
— Sögðum við ekki fimm
pund ?
— Jú, læknir. Ég á við,
þér vonuðuð —
— Jæja, við skulum sjá til,
sagði hann og fór að tína
gullpund upp úr pyngju sinni.
Hann lagði þau hvert á fæt-
ur öðru á hvítþvegið borðið.
— Eitt, tvö, þrjú, fjögur,
fimm.
Hann þagnaði aftur, og það
var glettnisglampi í sérkenni-
legum, skásettum augum hans.
— Og sex, sjö, átta, níu,
tíu, ellefu, tólf.
Margaret starði á hann með
opinn munninn. Hún kafroðn-
aði. Varir hennar titruðu, og
allt í einu brast hún í grát.
— 0, læknir!
— Hver skrattinn er þetta,
kona; þetta er ekkert til að
gráta út af, sagði hann stygg-
lega. Þér eigið þessa peninga
sjálf. Takið þér við þeim og
látið ekki þennan mann yðar
klófesta þá.
Margaret þurrkaði sér um
augun, en tárin streymdu fram
aftur, svo að hún sá aðeins í
móðu, að hann nam staðar
frammi við dymar.
— Ég hélt eftir einu pundi,
sagði hann. Þér þurfið því
ekki að hafa áhyggjur út af
neinum reikningi.
Hann tuldraði einhverjar
óskir um gleðileg jól, og svo
luktust dyrnar á eftir lionum.
Þegar Margaret hafði þurrk-
að sér aftur um augun og
var hlaupin fram að dymm,
til að þakka honum fyrir, var
vagninn þegar lagður af stað
niður tröðina.
Um kvöldið fór hún til bú-
garðsins uppi á hæðinni og tók
með sér eitt af hinum dýr-
mætu gullpundum.
— Hvað kostar gæsin, herra
Pastor? Og livenær get ég
fengið hana?
— Ég held, að sjö shilling-
ar og sex pence sé sanngjarnt
verð, sagði liann. Ég skal
senda yður hana í kvöld. Það
er ágætur fugl, þótt ég segi
sjálfur frá.
Hún rétti honum gullpund-
ið, en hann dró að sér liönd-
ina.
— Ég sagði, að sjö shill-
ingar og sex pence væri sann-
gjamt verð, sagði hann, en