Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 14

170
HEIMILISBLAÐIÐ
ég tek ekki við neinni borgun
af yður. Þér hafið þó ekki
haldið, að ég mundi taka við
peningum af yður, eftir það
sem skeð hefur?
— En ég ætlaði ekki —
— Ég veit, að þér ætluðuð
ekki að gera það, sagði liann.
En það eru til aðrir, sem ekki
ætluðu heldur. Hafið þér sjálf
peningana yðar, og kaupið yð-
ur eitthvað til jólanna, sem
þér hafið ætlað að neita yður
um.
Daginn eftir var meira að
gera hjá Margaret en nokkru
sinni áðúr, og það svo, að hún
lét Evu ekki fara í skólann,
svo að hún gæti látið hana
hjálpa sér við verkin. Hún
þurfti að baka sérstaklega góða
jólaköku, smákökur og rúllu-
tertur, og auk þess voru ótelj-
andi smástörf, sem þurfti að
gera, og þótt hún væri önn-
um kafin við vinnuna, hugsaði
hún um kraftaverkið, sem skeð
hafði, og hvemig allt hafði
snúizt til hins betra frá Iiinu
verra. Hún brosti jafnvel, þeg-
ar hún minntist þess, að Alice
litla hafði verið að leika sér
að postulínskarlinum rétt hjá
aringrindinni, og liversu fegin
hún hefði selt hann, ef Nor-
wich-fomsalinn hefði séð hann
og boðið henni tíu shillinga
fyrir hann. Hún brosti líka,
þegar henni varð hugsað til
Harrys í smíðahúsinu, og liún
liefði gjaman viljað vita, hvað
hann mundi segja, þegar hann
fyndi hinn langþráða hníf í
jólasökknum sínum.
Um kvöldið, þegar teílátin
höfðu verið borin fram og bú-
ið var að þvo upp, kom Jim
inn með tréð, og þeir Harry
fóru að skreyta herbergin með
grenigreinum. Síðan var tréð
skreytt líka og kertaklemm-
urnar settar á greinarnar, og
þegar öllum undirbúningi var
lokið, var komið langt fram
yfir venjulegan háttatíma
barnanna.
— En jólasveiuninn! sagði
Eva allt í einu. Manstu ekki
eftir því, mamma? Þú sagðir,
að við mættum hengja hann
upp í toppinn á trénu.
Hún var komin liálfa leið
að dymm setustofunnar, þegar
Margaret kallaði í hana.
— J ólasveinninn er þarna
ekki, sagði liún. Hann er far-
inn. Ég skal segja þér frá því
einhvemtíma áður en langt
um líður.
— Ó, mamma! Það var engu
líkara en Eva ætlaði að fara
að gráta. Meira að segja Harry
starði á þær.
— Var hann nokkur jóla-
sveinn í raun og veru,
mamma? sagði Jim með þýð-
ingarmiklum svip. Var hann
ekki bara gamalt stofustáss úr
postulíni?
— Kannske hefur hann ver-
ið það og kannske ekki, sagði
Margaret þýðlega. En ég mun
alltaf minnast lians sem jóla-
sveins. Það munu Harry og
Eva líka gera. Minnast hans
sem jólasveinsins, sem færir
okkur gjafirnar. Og gleymið
því ekki, að það era til alls
konar jólasveinar. Einhvem-
tíma mun ykkur sjálfum skilj-
ast það.
Það varð þögn, en svo fór
Jim að hlæja.
— Ég skil. Eins og Soffe
læknir. Hann er gamall jóla-
sveinn.
JÓLALJÓÐ
Nú fylking etigla flytur storú
Guðs friðarboð og kœrlciksorð.
í hjartans gleSi hugarklökk,
þér hefjum, Jesú, lof og þökk.
Þú áttir himins allan geim
og allt á jörSu, vald og seim.
En herrar auSs og aSalsdrótt
þér úthýstu um kalda nótt.
Ó, herra Jesú, herra minn,
í hús mitt sértu velkominn,
meS bljúgri lotning bústaS þér
ég búiS hef í hjarta mér.
í myrkri þreyja margir enn,
hvert mun ei nóttin liSin senn.
Veit mannkyn gjörvallt megi sjá
þitt mikla IjðsiS hœSum frá.
Þér, Jesú, fylgja ég vil æ
á meSan hér ég dvalizt fœ.
Þá lífs er dagur liSinn minn,
mig leiS í dýrSarbúslaS þinn.
Brynjólfur Bjarnason
frá NorSfirSi.
—• Já, sagði Margaret og
bætti svo við, eins og við
sjálfa sig: Jafnvel Soffe læknir
á það til, að taka stundum að
sér hlutverk jólasveinsins.