Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
173
alfaravegur fjár- og geitahirða.
Um það bil miðja vegu í
dalnum liggur stígurinn frá
öðrum vegg lians yfir að hin-
um — og einmitt þar liggur
þriggja metra djúp sprunga
þvert yfir dalhotninn. Barm-
ar sprungu þessarar eru mis-
háir, svo að nemur um það
bil hálfum metra, og þama
verða kindurnar að stökkva
yfir. Hirðirinn stendur þá á
barmi sprungunnar, og lokkar
eða þvingar kindumar til að
stökkva. Ef einhverri kindinni
skrikar fótur eða hún dettur
niður í sprunguna, kemur
hinn langi hirðisstafur hans
í góðar þarfir. Hann krækir
hinum bogna enda stafsins um
háls eða bringu kindarinnar
og lyftir henni óskaddaðri
upp úr sprungunni. Ef stafur
hans er af hinni nýrri gerð,
með litlum krók á endanum,
krækir hann lionum um fót
kindarinnar og lyftir henni
þannig upp.
Víða liggja villiliundar í
leyni þar sem skuggsælt er og
bíða eftir bráð. Það er ekki
ótítt, að forystukindin rekist
allt í einu á einhvern þessara
hunda, þegar hópurinn er
kominn áleiðis inn í dalinn.
Þar sem kindin getur ekki
snúið við, rekur hún upp
skelfingu lostið jarm og kallar
þannig á fjárhirðinn. Hann er
snillingur í að beita staf sín-
um, og hann skýtur honum
tafarlaust að liundinum af svo
miklu afli, að hann hrapar
niður í þá glufu, sem næst
er, og bíður hana. Kindurnar
vita því, að þær þurfa ekki
að óttast neitt illt í Dal dauða-
skuggans, því hirðir þeirra er
með þeim, og hann hjálpar
þeim og verndar þær“.
Þú býrS mér borS frammi
fyrir fjendum mínum —
„Auðskilið er, hvað Davíð
á við í þessu versi, ef maður
er kunnugur beitilöndunum í
Landinu helga“, segir D’Alf-
onso. „Þar sprettur mesti sæg-
ur eitraðra jurta, sem geta
verið banvænar fyrir kindum-
ar, og fjárhirðirinn verður því
stöðugt að vera á verði gegn
þeim fyrst á vorin. Þegar liann
rekst á eiturjurtir þessar, tek-
ur hann haka sinn og grefur
þær upp með rótum. Hann
leggur þær jurtir, sem hann
liefur upprætt, í smáhlóðir.
Sumar þeirra em lilaðnar af
hirðum á dögum Gamla testa-
mentisins. Að morgni era jurt-
imar orðnar það þurrar, að
hann getur brennt þær. Með-
an hann vinnur að þessu, beit-
ir hann kindunum þar sem
liinar eitruðu jurtir hafa þeg-
ar verið upprættar, og þar
bítur hjörðin í ró og næði
— frammi fyrir fjendum sín-
um, hinum eitmðu jurtum,
dauðum“.
— þú smyr höfuS mitt meS
olíu; bikar minn er
barmafullur.
„Hjá öllum nátthögum er
stór leirskál með olívuolíu og
djúp steinkrús með vatni.
Þegar kindurnar koma heim
að kvöldi, em þær reknar að
liliði nátthagans. Fjárhirðirinn
leggur staf sinn þvert á milli
hliðstólpanna, svo að ekki
kemst nema ein kind inn í
einu. Kindumar halda síðan
inn hver á eftir aðra, og hirð-
irinn gefur hverri þeirra nán-
ar gætur, til að ganga úr
skugga um, ^ivort þymar eða
flísar hafi festst í höfði þeirra
og hvort augu þeirra séu bólg-
in eftir ryk eða rispUr. Ef
svo stendur á, lætur liann staf-
inn falla niður á bak kindar-
innar, og gengur hún þá út
úr röðinni.
Fjárhirðirinn hreinsar vand-
lega öll sár kindanna og ber
að því loknu á þau olívuolíu
með hendinni. Loks dýfir hami
stóram bikar niður í svalandi
vatnið, og þegar hann tekur
bikarinn upp úr því, er hann
svo fullur að vatnið flóir út
yfir barmana. Ef kindin hef-
ur hitasótt, stingur hún höfð-
inu upp að augum niður í
vatnið og drekkur þangað til
lnin hefur að fullu slökkt
þorsta sinn.
Þegar allar kindurnar em
lagztar til hvíldar, leggur hirð-
irinn staf sinn á jörðina við
hlið sér, til þess að hann sé
við höndina, ef hann skyldi
þurfa að grípa til lians að
nóttinni hjörðinni til varnar.
Síðan vefur hann þykku ull-
arteppi sínu utan um sig,
leggst til livíldar við nátthaga-
hliðið og snýr sér að hjörð-
inni.
Það er því sízt að furða“,
lauk D’Alfonso máli sínu,
„þótt kindumar segi við sjálf-
ar sig í rökkrinu, er hirðir-
inn hefur annazt þær og
vemdað með slíkri natni, eitt-
hvað á þá leið, sem Davíð
hefur sagt í þessum ljóðlín-
um: Já, gæfa og náS fylgja
mér alla œfidaga mína, og í
húsi Drottins bý ég langa œfi“.
(Stytt úr National Wool Grower).