Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 20

176
HEIMILISBLAÐIÐ
ið fyrir — eða ástæður, sem
valda því, að maður vilji
gjarna þekkja einhvem mann
fullkomlega — svona út í
æsar. Málið er þannig vaxið,
að þér gerðuð mér greiða með
því að segja mér hreinskilnis-
lega ævisögu yðar. Vitanlega
veit ég ekki, hvort þér berið
slíkt traust til mín — eða
kærið yður um að vera í slíku
trúnaðarsambandi við mig, að
þér séuð fús til að ræða í ein-
lægni og hreinskilni um líf yð-
ar. Leyfið mér því að taka það
aftur fram, að þetta er engin
skipun, lieldur aðeins tilmæli.
Axel Kruse var næstum því
hniginn niður. Hann sat álút-
ur og spennti greipar þétt
um kné sér. Hugsanir lians
vom allar á bráðri ringulreið.
En eitt var honum ljóst, að
húsbóndi hans lilyti að vita
allt — það hlaut að vera eina
skýringin á þessum einkenni-
legu tilmælum. Og það gat
ekki þýtt neitt annað en það,
að allt var glatað, staðan,
mannorð hans, hamingja hans
— allt.
Og hugurinn reikaði víðar.
En í æðisgengnu reiki sínu
náði liann loks til yztu stöðv-
anna — hinna miklu, eilífu
livíldarstöðva trúaðra hjartna.
— Guðs.
Jafnskjótt streymdi þá eins
og hitabylgja um líkama Axels
Krase, og bylgjurót lijartans
lægði.
— Guð hjálpræðis míns,
hvíslaði liann, þegar ég á þig
að, er ekkert glatað, og sam-
stundis tók hann ákvörðun
sína. Hann ákvað að vera ein-
lægur og skýra frá öllu eins
og það var, hvað svo sem það
kostaði. Hann rétti úr sér, leit
í augu húsbónda síns og
mælti:
— Herra etatsráð, ég veit
skiljanlega ekki, hvers vegna
þér mælizt til þess ama við
mig, — og á svona hátíðleg-
an hátt, en þér, sem hafið
veitt mér mestu trúnaðarstöð-
una í fyrirtæki yðar, og að
öðru leyti sýnt mér mikið
traust og velvild, eigið auð-
vitað fullan rétt til að þekkja
mig fullkomlega. Ég skal þá
verða við tilmælum yðar
hreinskilnislega og í fullri ein-
lægni segja yður frá ævi
minni. En þá verður konan
mín líka að vera viðstödd.
— Já, ég hef auðvitað ekk-
ert á móti því.
Krase sótti þá konu sína
og bað Knút litla að fara inn
í liina stofuna með dót sitt.
Harriet heilsaði gestinum
og settist síðan við saumaborð
sitt. Hún leit undrandi frá
einum til annars. Hvað átti
þetta nú að þýða?
Krase hóf þá máls:
— Þegar þér, lierra etats-
ráð, óskið eftir að kynnast
fortíð minni nánar og hafið
borið þá ósk fram í jafn
óvenjulegu formi og þér gerð-
uð, geri ég ráð fyrir að það
snerti að einhverju leyti trún-
aðarafstöðu yðar til mín; að
þér, með þessum nánari kynn-
um af mér og mínum hög-
um, viljið komast að fullkom-
inni niðurstöðu um það, livort
þessi trúnaðarafstaða hvíli á
öruggri undirstöðu og geti
staðizt hverja raun. — Er
þetta ekki rétt- tilgetið hjá
mér?
Ég get vel svarað því
játandi, þó að ég með því segi
ekkert um aðalorsökina til til-
mæla minna, svaraði Gerner.
— Af því verð ég að álykta,
að þér aðeins viljið komast
að raun um, hvort þeir at-
burðir kunni að liafa gerzt í
lífi mínu, sem yður væri
ókunnugt um, en væra þess
eðlis, að þeir mundu veikja
traust yðar á mér, ef þér viss-
uð um þá. Er þetta ekki rétt
lijá mér?
— Alveg hárrétt, svaraði
Gerner og brá til hendinni
því til áherzlu.
Axel Kruse þagði stundar-
kom og leit til konu sinnar,
— leit í stóra, skæru augun,
er hann eitt sinn hafði litið
örlög sín í, og sem liann kunni
að lesa úr hverja smá vís-.
bendingu. Á þessari stundu
las hann þar eindregið:
Axel, segðu allt eins og er!
Og hann hélt áfram máli sínu:
— Það er þá bezt að segja
það undir eins — hið þyngsta,
sárasta og hræðilegasta, sem
ég veit um — það, sem ég
ætlaðist ekki til að kæmi fram
af vöram mínum við neinn
mann, nema einn — það er
bezt að segja það umbúða-
laust, kæri herra etátsráð —
það er atburður í lífi mínu,
reynsla, þannig vaxin, að liún
getur veikt trúnaðartraust yð-
ar til mín, já, og meira en
það, fyrirgert því með öllu.
Gerner hafði rétt sig upp
í sæti sínu, laut síðan fram
og starði á forstjóra sinn
þannig, að undran hans leyndi
sér ekki. En liann mælti ekki
orð af munni.
Axel draup höfði og andar-
dráttur lians var eins og þung-