Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 24

180
HEIMILISBLAÐIÐ
„Þeir eru til, sem þykir vænt
um þig, þrátt fyrir allt“.
Þegar ég kom niður í fang-
elsisgarðinn daginn eftir, varð
mér, eins og geta má nærri,
fyrst litið upp í gluggann,
sem ég fyrr nefndi. Hún stóð
þar aftur og augu okkar mætt-
ust, augu hennar sögðu liið
sama og áður. Ég mundi ekk-
ert eftir fangabúningnum né
niðurlæging minni, mér fannst
einhvern veginn eins og liin
djúpa niðurlæging mín orsak-
aði mildi augnanna, sem á
mig liorfðu.
Daginn eftir var hún þar
ekki, en í gluggann hafði aft-
ur á 'móti verið látið pappa-
spjald og á það var ritað stór-
um stöfum: MATT. 4, 4.
Þér munuð geta því nærri,
herra etatsráð, að hið fyrsta,
sem ég gerði, þegar ég kom
inn í klefann, var að fletta ■
upp í Biblíunni, og þar las ég:
„Maðurinn lifir ekki á
brauði einu saman, heldur á
sérhverju orði, sem fram
gengur af Guðs muimi“.
Ég get ekki sagt yður frá,
ekki heldur lýst eða útskýrt
fyrir yður, hvað gerðist innra
með mér á þeirri stundu. Það
getur enginn skilið, sem ekki
hefur reynt það, hverja þýð-
ingu orð frá Guði getur haft
fyrir mannssál. Það var eins
og rafmagnsstraumur færi um
líkama minn; eins og öll ver-
und mín væri hrist og liituð
samtímis. Maðurinn lifir af
sérhverju orði, sem fram geng-
ur af Guðs munni. Lifir! —
Hafði ég þá ekki lifað áður?
Nei, ég sá það nú, — sá það
eins og í einni sýn. Ég hafði
aldrei lifað, því að ég hafði
aldrei þekkt Guð og orð
lians.
Mér eru ekki ljósar tilfinn-
ingar mínar á þessari stundu.
Ég skildi heldur ekki þau um-
skipti, sem á mér urðu, né
livað ske mundi hér eftir. Ég
vissi það eitt, að Guð var
mér nálægur, að hann var hjá
mér og umliverfis mig, alls
staðar í þessum litla klefa.
Ég leit í kringum mig. Mér
virtist allt orðið nýtt, dýr-
legt og hátíðlegt, — eins og
klefinn væri orðinn að kon-
ungshöll — af því að Guð
var þar.
Allt annað í þessum heimi
var í þessari andrá orðið smá-
vægilegt og fjarlægt. Meira
að segja mildu augun uppi
í glugganum. Þau voru eins
og tvær stjörnur í órafjarlægð.
Frá þessari stundu varð
Guðs orð brauð mitt og fæða
og líf — eilíft líf. Og má ég
segja yður það, herra etatsráð,
— hversu undursamleg bók
Biblían er, er vér liöfum orð-
ið hluttakar í anda þeim, sem
hún er rituð af — og fáum,
þess vegna, skilið liana — og
tekið á móti lífi og krafti
liennar.
Þetta var fyrsta mót mitt
við Guð, en ekki liið síðasta.
Við, sem trúum, mætum Guði
aldrei í síðasta sinn. Allt þetta
var mér alger nýjung, eins
og nýtt tungumál, sem ég var
að byrja að stauta. Öll þessi
mörgu orð og nöfn, sem ég
að vísu liafði oft heyrt, en
samt aldrei skilið, — réttlæti,
friður, fyrirgefning syndanna,
líf og gleði — og framar öllu
öðru nafnið Jesús, öllum nöfn-
um æðra, friðþægjarinn, frels-
arinn, krossinn, blóðið, — allt
þetta varð mér að sælum veru-
leika, sem ég þekkti, af því
að ég átti það og það var orðið
lduti af veru minni. — En
afbrot mitt! Það tvöfaldaðist,
já, margfaldaðist í ljósi Guðs.
En ég sá að friðþægt var fyrir
það á krossinum með blóði
lambsins, eins og alla aðra
synd, — friðþægt og fyrirgefið
og afmáð eins og þokuský -—
með öllum afleiðingum þess.
EGAR ég losnaði úr fang-
elsinu var ég orðinn nýr
maður. Þó að smánin fylgdi
mér eins og laumu-vofa, hef
ég samt reynt, að Guð getur
umkringt oss á allar hliðar,
svo að ekkert illt gæti nálg-
azt oss.
Kruse þagnaði, laut liöfði
og grúfði andlitið í höndum
sér.
— En unga stúlkan — sáuð
þér hana ekki oftar? spurði
Gerner með sömu ótrufl-
uðu róseminni.
— Konan mín getur sagt
frá því, svaraði Kruse stilli-
lega.
Gerner leit til frú Kruse
og það lá við að hann fengi
ofbirtu í augun af þeirri glóð,
er stafaði úr stórum og skær-
um augum hennar. Hann gaf
henni merki með hendinni og
hún hóf máls:
— Já, ég get nú orðið stutt-
orð. Etatsráðið hefur vafa-
laust getið þess til, að stúlkan
var ég. Ég var dóttir fanga-
varðarins. Foreldrar mínir
voru bæði trúuð og ég hafði
snemma mætt frelsara mínum
og gefið honurn lijarta mitt.
Þegar maður er svo að segja