Heimilisblaðið - 01.11.1950, Blaðsíða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
181
uppalin meðal fanga, lítur
maður öðrum augum á fang-
elsið og fangana en aðrir. Við
sjáum þá í þjáningum þeirra
og niðurlægingu, við sjáum
baráttu þeirra og komumst að
raun um, að fangavistin er
ekki þeirra þyngsta raun, held-
ur hefst hegning þeirra fyrst
fyrir alvöru, þegar þeir eru
látnir lausir. Þess vegna get-
um við ekki annað en haft
meðaumkun með þeim, og fer
að þykja vænt um þá og langa
til að lijálpa þeim, og stuðla
að uppreisn þeirra.
Einu sinni sagði pabbi okk-
ur mömmu frá ungum manni,
sem nýbúið var að koma með.
Hann sagði okkur alla sögu
hans og við fundum öll sárt
til með honum, þessum unga
og ógæfusama manni, sem
liafði orðið fyrir þessu vegna
óþokkabragða bróður síns. Og
meðaumkunin finnur alltaf
einliver ráð. Af sögu manns-
ins míns veit etatsráðið hvern-
ig — í fám orðum sagt, með-
aumkunin getur stundum orð-
ið frjóangi ástarinnar. Það
sannaðist hér.
Þegar ungi maðurinn losn-
aði úr fangelsinu kynntumst
við betur. Það skiptir aðra
litlu með hvaða móti það
varð. Það eitt vil ég segja,
að Guð gaf mér liann eins
og mikilvæga og blessunarríka
gjöf, og betri mann hefði ég
ekki getað fengið.
Hvaða afleiðingar þessi ein-
kennilegi atburður þessa að-
fangadagskvölds kann að hafa,
veit ég ekki — en — —.
Þegar hér var komið varð
liið næma og viðkvæma til-
finningalíf konulijartans und-
an að láta. Hún hljóp upp um
hálsinn á manni sínum og
hvíslaði að honum með grát-
kæfðri rödd:
— Axel, vinur minn — það
er aðfaugadagur jóla — og til
okkar hljómar líka — friður
á jörðu.
Svo var lienni allri lokið.
AÐ ríkti lengi kyrrð í lier-
berginu, djúp og hátíðleg
kyrrð.
Hið aldraða etatsráð sat
lengi lireyfingarlaus eins og
myndastytta. En ef þeim hin-
um hefði orðið litið á liann,
mundu þau hafa veitt því eft-
irtekt, að stranga, lífvana
kaupmannslijartað var ekki
eins hræringarlaust og út-
lit lians virtist bera vott um.
Þau hefðu séð nokkuð ákaf-
lega óvenjulegt — tár laum-
ast fram í augnakrókana og
falla niður á liönd lians.
Loks reis liann úr sæti
sínu, staðnæmdist við borðið
fyrir framan þau, studdi ann-
arri hendinni á borðið, en
stakk hinni í vestisvasann —
eins og venja hans var, er
hann talaði.
Svo tók liann til máls —
liægt og með áherzlu — en
lilýlegar en hann átti vanda
til:
— Herra Kruse! Þegar ég
í kvöld hef beint til yðar
svona óvenjulegri spurningu,
spumingu, sem almennt mundi
vera talin nærgöngul, þá er
það vegna þess, eins og ég
hef áður sagt, að ég liafði til
þess óvenjulega ástæðu.
Og ástæðan er sú, að ég
ætlaði að færa yður jólagjöf,
sérstaks eölis. I fám orðum
sagt, — ég ætlaði að gera yð-
ur að meðeiganda mínum í
fyrirtæki mínu. Ég er nú orð-
inn gamall. Ég á enga erfingja
og fyrirtækið þarfnast ungra
krafta.
Það, sem þér hafið þegar
sagt mér, liefur fengið mikið
á mig, en ég vil þegar segja,
-— það liefur ekki liaggað
ákvörðun minni.
JJJÓNIN ætluðu að rjúka á
fætur, en hann benti þeim
að halda kyrru fyrir.
— Nei, leyfið mér að ljúka
máli mínu. — Þar sem þetta
liefur ekki liaggað ákvörðun
minni, þá er það vegna þess,
að af frásögn yðar er mér
orðið ljóst, að yfirsjón yðar
hefur ekki snert liugarfar yð-
ar í sjálfu sér, en var aðeins
hrösun. Traust mitt á yður
er takmarkalaust eins og áður,
já, það hefur meira að segja
aukizt. Hvað kristindómur yð-
ar á mikinn þátt í því, læt
ég ósagt. Ég skil ekki kristin-
dóminn, en ég verð þó að
segja það, að mér hefur skil-
izt það í kvöld, að liann er
máttur.
Loks verð ég að segja, að
það, sem gerir mér auðvelt
að sleppa fortíð yðar, er að
hún hefur minnt mig á eigin
fortíð mína, og mann einn,
sem gerði mér ómetanlegan
greiða í æsku minni. Þegar
ég geri yður nú að félaga
mínum, lít ég aðeins á það
eins og ofurlitla afborgun á
þeirri skuld, sem ég er í við
yðar göfuga föður. Vegir okk-
ar skildu af ástæðum sem eru
þessu máli óviðkomandi.
Frh. á bls. 188.