Heimilisblaðið - 01.03.1951, Síða 21

49
HEIMILISBLAÐIÐ
komast á fætur, og nú náði
hann undirtökunum.
Hann leit út undan sér til
Elísabetar til þess a3 sjá,
li'ernig henni yrði um þessa
'iðureign, en af svip hennar
Var ekkert hægt að ráða.
~~~ Já, þér eruð kurteis
flerra! urraði Simone eins og
Saert dýr. Þér fáið mig til þess
a® lijálpa yður að nema á
r°tt ambátt — negra ...
Carrick tók fy rir munn
^ennar, en liún beit, svo að
*Ulnn varð að sleppa henni
aftur.
Já, þér viljið ekki að það
fréttist, að hún sé negri —
Qegrastelpa .. .
Carrick leit í kringum sig.
ar Moosli nálægur — og
atoi hann heyrt liæðnishreim-
11111 í rödd Simones?
Hún hafði skipt um aðferð.
Carrick skipstjóri, sagði
léri hiðjandi. Lofið mér að
[ara í land, ég lofa yður, að
eS skal ekkert segja .. .
~~~ Ég vildi gjarnan losna
T1® yður, svaraði Carrick
r<'iiiskilnislega, — en það er
niegulegt. Við mundum að
Jttinnsta kosti missa við það
'álftíma, og ég þori það ekki.
^ann hélt stöðugt fast utan
u,n Simone.
~~~ Sleppið mér, hað hún,
því er virtist róleg. Ég skal
era stilh, en ég vil ekki vera
'nini mínútu lengur með
enni ■— þessari ...
Með hreyfingu, er lýsti
8egjanlegri hæðni og fyrir-
'tningu, benti hún á Rafaelu,
r birtist í dyrunum.
Það er ekki ómögulegt,
^agði Carrick kuldalega, að
11 n beri nákvæmlega sams
konar tilfinningar til yðar!
Moosh, viltu fylgja mark-
greifafrúnni niður í káetu
mína.
Það var hvergi rúm nema
þar og í káetunni á þilfarinu.
Aðrar vistarverur voru fullar
af varningi.
Carrick var síður en svo upp-
litsdjarfur, þegar hann gekk
til Elísabetar, til þess að biðja
hana afsökunar. En liana var
þá hvergi að sjá. Hún liafði
gengið með Rafaelu niður í
káetuna, og þær höfðu lokað
að sér.
'PLlSABET stóð fyrir fram-
an spegilinn í þröngri ká-
etunni og atliugaði sjálfa sig
nákvæmlega. Hún liafði þá
hlaupið burtu með slíkum
manni! Hann var grófur og
ómenntaður sjómaður, er átti
sýnilega vingott við þessa fall-
egu markgreifafrú, sem fínar
samkvæmisfrúr ræddu um
hvíslandi röddu bak við blæ-
vængi sína. I gleðisölum henn-
ar dönsuðu og drukku karl-
mennirnir með léttúðugum
drósum, sem enginn heiðar-
legur kvenmaður gat átt sam-
skipti við. Elísabet skildi ekki,
hvernig karlmennirnir gátu
eytt sínum síðasta eyri í dans
og víndrykkju með gleðikon-
um, en það var svo margt í
sambandi við karlmennina,
sem hún skildi ekki.
Hún lmyklaði brýnnar.
Hvaða rétt liafði hún annars
til að fetta fingur út í gjörðir
annarra? Foreldrar liennar
liöfðu orðið fyrir miklum von-
brigðum, livað hana snerti.
Hiin hafði hlaupið að heiman
frá þeim, og þar að auki með
manni, sem var hennar alls
ekki verður. Og þessi fram-
koma hennar mundi að sjálf-
sögðu orsaka fjandskap á milli
föður liennar og Raoul Galvez.
En Raoul var hættulegur
fjandmaður.
— Mam’zelle .. .! var sagt
með hikandi röddu. Það var
Rafaela.
Elísabet leit á liana. Stund-
um lá við, að hún öfundaði
þræla fjölskyldunnar. Þeir
þurftu ekki að gera annað en
það, sem þeim var skipað, þeir
þurftu ekki að hafa áhyggjur
út af framtíðinni.
— Á ég ekki að hjálpa yður
undir nóttina?
— Jú, þökk fyrir ...!
Elísabet settist á stól og lét
Rafaelu bursta hár sitt. Það
var gott, að Rafaela skyldi
ekki koma með athugasemdii
í sambandi við atburði dags-
ins.
IOHN CARRICK hafði dreg-
" ið stóra, járnslegna kistu
fram undan koju sinni. Hann
opnaði hana, setti leðurtösk-
una niður í liana og lokaði
henni síðan vandlega aftur.
Lyklinum stakk hann á sig.
Honum þótti það afleitt, að
Simone skyldi standa í þeirri
trú, að hann hefði tekið hana
með sér um borð til að
skemmta sér með henni.
— Nú eruð þér víst ánægð,
sagði hann, þegar liann stóð
í dyragættinni, fyrst yður tókst
að tilkynna, liver Rafaela
væri!
Simone þagði. Hiin barði
óþreyjufull með tánni í gólf-
ið. Hún titraði af æsingu.